Γράφει ο Νικηφόρος Γκολέμης //
Πρώτη εβδομάδα του 2018 αυτή που μας αφήνει, με το ονοματολογικό της ΠΓΔΜ να τίθεται στο επίκεντρο και να απασχολεί την εγχώρια επικαιρότητα. Εκτός από τα – καθιερωμένα – ευχολόγια για υγεία και τύχη, το νέο έτος ίσως φέρει μαζί του και μια τελική φόρμουλα για την εξεύρεση λύσης σε ένα ζήτημα που εδώ και 25 χρόνια προκαλεί κλυδωνισμούς μάλλον δυσανάλογους της πραγματικής του αξίας.
Συζητήσεις που θα φέρουν φαρδιά – πλατιά την υπογραφή των ΗΠΑ, με τον αμερικανικό παράγοντα να «σέρνει» τις δύο χώρες για πολλοστή (και ενδεχομένως τελευταία) φορά σε διαπραγματεύσεις, εκμεταλλευόμενος τις ευνοϊκές συγκυρίες που έχουν διαμορφωθεί στα δύο κράτη προς την εξεύρεση λύσης. Για την ΠΓΔΜ, η απεμπλοκή από το ονοματολογικό και η επακόλουθη είσοδος στα ΝΑΤΟϊκά «σαλόνια» δεν είναι απλώς μια προσπάθεια διεύρυνσης κύκλου συνομιλητών και υιοθέτηση γεωπολιτικού προσανατολισμού, αλλά καθαρά ζήτημα επιβίωσης και διατήρησης της εδαφικής της ακεραιότητας. Βλέπετε, ο πρωθυπουργός Ζόραν Ζάεφ γνωρίζει πολύ καλά ότι χωρίς το πατρονάρισμα των Αμερικανών και την έμπρακτη ανάμειξή τους στα εσωτερικά της ΠΓΔΜ, το φυλετικό μωσαϊκό που κατοικεί εντός της χώρας είναι αδύνατο να ελεγχθεί. Επομένως, συνειδητά επιλέγει να «πουληθεί» όσο-όσο στο ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ, με αντάλλαγμα «προστασία» από ενδεχόμενες αποσχιστικές τάσεις και την αναχαίτηση της ρωσικής διείσδυσης στον βαλκανικό χώρο.
Η πολιτική αστάθεια στη χώρα και η ενεργή συμμετοχή της αλβανικής μειονότητας στη λήψη των αποφάσεων αναγκάζει τον Ζάεφ να εγκαταλείψει τον «μακεδονικό» εθνικισμό και να βαδίσει προς πιο… κοσμοπολίτικα μονοπάτια. Το ερώτημα όμως που εύλογα γεννάται είναι η στάση της Ελλάδας απέναντι σε μια ΠΓΔΜ που ουσιαστικά επαιτεί για την εξεύρεση λύσης. Γιατί η χώρα μας υποχωρεί από την πολιτική που ακολουθήθηκε όλα αυτά τα χρόνια (κι ενώ ο «αντίπαλος» βρισκόταν σε πολύ ισχυρότερη διαπραγματευτική θέση απ’ ότι σήμερα), δεχόμενη τη σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό; Γιατί ονομασίες όπως «Βόρεια» ή «Άνω» Μακεδονία που σε άλλες εποχές θα ήταν αιτία να πέσει κυβέρνηση, πλέον παρουσιάζονται ως ένας ειλικρινής συμβιβασμός;
∠Πάνω στο «μακεδονικό» αφήγημα έχουν οικοδομηθεί αλυτρωτικές βλέψεις, ανύπαρκτες μειονοτικές ομάδες και ένας πλαστός εθνικισμός για τη διατήρηση της εσωτερικής γαλήνης στην ΠΓΔΜ. Στη γιγάντωση όλου αυτού του τερατουργήματος συνέβαλε φυσικά και η φαιδρή στάση της χώρας μας, η οποία στον βωμό του μικροπολιτικού τσαρλατανισμού αρνήθηκε πεισματικά να κοιτάξει το «δάσος», μένοντας κολλημένη σε τσιτάτα περί Μακεδόνων και ελληνικών γαιών
Διότι, πολύ απλά, η Ελλάδα έχει προ πολλού απωλέσει την ικανότητα να διαπραγματεύεται και να προασπίζεται τα συμφέροντά της. Με τη χώρα καταχρεωμένη και με μηδενική προοπτική ανάκαμψης, η πλήρης υποταγή στα κελεύσματα των ΗΠΑ που κρατούν το μαχαίρι (λέγε με ΔΝΤ) και το καρπούζι (συζητήσεις για «κούρεμα») είναι η μοναδική προοπτική επιβίωσης μιας πουλημένης αστικοδημοκρατικής δομής, ανίκανης να προασπιστεί τα συμφέροντα των πολιτών που υπάγονται σε αυτήν.
Αυτή η πικρή διαπίστωση συνοψίζει όλη την ουσία της επαναφοράς του Σκοπιανού στην επικαιρότητα. Το ποια θα είναι τελικά η erga omnes ονομασία της ΠΓΔΜ οφείλει να είναι το τελευταίο πράγμα που θα απασχολεί τον Έλληνα πολίτη. Είτε Μακεδονία (με όλα τα σύνθετα και τα παράγωγα), είτε Δημοκρατία του Βαρδάρη, όποιο όνομα κι αν επιλεγεί τελικά, το αποτέλεσμα παραμένει το ίδιο. Η ονομασία είναι μόνο η «βιτρίνα». Μπορεί η βιτρίνα να προσφέρεται για εθνικιστικές παρόλες ένθεν κι ένθεν, μπορεί να συσπειρώνει προσωρινά τις μάζες κάτω από μία κοινή ομπρέλα και να χτίζει πολιτικές καριέρες εκ του μηδενός, η ουσία όμως βρίσκεται στο «από πίσω». Και οι μεθοδεύσεις πίσω από τη συνταγματική ονομασία της γείτονος δεν έχουν τελειωμό. Πάνω στο «μακεδονικό» αφήγημα έχουν οικοδομηθεί αλυτρωτικές βλέψεις, ανύπαρκτες μειονοτικές ομάδες και ένας πλαστός εθνικισμός για τη διατήρηση της εσωτερικής γαλήνης στην ΠΓΔΜ. Στη γιγάντωση όλου αυτού του τερατουργήματος συνέβαλε φυσικά και η φαιδρή στάση της χώρας μας, η οποία στον βωμό του μικροπολιτικού τσαρλατανισμού αρνήθηκε πεισματικά να κοιτάξει το «δάσος», μένοντας κολλημένη σε τσιτάτα περί Μακεδόνων και ελληνικών γαιών.
Η προσχώρηση της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ και η συμφωνία σε μια ονομασία erga omnes δεν πρόκειται να λύσει κανένα από αυτά τα προβλήματα. Με σύμμαχο την κοντόφθαλμη πολιτική της Ελλάδας, που υπαγορεύτηκε από «δάκρυα» και λοιπές γραφικότητες, οι κραταιές δυνάμεις κατάφεραν για άλλη μια φορά να φυτέψουν τον σπόρο του εθνικισμού και αλυτρωτισμού στα Βαλκάνια, εφαρμόζοντας κατά γράμμα την πολιτική του «διαίρει και βασίλευε». Τώρα, με τις δύο χώρες αποδυναμωμένες, οι ΗΠΑ θα θερίσουν τους καρπούς των εν λόγω μεθοδεύσεων, ενισχύοντας περαιτέρω την παρουσία τους στην ευαίσθητη περιοχή. Ανεξάρτητα από τη σοβαρότητα της επιμονής στην ονομασία της γειτονικής χώρας και των πολιτικών χειρισμών όλα αυτά τα χρόνια, η επίγευση που θα μείνει από την όλη «διαπραγμάτευση» είναι οι δυνατές… προσοχές που βαράει η χώρα μας μπροστά στον Αμερικανό τοποτηρητή. «Προσοχές» που δεν αρμόζουν σε ανεξάρτητο κράτος.
