Γράφει ο Νικηφόρος Γκολέμης //
Μάλλον ανακουφισμένος θα πρέπει να αισθάνεται ο κυβερνητικός συνασπισμός των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στη λήξη αυτής της εβδομάδας. Η διακρατική (;) συμφωνία με τη Σαουδική Αραβία δεν δείχνει να προκαλεί πλέον συστηματική επικοινωνιακή φθορά στους εμπλεκόμενους και το όλο ζήτημα βαίνει προς μια αναίμακτη διευθέτηση, είτε μέσω ακύρωσης είτε μέσω άμεσης εξόφλησης και παράδοσης του υλικού. Παράλληλα, τα πάντα ευρηματικά «μεγάλα κεφάλια» του ΥΠΟΙΚ παίζουν υποδειγματικά με τη νοημοσύνη μας, στήνοντας κληρωτίδα προς επιβράβευση των ηλεκτρονικών συναλλαγών, ενώ παράλληλα διεξάγουν πλειστηριασμούς μέσω… ίντερνετ, προκειμένου να γλιτώσουν από τις κινηματικές δράσεις που λαμβάνουν χώρα στα ειρηνοδικεία.
Ξεκινώντας από τα πεπραγμένα του πάντοτε δραστήριου ΥΕΘΑ, ο Πάνος Καμμένος φαίνεται να βγαίνει αλώβητος από αυτήν την «πρώτη φάση» αποκαλύψεων για το χρονικό μιας αγοραπωλησίας που γεννά αρκετούς προβληματισμούς. Μάλιστα, σε μια προσπάθεια να μετατοπιστεί το ενδιαφέρον από τον ίδιο Καμμένο στην ουσία της συμφωνίας αυτής καθ’ αυτής, προβεβλημένα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και έτερων πολιτικών χώρων, επεσήμαναν την ύπαρξη «μείζονος ηθικού ζητήματος» λόγω της εμπλοκής της Σαουδικής Αραβίας στην Υεμένη. Μία θέση που αν έβγαινε από το στόμα ενός οποιουδήποτε μη εμπλεκόμενου στα πολιτικά πράγματα θα ήταν άκρως σεβαστή. Όταν όμως ακούς ανθρώπους που έχουν ή είχαν κάποτε μερίδιο στη διακυβέρνηση της χώρας και λόγο στην άσκηση πολιτικής (επομένως και των διεθνών σχέσεων), τότε διαπιστώνεις ότι η υποκρισία χτυπάει… κόκκινο.
Διότι δεν γίνεται από τη μία να δίνεις λευκή επιταγή στον αμερικανικό παράγοντα και από την άλλη να δείχνεις ευαισθησία για τα «παιδάκια στην Υεμένη» που θα σκοτωθούν από τα βλήματα του ελληνικού στρατού. Δεν γίνεται να αγοράζεις αεροπλάνα από τον Τραμπ σε συμφωνία – πακέτο με προοπτική δεύτερης στρατιωτικής βάσης στη χώρα, δεν γίνεται να έχεις πάρει προ πολλού ξεκάθαρη θέση στην «ψυχροπολεμική» κόντρα Σαουδικής Αραβίας – Ιράν, δεν γίνεται να συμμετέχεις πρώτος – πρώτος σε όλες τις δυτικές κυρώσεις προς την ιρανική κυβέρνηση και όταν έρχεται ο «λογαριασμός» (βλέπε 300.000 βλήματα – ή όσα είναι τελοσπάντων) να σε πιάνει η ευαισθησία. Εκτός άμα είσαι γνωστός καριερίστας, εραστής της ευκολίας και της μικροπολιτικής σκοπιμότητας, οπότε μπορείς να λες τέτοιες μεγαλοστομίες άφοβα, γνωρίζοντας ότι κάπως έτσι εξασφαλίζεις την προτίμηση των μελών του κόμματος και την πρωτιά σε ψήφους για την Κεντρική Επιτροπή.
Σε κάθε περίπτωση, το νταλαβέρι με τη Σαουδική Αραβία φαίνεται προς το παρόν να εγκαταλείπεται ως αιχμή του δόρατος της αντιπολιτευτικής ρητορικής, αφού το δίδυμο κομιστή – εφοπλιστή πλοίων που ταξιδεύουν… μόνα τους (δίδυμο το οποίο υποκαθιστά στην ουσία την αξιωματική αντιπολίτευση) έχει στρέψει το ενδιαφέρον και το επίκεντρο της κριτικής στους πλειστηριασμούς που διεξάγονται αυτήν την περίοδο στα ειρηνοδικεία, αλλά και στο… ίντερνετ. «Με ένα κλικ» αποφάσισε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ να παρακάμψει τις – εύλογες – κινητοποιήσεις πολιτών που είδαν τον ΣΥΡΙΖΑ να μετακινείται από το «κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη» στο «κανένα σπίτι στα χέρια… ιδιοκτήτη». Όπως συνηθίζεται βέβαια, η κυβέρνηση της «πρώτης φοράς» έχει πάντα έτοιμη την απαραίτητη δικαιολογία, προβάλλοντας ότι η πρώτη κατοικία παραμένει προστατευμένη. Παραλείπουν ωστόσο να πουν ότι η προστασία της πρώτης κατοικίας δεν ισχύει για όλους, αλλά υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις, με την «ομπρέλα» να φτάνει περίπου το «εξωφρενικό» ποσό των 120.000 ευρώ. Με το βλέμμα στον αυθαίρετο και εντελώς παράλογο τρόπο που υπολογίζονται οι αντικειμενικές αξίες, το «μαξιλαράκι» αυτό κρίνεται κάτι παραπάνω από ανεπαρκές και στέλνει την πρώτη κατοικία χιλιάδων οφειλετών υποψήφια προς ηλεκτρονικό πλειστηριασμό. Με πιθανότητα επιτυχούς κατοχύρωσης τέτοια που κάνει ακόμα και το ebay να πρασινίσει από τη ζήλια του.
Κι όμως, τίποτα δεν είναι ικανό για να πτοήσει την ξέφρενη πορεία των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ προς τη δόξα. Σαν άλλοι Αγιοβασίληδες ανακοίνωσαν περιχαρείς, μετά το κοινωνικό μέρισμα, και τη λοταρία του… χιλιάρικου για όσους πραγματοποιούν συναλλαγές με τη χρήση ηλεκτρονικής κάρτας. Πέρα από τη φαιδρότητα της εν λόγω πρωτοβουλίας επί της αρχής, η οποία μας διδάσκει πώς μπορείς να πετάξεις στον κουβά 1 εκατομμύριο ευρώ, ενδιαφέρον έχει άλλη μια λεπτομέρεια: Οι λαχνοί (και επομένως οι πιθανότητες επιτυχούς επαλήθευσης για τον συμμετέχοντα) δεν καθορίζονται ισόποσα για τον καθέναν (π.χ. ένας λαχνός για κάθε πολίτη ή έστω ένας λαχνός για κάθε κάτοχο ηλεκτρονικής κάρτας), αλλά με βάση το συνολικό ποσό των μηνιαίων αγορών. Επομένως, σε έναν πολίτη που ξοδεύει 1000 ευρώ το μήνα χρησιμοποιώντας την κάρτα του, αντιστοιχούν 466 λαχνοί, ενώ σε κάποιον που μπορεί και αγοράζει μόνο τα απολύτως απαραίτητα από το σούπερ μάρκετ (100 ευρώ μηνιαίως) αντιστοιχούν 100 λαχνοί. Με απλά λόγια, ένας εύρωστος οικονομικά – για τα δεδομένα της εποχής – πολίτης έχει 4,5 φορές μεγαλύτερες πιθανότητες να είναι αυτός ο τυχερός της κλήρωσης! Το πράγμα γίνεται ακόμα καλύτερο αν βάλουμε στην εξίσωση ένα άτομο που κάνει σε συχνή βάση μεγάλους λογαριασμούς σε εστιατόρια και κέντρα διασκέδασης, τους οποίους θα πληρώνει με κάρτα. Αν θέσουμε μια υποθετική μηνιαία δαπάνη στα 10.000 ευρώ, η οποία και μεταφράζεται σε 2716 λαχνούς, τότε διαπιστώνουμε ότι το εν λόγω άτομο, το οποίο ουδεμία ανάγκη έχει τα 1000 ευρώ της κληρωτίδας, διαθέτει 27 (!) φορές περισσότερες πιθανότητες να τα αποκτήσει από έναν συμπολίτη του που στερείται τα βασικά. Ταξική πολιτική είπαμε, ε; Απλώς, από την ανάποδη!
