του Νικηφόρου Γκολέμη //
Την τιμητική της είχε η χώρα μας στη διάρκεια της εβδομάδας που μας αφήνει, με την επίσκεψη Τσίπρα στον Λευκό Οίκο να βγάζει στη σέντρα τη βαθιά αμηχανία που περιβάλλει κυβέρνηση – αντιπολίτευση, η οποία επεκτείνεται και στα μιντιακά – επιχειρηματικά τους στρατόπεδα.
Εκ πρώτης όψεως, το μεγαλύτερο βάρος της κυβίστησης πέφτει προς τη μεριά του ΣΥΡΙΖΑ, αφού από τα συνθήματα για απεμπλοκή από το ΝΑΤΟ και βάσεις του θανάτου, βρέθηκε ξαφνικά να «ακουμπάει» ζεστά 2,4 δισεκατομμύρια δολάρια κατά Τραμπ (1,1 κατά τις κυβερνητικές πηγές – και πάλι εξωφρενικό νούμερο) στη Lockheed Martin για αναβάθμιση των F16, ενώ πήρε… homework το ενδεχόμενο μιας δεύτερης στρατιωτικής βάσης στην Κρήτη.
Και πώς να κάνει διαφορετικά ο Έλληνας πρωθυπουργός, όταν προσέρχεται στη συνάντηση με τον Αμερικανό πρόεδρο ως τοποτηρητής αποικιοκρατούμενης επαρχίας που περιμένει εντολές από τη… μητρόπολη. «Τα F16 και τα μάτια σου» ήταν το μήνυμα που περνούσε στον Αλέξη Τσίπρα ο Ντόναλντ Τραμπ, αίτημα που δεν δίσταζε να επαναλαμβάνει διαρκώς ακόμα και μπροστά στις κάμερες, ξεδιπλώνοντας σε όλο το φάσμα της την εδώ και δεκαετίες απόλυτη υποταγή της ελληνικής πλευράς στην αμερικανική υπερδύναμη.
Το γεωπολιτικό αδιέξοδο της Ελλάδας είναι τις τελευταίες δεκαετίες κάτι παραπάνω από εμφανές: Από τη μία η λευκή επιταγή στον αμερικανικό παράγοντα, ο οποίος σε όλες τις κρίσιμες για τον ελληνισμό στιγμές στήριξε και εξακολουθεί να στηρίζει την τουρκική πλευρά και από την άλλη η μηδενική προοπτική για οποιαδήποτε ωφέλιμη γεωστρατηγική στροφή. Διότι, κακά τα ψέματα, η γεωπολιτική του… κομποσκοινίου και του Αγίου Όρους μπορεί να λογιστεί στην καλύτερη ως γραφικότητα. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η επίσκεψη Τσίπρα στον Λευκό Οίκο ήταν μια υποχρέωση που έπρεπε να βγει και τελικά «βγήκε» σχετικά ανώδυνα. Μπορεί να βρήκε απέναντί του έναν Τραμπ που τού πούλαγε τις αναβαθμίσεις των F16 λες και ήταν Trump Stakes στο „The Apprentice“, αλλά, τουλάχιστον, γλίτωσε το „you are fired“ του Αμερικανού Προέδρου, ο οποίος φάνηκε να του έδωσε ψήφο εμπιστοσύνης.
Κι αυτό είναι ίσως το στοιχείο που προκαλεί αμηχανία στον δημόσιο διάλογο και έχει οδηγήσει το πολιτικό σύστημα στην απόλυτη γελοιοποίηση. Διότι σύσσωμη η αντιπολίτευση των παλαιών κυβερνώντων εμφανίζεται εγγυητής της σταθερότητας, με βασικό επιχείρημα τη φιλική προς τους «θεσμούς» άσκηση της πολιτικής. Για κακή τους τύχη όμως, όλοι αυτοί οι «εταίροι» που η αντιπολίτευση εμφανίζει ως «δικούς της», έχουν προ πολλού γυρίσει την πλάτη στους δήθεν ιδεολογικούς συγγενείς τους. Κι αυτό γιατί έχουν βρει στο πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα τον ιδανικό διαχειριστή, ο οποίος περνάει δίχως να ανοίξει… ρουθούνι οτιδήποτε οι δανειστές θελήσουν: Μέτρα, αντίμετρα, περικοπές εργασιακών δικαιωμάτων, υπερταμεία για 100 χρόνια, ρήτρες προληπτικών μέτρων που ενεργοποιούνται μετά το πέρας της δανειοδότησης και άλλα νομοθετήματα που δεν νοούνται να υφίστανται σε αυτόνομο κράτος.
∠Όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή και ο Τσίπρας δεν θα μπορεί να φέρει εις πέρας τη «δουλειά», τότε οι «εταίροι» θα είναι οι πρώτοι που θα του γυρίσουν την πλάτη
Την ασφάλεια για την ψήφιση και εφαρμογή αυτών των διατάξεων εγγυάται η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, η οποία λαμβάνει για τον λόγο αυτό και τα εύσημα των πάλαι ποτέ ομοτράπεζων των νυν αντιπολιτευόμενων. Το πρόβλημα για τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είναι ότι έχουν επενδύσει στον λανθασμένο στρατηγικό σύμμαχο. Διότι μπορεί προς ώρας να απολαμβάνουν τη στήριξη των «εταίρων», όμως την κρίσιμη στιγμή ο Λαός είναι αυτός που θα κληθεί να αποφασίσει. Κι όσα εύσημα κι αν ακούσει ο Τσίπρας από Λαγκάρντ, Τραμπ και επιτρόπους, όσα επικοινωνιακά σόου κι αν στηθούν με ταυτότητες φύλου, κάνναβη και τα παρελκόμενα, η φτωχοποίηση που υφίσταται ο εργαζόμενος Λαός στα χρόνια των μνημονίων δεν γίνεται να χωθεί κάτω από το χαλί. Όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή και ο Τσίπρας δεν θα μπορεί να φέρει εις πέρας τη «δουλειά», τότε οι «εταίροι» θα είναι οι πρώτοι που θα του γυρίσουν την πλάτη, δίνοντας στήριξη στον επόμενο διαχειριστή που θα καταφέρει να συνεχίσει το έργο με τους λιγότερους δυνατούς κραδασμούς. Μέχρι τότε βέβαια, δικαιούμαστε να απολαμβάνουμε τη σύγχυση και την αμηχανία που προκαλούν στην αντιπολίτευση τα μεταβαλλόμενα συμφέροντα των δανειστών και τη μάταιη προσπάθεια οικοδόμησης διαφορών με τον κυβερνόντα ΣΥΡΙΖΑ. Διότι, αν είσαι τυχερός, μπορεί να πετύχεις τον Κώστα Μπακογιάννη να μιλά για κληρονομικώ δικαίω άρχοντες. Και τέτοιο γέλιο δεν είναι για να χάνεται!
