Του Νικηφόρου Γκολέμη //
Εάν την προηγούμενη εβδομάδα έλεγες σε κάποιον ότι ο Μπογδάνος πρόκειται να απολυθεί ελέω απρεπούς σχολίου κατά του Αλέξη Τσίπρα, πιθανότατα θα κέρδιζες επάξια τον τίτλο του… τρελού του χωριού. Έλα όμως που ο γνωστός – πρώην πλέον – παρουσιαστής (και ουχί δημοσιογράφος, τον όρο αυτόν τον αποτάσσεται – πιθανώς από αυτογνωσία) κατόρθωσε το ακατόρθωτο: Να ξεπεράσει τα όρια σε ένα κανάλι που πολλάκις έχει αποδείξει ότι διαθέτει αξιοσημείωτη ελαστικότητα (ο κομψός χαρακτηρισμός απότοκο της… αστικής ευγένειας) σε τέτοιου είδους, «δεοντολογικά» ζητήματα.
-Ο ίδιος ισχυρίζεται πως η απόλυσή του πραγματοποιήθηκε κατόπιν… εντολής από το Μέγαρο Μαξίμου (αυτό δεν μπορούμε να το διασταυρώσουμε), στην πραγματικότητα όμως ο Αλέξης Τσίπρας είναι μάλλον ο τελευταίος που κινδυνεύει να πέσει σε… ανυποληψία από τέτοια σχόλια. Την περίοδο που ο καθένας μπορεί να προσάψει στον πρωθυπουργό σχεδόν τα πάντα, το να τον αποκαλέσει κάποιος «πρώην σύντροφο» των τρομοκρατών αποτελεί… άλλη μια μέρα στη δουλειά, οπότε μεγάλη ζημιά στην εικόνα του Τσίπρα δεν νομίζω να προκλήθηκε.
-Το ενδιαφέρον από όλην αυτήν την αναταραχή εστιάζεται επομένως στην αδυναμία του Μπογδάνου να εννοήσει την ύπαρξη θεμελιωδών ιδεολογικών χασμάτων στο μωσαϊκό που ο ίδιος προσδιορίζει ως «αριστερά» και τη στρεβλή θεώρηση που γεννάται περί πολιτικού «καταλογισμού» της τρομοκρατικής βίας. Θεώρηση που έχει τις βάσεις της στον φασίζοντα ακροδεξιό μηχανισμό (κατά τον οποίο όλοι οι πολιτικοί αντίπαλοι είναι… κομμουνιστοσυμμορίτες) και έχει βρει εσχάτως ευήκοα ώτα στις παρυφές του καλούμενου ως «φιλελεύθερου» χώρου. Πρόκειται ουσιαστικά για μια αντίληψη με καθαρά ποσοτικά χαρακτηριστικά: Με κοινή αφετηρία μια απροσδιόριστη Αριστερά, ο ριζοσπάστης αριστερός… μετακινήθηκε λίγο περισσότερο από τον κεντροαριστερό, στη συνέχεια ο μαρξιστής-λενινιστής «σκάλωσε» μπροστά στον ρεφορμισμό και πήγε λίγο παραπέρα, για να «τρομάξει» ακολούθως ο τροτσκιστής στη θέα του Λένιν και να κάνει κι αυτός στην άκρη, με τον τελευταίο να αποδεικνύεται λίγο πιο φρόνιμος από τον αναρχικό.
-Το επιφανειακό της προσέγγισης των ιδεολογικών ασυμφωνιών της Αριστεράς ως μια μετακύληση πάνω σε έναν ευθύ άξονα με κριτήριο τον βαθμό της έντασης, μια προσέγγιση που αγνοεί σημαντικές παραμέτρους, όπως λ.χ. τις μεθόδους κίνησης και δράσης για την εγκαθίδρυσης μιας νέας δομής, είναι κάτι παραπάνω από προφανές. Αποτελεί ωστόσο παράλληλα ένα άκρως βοηθητικό εργαλείο στα χέρια των πολέμιων της αριστερής ιδεολογίας, οι οποίοι με βάση το σύστημα αυτό μπορούν να καταλογίζουν την οποιαδήποτε πράξη βίας σε όποιο φάσμα της Αριστεράς κρίνουν αναγκαίο (ενίοτε και στο σύνολό της), αντλώντας την απαραίτητη… αιτιώδη συνάφεια από τη μετακύληση των σημείων στον άξονα αυτό και αναδεικνύοντας την αριστερή ιδεολογία ως τη γενεσιουργό αιτία όλων των προβλημάτων.
-Ένα τέτοιο παιχνίδι φαίνεται να παίζει και ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος με τα μπογδανάκια του, με τη διαφορά ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση, ο παρουσιαστής έμεινε στο χέρι με τον μουντζούρη και… κάηκε. Ωστόσο, θα έχει σίγουρα την ευκαιρία να παίξει ακόμα αρκετές… παρτίδες, αφού θα κάνει τα πάντα, για να κεφαλαιοποιήσει επικοινωνιακά τη στοχοποίησή (;) του από το Μαξίμου. Ήδη δημοσίευσε άρθρο – υποστήριξη της από τηλεοπτικού βήματος εκφερόμενης θέσης του, το οποίο βρίθει παρατηρήσεων, φαιδροτήτων και εμπειρικών συμπερασμάτων αλλά για την… ταμπακέρα – λέγε με ιδεολογική ταύτιση – η στάση Μπογδάνου συνοψίζεται στο – λαϊκό, πλην όμως περιεκτικότατο – «άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε».
-Στο μυαλό του Μπογδάνου, όποιος στέκεται αλληλέγγυος σε έναν κατηγορούμενο για εγκληματική πράξη με ενδεχόμενο πολιτικό κίνητρο, εξισώνεται με τον κατηγορούμενο σε βαθμό που χρήζουν διερεύνησης και οι δικές του πεποιθήσεις. Κάπως έτσι αντιλαμβάνεται και την κατακραυγή που έχει ξεσπάσει για την καταδίκη της Ηριάννας με τα δύο επώνυμα – μια κλασική αναρχική επιλογή κατά την άποψή του. Μέσα στη φαιδρότητα του ισχυρισμού, αναδεικνύεται και η αντίληψη του Μπογδάνου περί ποινικοποίησης ιδεολογιών, αφού συνειρμικά θεωρεί την Ηριάννα άξια καταδίκης με μοναδική αιτιολογία τις… αναρχικές καταβολές.
Λησμονεί μάλλον ο Μπογδάνος και οι συν αυτώ ότι εδώ και αρκετές δεκαετίες υπάρχουν μόνο αξιόποινες πράξεις και – προς απογοήτευσή του – κανένας αξιόποινος πολιτικός προσανατολισμός.
Αλήθεια όμως, τι έχουν να πουν οι διάφοροι ευαίσθητοι Μπογδάνοι, που σπεύδουν να ταυτίσουν σε κάθε ευκαιρία την Αριστερά με την τρομοκρατία για περιπτώσεις όπως αυτή του Τάσου Θεοφίλου; Οι υπερασπιστές του είναι κι οι ίδιοι τρομοκράτες ή μήπως αυτοί που διέσωσαν έστω και στο και πέντε (έτη) το πολίτευμα από τον απόλυτο εξευτελισμό που δεν είναι άλλος από την καταδίκη ενός αθώου ανθρώπου; Για τον Μπογδάνο βέβαια, η απόφαση αυτή μάλλον θα είναι σκανδαλώδης, αφού αθωώθηκε «ένας αναρχικός». Αύριο θα τον πειράζει που θα αθωωθεί «ένας κομμουνιστής» και μεθαύριο ίσως να συλλάβει και τον εαυτό του, διότι δεν θα έχει μείνει και κανένας άλλος να συμφωνεί μαζί του!
