Γράφει ο Νικηφόρος Γκολέμης //
Πόσα (μικρο)πολιτικά παιχνίδια μπορεί να αντέξει η πλάτη ενός εντεκάχρονου παιδιού; Πόσο επιδεικτικά μπορείς να «παίξεις» με τους συμβολισμούς, ώστε να βγάλεις «λάδι» τα αφεντικά και τους εντολοδόχους σου;
Και δεν αναφέρομαι αποκλειστικά στην πρόσκληση του πρωθυπουργού. Άλλοι πούλησαν εκσυγχρονισμό, άλλοι «σεμνότητα και ταπεινότητα», άλλοι success story, ας πουλήσει και ο Τσίπρας λίγο… Αμίρ – πιο υποφερτό είναι εξάλλου από τα υπόλοιπα αφηγήματα και έδωσε μια δικαίωση στον μικρό μαθητή. Ο Αμίρ είχε την ατυχία να κληρωθεί σημαιοφόρος στη χώρα που δεν έχει βρει ακόμα απαντήσεις στα πλέον αυτονόητα. Έχει όμως επίσης την ατυχία να βρίσκεται εγκλωβισμένος σε μια χώρα δίχως ξεκάθαρο προσανατολισμό στην αντιμετώπιση της προσφυγικής κρίσης. Μια χώρα που δεν προτίθεται να δώσει μακροχρόνια κάποια λύση στο πρόβλημά του, παρά ακολουθεί τυφλά τις ευρωπαϊκές επιταγές.
Αυτή η έλλειψη πολιτικής πρωτοβουλίας από την ελληνική πλευρά πρέπει κάπως να καλυφθεί. Γι΄ αυτό και το ζήτημα τίθεται σε κάθε πιθανή βάση πλην της πολιτικής. Καλλιεργείται λοιπόν από τα συστημικά μέσα στα χρόνια των προσφυγικών ροών μια εντύπωση πως εξαθλιωμένοι πρόσφυγες και φτωχοποιημένος ελληνικός Λαός βρισκόμαστε απέναντι σε μια – υπαρκτή κατά τ΄ άλλα- ακροδεξιά – φασίζουσα απειλή (την οποία παρεμπιπτόντως τα ίδια κέντρα έχουν εκθρέψει – αυτό βέβαια το αποσιωπούν). Κι ότι ο μόνος τρόπος απόκρουσης των «επιθέσεων» και προστασίας από τη φασιστική απειλή του αντιπάλου στρατοπέδου είναι η υιοθέτηση μιας αόριστης «αλληλέγγυας στάσης». Ιδανικά εξελίσσονται τα γεγονότα ως εξής: Μέλη της σποράς των νικημένων του ’45 επιτίθενται σε μετανάστη, «αλληλέγγυοι» σε πλήρη αρμονία με το πολιτικό σύστημα κλαίνε, οδύρονται και… καταδικάζουν. Το σύστημα αναγνωρίζει λοιπόν μόνο δύο αντιδράσεις απέναντι στην προσφυγική κρίση: Είτε εθελοντής σε ΜΚΟ στη Μόρια, είτε… λιθοβόλος στο τζάμι του Αμίρ. Η οριοθέτηση του προβλήματος στο δίπολο αυτό αποδεικνύεται ιδιαίτερα βολική, αφού κατορθώνει να αφήσει στο περιθώριο την κουβέντα για την πολιτική του διάσταση.
Με απλά λόγια, τίθενται εκτός δημόσιας διαβούλευσης ορισμένα πολύ απλά ερωτήματα: Γιατί υπάρχουν εκ των προτέρων προσφυγικές ροές; Γιατί η «αλληλέγγυα» Ευρώπη «στοιβάζει» τους πρόσφυγες στη χώρα μας; Γιατί έχει καταστήσει γι’ αυτούς «ασφαλή τρίτη χώρα» την Τουρκία, δίνοντάς της έναν πακτωλό χρημάτων, υποθηκεύοντας έτσι την μοίρα των ανθρώπων που αναζητούν μια καλύτερη τύχη στην ευρωπαϊκή ήπειρο; Πώς ανέχεται ο πάντα «ευαίσθητος» σε θέματα ανθρώπινης αξιοπρέπειας δυτικός κόσμος την επ’ αόριστον παραμονή των προσφύγων σε άθλιες και απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης;
∠Η κύρια απειλή για τους μετανάστες στην Ελλάδα δεν είναι μόνο οι λιθοβόλοι με τα ξυρισμένα κεφάλια, αλλά η κομβική συμμετοχή της χώρας μας στην επιχείρηση απαλλαγής της ευημερούσας κεντρικής και βόρειας Ευρώπης από τις ευθύνες που της αναλογούν
-Στην πραγματικότητα, ο δυτικός κόσμος ζητάει από την Ελλάδα να γίνει η αποθήκη των προβλημάτων που οι ιμπεριαλιστικές πολιτικές του δημιούργησαν. Τώρα που έχει έρθει η ώρα του λογαριασμού, οι κραταιές πολιτικά δυνάμεις προσπαθούν να μετακυλήσουν το βάρος των ευθυνών που τους αναλογούν σε άλλους, ώστε να συνεχίσουν απρόσκοπτες την πορεία τους προς νέες επεκτατικές βλέψεις οικονομικού και όχι μόνο τύπου. Και ουδείς ιδανικότερος για τη δουλειά αυτή από τον μόνιμο «χρήσιμο ηλίθιο», την υπερχρεωμένη Ελλάδα που ενδίδει σε οποιοδήποτε κέλευσμα εκ Βρυξελλών με την απειλή διακοπής της χρηματοδότησης. Η συμμετοχή της χώρας μας στην επιχείρηση αυτή δεν είναι παρά η συνενοχή στην κατ’ εξακολούθηση προσβολή της αξιοπρέπειας των ανθρώπων αυτών. Ας τελειώνουμε λοιπόν: Η κύρια απειλή για τους μετανάστες στην Ελλάδα δεν είναι μόνο οι λιθοβόλοι με τα ξυρισμένα κεφάλια, αλλά η κομβική συμμετοχή της χώρας μας στην επιχείρηση απαλλαγής της ευημερούσας κεντρικής και βόρειας Ευρώπης από τις ευθύνες που της αναλογούν. Διότι όταν βγαίνεις δημόσια ως Ευρώπη και κηρύττεις με θέρμη την αλληλεγγύη και την «πολιτική του καλωσορίσματος», δεν ξεκινάς οργανωμένη προσπάθεια επαναπροώθησης στην «ασφαλή τρίτη χώρα», ούτε απελαύνεις τους πάντες πλην των Σύρων λόγω της επιστημονικής τους κατάρτισης (οι δικαιολογίες περί πολέμου μόνο στη Συρία αστείες, λες και στην πατρίδα του Αμίρ ΕΣΣΔ-ΗΠΑ αφήσανε τη γη της επαγγελίας).
Η υποκρισία από την πλευρά της Ευρώπης περιττεύει, καθώς επίσης και η προσπάθεια για αποπροσανατολισμό και οριοθέτηση του προβλήματος σε βολικό πλαίσιο. Ο τελικός στόχος είναι βεβαίως να αποσιωπηθεί η μοναδική διαθέσιμη πολιτική επιλογή της ελληνικής πλευράς, η οποία δύναται να βελτιώσει θεαματικά τη διαπραγματευτική και επικοινωνιακή θέση της χώρας, αλλά και των ίδιων των μεταναστών: Η άμεση έκδοση ταξιδιωτικών εγγράφων σε όλους τους πρόσφυγες και μετανάστες, σε συνδυασμό με την αποχώρηση από Δουβλίνο ΙΙ και Σένγκεν (για να μην μας τους στείλουν πίσω στο τρίμηνο). Τότε η Ευρώπη θα αναγκαστεί να κοιτάξει κατάματα το πρόβλημα, για το οποίο είναι (συν)υπεύθυνη και να εμφανιστεί (έστω και εξαναγκασμένη) στο ραντεβού της με την ιστορία. Η πραγματική αλληλεγγύη δεν είναι οι κουβέρτες των εθελοντών στους καταυλισμούς και η παράταση της εξαθλίωσης, αλλά η δυναμική πολιτική παρέμβαση για την εξεύρεση λύσης. Διότι, εάν η διαφορά μεταξύ ευρωπαϊκών κυβερνήσεων και ξυρισμένων τραμπούκων περιορίζεται στο ότι οι πρώτοι διώχνουν τους μετανάστες με… τακτ και δεν πετάνε πέτρες, τότε έχουμε μεγάλο πρόβλημα.
