Γράφει ο Νικηφόρος Γκολέμης //
Δυναμικό μπάσιμο για την εβδομάδα που μας αφήνει, με τον Ντόναλντ Τουσκ να παίρνει την κατάσταση στα χέρια του, προτείνοντας την κατάργηση του συστήματος ποσοστώσεων για τους πρόσφυγες και παράλληλη χρηματοδότηση «ασφαλών τρίτων χωρών», προκειμένου οι μεταναστευτικές ροές να μην φθάνουν στην ευρωπαϊκή ήπειρο.
Λαμβάνοντας υπόψη τους κραδασμούς που ακολούθησαν, φαίνεται πως ο επικεφαλής του Συμβουλίου έπιασε στον… ύπνο αρκετούς Ευρωπαίους ηγέτες, οι οποίοι ουδέποτε θα περίμεναν να αντιταχθεί ο Πολωνός πολιτικός στις γερμανικές επιταγές. Ας μην ξεχνάμε ότι μόλις πριν από μερικούς μήνες είχε επανεκλεγεί στη θέση αυτή με τις ευλογίες της Άνγκελα Μέρκελ και με μοναδικό αντιρρησία την κυβέρνηση της ίδιας του της χώρας! Η κίνηση Τουσκ επιδέχεται διαφορετικών ερμηνειών. Ίσως να κινείται προς την κατεύθυνση εξομάλυνσης των σχέσεων με την πολωνική κυβέρνηση, ίσως να έχει βλέψεις προς μια επιστροφή στην εγχώρια πολιτική σκηνή, παρ’ όλο που για τον εγχώριο «φιλελεύθερο» χώρο θεωρείται «καμμένο χαρτί». Άλλωστε, ένα μίνι – αντάρτικο από τον Πρόεδρο του Συμβουλίου είναι το τελευταίο πράγμα που απασχολεί την Άνγκελα Μέρκελ, η οποία καλείται τη δεδομένη χρονική στιγμή να βγάλει «λαγούς» από το καπέλο και να σύρει τους σοσιαλδημοκράτες του SPD σε νέα κυβέρνηση συνεργασίας.
Ανεξάρτητα όμως από τις εσωτερικές βλέψεις του κάθε θεσμικού παράγοντα της ΕΕ, η όποια απόφαση για την αντιμετώπιση της προσφυγικής κρίσης φαίνεται να έχει έναν κοινό παρονομαστή: Την Ελλάδα σε ρόλο κομπάρσου να παρακολουθεί αμέτοχη άλλους να αποφασίζουν για τη μοίρα της. Διότι όποια «φωνή» κι αν επικρατήσει στο εσωτερικό της ΕΕ, όποια απόφαση κι αν ληφθεί, η χώρα μας είναι αυτή που θα κληθεί να την εκτελέσει προς όφελος των εντολοδόχων. Εάν επικρατήσει η «σκληρή γραμμή» Τουσκ για απόσυρση του μεταναστευτικού από το ευρωπαϊκό πλαίσιο συζήτησης και μετακύλισης της ευθύνης στο κάθε κράτος – μέλος χωριστά, τότε η ήδη επιβαρυμένη Ελλάδα θα μείνει με τους… μετανάστες στο χέρι, στοιβαγμένους σε άθλιες συνθήκες και με μηδενική προοπτική αποσυμφόρησης. Σε περίπτωση εφαρμογής των – προσφιλών στις κραταιές οικονομίες – ποσοστώσεων, η Ελλάδα θα αποκτήσει ένα μεγάλο «στοκ» από εργατικό δυναμικό, με τη Γερμανία και τους συν αυτώ να επιλέγουν το καλύτερο και φθηνότερο «εμπόρευμα», το οποίο και θα «εισάγουν» στο όνομα μιας κάποιας «αλληλεγγύης» (αμέσως χορηγεί λ.χ. το γερμανικό κράτος άσυλο σε πρόσφυγες πτυχιούχους γιατρούς / νοσηλευτές). Για όλους τους υπόλοιπους, η τύχη τους και η ευκαιρία για ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης θα περνάνε μέσα από ένα ενωσιακό «επίδομα» στο ελληνικό κράτος ή μια χρηματοδότηση σε κάποια ΜΚΟ. Λαμπρό μέλλον!
-Και μέσα σε αυτό το αδιέξοδο, ο πρωθυπουργός της «πρώτης φοράς» βαράει παλαμάκια σε αδιευκρίνιστες συχνότητες. Εκφράζοντας την αντίθεσή του στο σημείωμα Τουσκ, προχώρησε στην ακόλουθη διαπίστωση ενώπιον των συνομιλητών του. Κατά τον Αλέξη Τσίπρα, το ζητούμενο για την Ελλάδα δεν είναι να φιλοξενήσουν κάποιες χώρες 200-1000 πρόσφυγες, αλλά να σταματήσει από ορισμένους εταίρους (;) η συνεχής υπονόμευση των αρχών, στις οποίες βασίζεται η ΕΕ. Αφήνουμε στην άκρη τη… χουβαρντοσύνη του Αλέξη που δεν θέλει να ταλαιπωρήσει τους εταίρους και δεν τον νοιάζει να μετεγκατασταθούν μερικές χιλιάδες πρόσφυγες (μάλλον διότι τα καταφέρνει περίφημα μόνος του – οι εικόνες που έρχονται καθημερινά από τα κέντρα υποδοχής το επιβεβαιώνουν) και ας πιάσουμε τη συζήτηση περί αρχών. Ποιες είναι αυτές οι περιβόητες αρχές που τίθενται ξαφνικά υπεράνω όλων; Ποιες είναι αυτές οι αρχές που μας αναγκάζουν να παρατηρούμε σε ρόλο κομπάρσου άλλους να αποφασίζουν για εμάς; Ποιος τις έθεσε και από πού πηγάζουν; Θεωρείται πηγή αρχών η ΕΟΚ που ως μόνο στόχο είχε την εκτόξευση των γαλλογερμανικών εξαγωγών, μέσω της κατάργησης των δασμών και ως εκ τούτου την οικονομική τους ηγεμονία στην Ευρώπη; Ή μήπως η νομισματική ένωση που γιγάντωσε τα μερίδια της Γερμανίας στην αγορά σε βάρος των υπολοίπων χωρών; Και, τελοσπάντων, πόσο δεσμευτικές είναι οι αρχές αυτές, ώστε εμείς να δένουμε μόνοι μας τα χέρια μας προκειμένου να τις υπακούσουμε, ενώ άλλοι φαίνεται να τις αγνοούν και – κατά τον πρωθυπουργό– να τις υπονομεύουν.
Ο θυμόσοφος Λαός περιγράφει εξαιρετικά τέτοιου είδους καταστάσεις, συνδυάζοντας παροιμιακά τα πολλά κεράσια με το μικρό καλάθι. Έτσι και στην πολιτική σκηνή, όταν γίνεται πολύς λόγος για αρχές και αξίες, το καλάθι οφείλει να είναι από μικρό έως… ανύπαρκτο. Διότι, όταν η πηγή των αρχών είναι μια δομή η οποία υπηρετεί μια συγκεκριμένη στόχευση, τότε το αξιακό σύστημα που παράγεται είναι εξίσου ευμετάβλητο με τα συμφέροντα εκείνων, για τους οποίους το οικοδόμημα δουλεύει. Εν προκειμένω, το αξιακό σύστημα της ΕΕ είναι το ιδανικό πλυντήριο των απανταχού πολιτικών και οικονομικών μεθοδεύσεων. Ως πότε θα αισθανόμαστε υπόχρεοι και υποτελείς του;
