του Νικηφόρου Γκολέμη //
Η εβδομάδα που μας αφήνει, ως άλλος γερανός του Ιβύκου, φρόντισε να μάς εφοδιάσει με πλούσια – οικολογικά – τεκμήρια και να εκθέσει ανεπανόρθωτα την καπιταλιστική πανάκεια της “μεγιστοποίησης του κέρδους”.
–Η ροή των γεγονότων θύμισε τραγική ειρωνεία αρχαίου δράματος, με την αντιπολίτευση να κατηγορεί την κυβέρνηση πως διώχνει από την Ελλάδα την Eldorado Gold, εφευρίσκοντας ανύπαρκτα περιβαλλοντικά προσχήματα και την επόμενη μέρα να την ψέγει για τον πλημμελή έλεγχο των αρχών στο δεξαμενόπλοιο που έστειλε τους Αθηναίους για μπάνιο στο… μαζούτ. Αυτή η ξαφνική μετατόπιση του οικολογικού ενδιαφέροντος από ενοχλητικό “τσιμπούρι” που διώχνει τις καλές επενδύσεις τη μία ημέρα σε βασική προτεραιότητα του κρατικού μηχανισμού την άλλη, φανερώνει, πέραν της φαιδρότητας της αξιωματικής αντιπολίτευσης, τη βαθιά χρησιμοθηρική αντίληψη του καπιταλισμού για οτιδήποτε περιστρέφεται έξω από τον οικονομικό παράγοντα. Είτε πρόκειται για φαράγγι, είτε για θάλασσα, είτε για συνθήκες ανθρώπινης διαβίωσης, ισότητας, κοινωνικής αλληλεγγύης, είτε πρόκειται για διαπλοκή ή ακόμα και για μια πολεμική επέμβαση..Από το πιο απλό μέχρι και το πιο σύνθετο πράγμα – όλα έχουν την τιμή τους. Την οποία φυσικά μπορούν και “αντέχουν” αυτοί, για τους οποίους το σύστημα δουλεύει ρολόι.
-Ας αφήσουμε όμως τα γενικά συμπεράσματα (που σαφώς έχουν τη δική τους αξία) και ας προχωρήσουμε στη μεμονωμένη εξέταση των περιπτώσεων κυρίως αυτής των Σκουριών διότι η βαλίτσα έχει ήδη πάει (πολύ) μακριά και τα παιχνίδια που παίζονται είναι ύπουλα. Στο ζήτημα της Eldorado, η ΝΔ κρατάει μάλλον μια πιο έντιμη στάση από αυτήν του ΣΥΡΙΖΑ. Έντιμη με την έννοια της σταθερότητας, αφού από το 2011 μέχρι σήμερα η ΝΔ υποστηρίζει ότι για 3 δισεκατομμύρια “επένδυσης” αξίζει να… πνιγείς στο αρσενικό. Απόλυτα σαφές και κατανοητό, εξάλλου δεν θα είναι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά στον πλανήτη που κάποια περιοχή μεταμορφώνεται σε υγειονομική βόμβα για χάρη του οικονομικού όφελους. Το ερώτημα είναι αν και πόσο κοστολογεί ο ΣΥΡΙΖΑ την εν λόγω οικολογική καταστροφή. Διότι, ενώ προεκλογικά (τι σας λέω τώρα…) έβγαινε και έλεγε με περισσή πυγμή και αποφασιστικότητα ότι θα στείλει την επένδυση από εκεί που ήρθε, ο κυβερνών ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνον δεν προχώρησε σε κάποια ουσιαστική κίνηση, αλλά πέταξε τεχνηέντως το μπαλάκι στη διαιτησία και το ΣτΕ, βάζοντας την εταιρεία σε έναν κύκλο αέναης… δικαίωσης!
-Προφανώς, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλησε να θέσει σε κίνδυνο το “φιλικό προς τον επενδυτή” προσωπείο που με τόσο κόπο και θυσία καλλιεργεί, ενώ ίσως προσδοκούσε να “πιάσει” κάποια καλύτερη τιμή από την Eldorado. Η τελευταία όμως δεν χαρίζει κάστανα και μάλιστα παίζει άριστα το επικοινωνιακό πανχίδι, βάζοντας μπροστά τους εργαζόμενους ως μοχλό πίεσης για την “παράκαμψη” των ανησυχιών που προκύπτουν από τις περιβαλλοντολογικές μελέτες. Ανησυχίες που επιβεβαιώνονται και από τη φινλανδική εταιρεία που κατέχει την τεχνογνωσία για τον περιορισμό των περιβαλλοντικών επιπτώσεων, η οποία ούτε λίγο ούτε πολύ, μάς λέει ότι θα έχουμε την… τύχη να δοκιμάσουμε πρώτοι σε όλον τον κόσμο την εφαρμογή της διαδικασίας της ακαριαίας τήξης (flash melting) σε ορυκτά με τόσο μεγάλη περιεκτικότητα αρσενικού. Όπως και να το κάνουμε, είναι κι αυτό μια διάκριση για τη χώρα μας. Μετά την ανακήρυξή μας από το ΔΝΤ σε επίσημο… beta tester των προγραμμάτων “διάσωσης” που εκπονεί, διεκδικούμε πλέον επάξια και το ανάλογο βραβείο στην πρόληψη περιβαλλοντικών καταστροφών. Κι αν το πείραμα… αποτύχει, δεν χάθηκε κι ο κόσμος! Η Eldorado θα έχει πάρει τον χρυσό, εμείς τα πολυπόθητα τρία δισεκατομμύρια κι όλοι ευχαριστημένοι. Μπορεί η Χαλκιδική να κολυμπάει στο αρσενικό, όπως κολυμπάει σήμερα ο Σαρωνικός στο πετρέλαιο εξαιτίας της ιδιαίτερης… ευαισιθησίας του κρατικού μηχανισμού, αλλά τουλάχιστον θα έχουμε μεγιστοποιήσει το κέρδος. Το κέρδος των επιχειρηματιών φυσικά, διότι το κέρδος του Λαού και ο καπιταλισμός είναι δρόμοι παράλληλοι που δεν συναντιούνται πουθενά.
