Του Νικηφόρου Γκολέμη //
Εβδομάδα εντάσεων, συγκρούσεων, αλλά και αποτελεσμάτων αυτή που μας αφήνει, με τον Ρούτε να καταφέρνει την τελευταία στιγμή να «γυρίσει» τα δεδομένα και να επιτύχει την κατάληψη της πρώτης θέσης στις ολλανδικές εκλογές. Μια πρώτη θέση που περισσότερο ζήτημα γοήτρου ήταν, αφού όλα τα κόμματα είχαν αποκλείσει τη συνεργασία με τον Βίλντερς, στερώντας του επομένως εκ προοιμίου τη δυνατότητα να συμμετάσχει σε κάποιο κυβερνητικό σχήμα.
–Μεγάλο μέρος της επιτυχίας του Ρούτε οφείλεται βέβαια στον… Ταγίπ Ερντογάν! Ο «σουλτάνος» και τα πιστά σκυλιά του (πρωθυπουργός και υπουργοί της κυβέρνησης) εξαπέλυσαν σε πλήρη ενορχήστρωση μια συντονισμένη επίθεση στην ολλανδική κυβέρνηση με βαρύτατες εκφράσεις την τελευταία εβδομάδα πριν τις εκλογές. Γεγονός που λειτούργησε ευεργετικά για τον κυβερνώντα Ρούτε, ο οποίος απλώς έπρεπε να υπεραμυνθεί της στάσης του, ώστε να κερδίσει τους πολύτιμους – και αναπάντεχους – πολιτικούς πόντους που πέρασαν από μπροστά του. Δεν θα ήταν λοιπόν υπερβολή να πούμε ότι ο Ερντογάν προσέφερε σωσίβιο σωτηρίας στον Ρούτε, αναγκάζοντας ουσιαστικά τον Ολλανδό πρωθυπουργό να (απο)δείξει ότι ο Βίλντερς δεν είναι ο μόνος που ξέρει να γαβγίζει καλά και να προασπίζεται τα εθνικά συμφέροντα. Λέγεται ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, το γεγονός όμως ότι σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος της Ολλανδίας αναγκάστηκε να πέσει στο επίπεδο του Βίλτνερς, ώστε να τον αναχαιτίσει, ενδέχεται στο μέλλον να επιφέρει απρόβλεπτες συνέπειες και να κοστίσει ακριβά. Πάντως, με μια συγκριτική ματιά στα αποτελέσματα, το κόμμα του Βίλτνερς είναι το μοναδικό που παρουσιάζει άνοδο στα ποσοστά του (μαζί με τους Πρασίνους), σε αντίθεση με τα υπόλοιπα «συστημικά» κόμματα που σημείωσαν απώλειες.
-Χαρακτηριστικότερη όλων αυτή που υπέστη το εργατικό κόμμα του Γερούν Ντάισελμπλουμ, το οποίο από τις 38 έδρες περιορίστηκε στις… 9! Ο ίδιος πάντως δεν δείχνει να πτοείται και δηλώνει περήφανος ότι η θητεία του στο Eurogroup λήγει τον Ιανουάριο του 2018, στέλνοντας το μήνυμα πως θα «γαντζωθεί» στην καρέκλα και δεν θα πέσει έτσι εύκολα. Ο ίδιος ορθώς πράττει για το προσωπικό του συμφέρον και τη σταδιοδρομία του, αφού πιθανή παραίτησή του από τη θέση του επικεφαλής του Eurogroup θα σημάνει και την πολιτική του εξαΰλωση (αποτελεί τη δεύτερη πιο σοφή επιλογή της καριέρας του – η πρώτη ήταν όταν διαλαλούσε πως κατέχει ΜΑ, ενώ στην πραγματικότητα είχε πάει στην Ιρλανδία για τουρισμό). Δεν ισχύει το ίδιο και για εμάς, αφού ορθώς αναρωτιόμαστε ποια τελοσπάντων η νομιμοποίηση που κατέχει το όργανο που λέγεται Eurogroup, όταν το κόμμα του επικεφαλής του εκπροσωπεί το 5,7% του ολλανδικού Λαού! Με τη λευκή επιταγή που δίνεται στη γραφειοκρατία της ΕΕ, η θεσμική εκτροπή έχει φθάσει σε τέτοιο σημείο, ώστε επικεφαλής μεταξύ 28 Λαών να τίθεται ο λαμβάνων 5,7% επί του συνόλου του… ενός (!) στους 28. Η έλλειψη ουσιαστικής νομιμοποίησης από τη λαϊκή βάση αποτελεί θεμελιώδες δομικό πρόβλημα της Ένωσης και θα έπρεπε να απασχολεί περισσότερο τόσο τους πολίτες των κρατών – μελών, όσο και τις κυβερνήσεις τους. Αλλά ας μην επεκταθούμε περαιτέρω, διότι εμείς «μένουμε Ευρώπη»… πάση θυσία. Άσε που μπορεί να μας βγάλει ο Άδωνις διορισμένους από τον ΣΥΡΙΖΑ.
-Ναι, συνέβη κι αυτό. Οι «αγανακτισμένοι» του 2011 δεν βγαίνουν πλέον στους δρόμους γιατί – κατά τον αντιπρόεδρο – τώρα με τον ΣΥΡΙΖΑ «μασαμπουκώνουν». Μάλιστα, έκανε – προς επίρρωσιν του ισχυρισμού – και τον ακόλουθο μαθηματικό συνειρμό: 30.000 οι αγανακτισμένοι, 30.000 οι προσλήψεις στο δημόσιο από τον ΣΥΡΙΖΑ, άρα τους βρήκαμε τους προσληφθέντες. Τόσο απλά είναι τα πράγματα κατά τον Άδωνη απλώς εμείς αδυνατούμε να το αντιληφθούμε. Όλως τυχαίως, στην ανασκόπηση της προηγούμενης εβδομάδας είχαμε γράψει για μια επιχείρηση «δαιμονοποίησης» κάθε λαϊκής διεκδίκησης, μέσω της ταύτισής της με συμφέροντα και νταλαβέρια. Πιστός υπηρέτης και συντονιστής στην εν λόγω προσπάθεια αποδεικνύεται διαρκώς με τη στάση του ο αντιπρόεδρος της ΝΔ. Με λαϊκισμό πιο φθηνό κι από τις ανατυπώσεις των βιβλίων που τηλε-πωλεί κράζοντας ενοχλητικά, ο Άδωνις Γεωργιάδης επιχειρεί να απαξιώσει κάθε κινητοποίηση που δεν «ταιριάζει» στη δική του θεώρηση και αισθητική, τοποθετώντας τους διαμαρτυρόμενους του εκάστοτε ανεπιθύμητου κινήματος στην κατηγορία των αργυρώνητων και «βολεψάκιδων». Σε μια απλή μετάφραση «όποιος δεν είναι μαζί μας, τα παίρνει» ή καλύτερα «όποιος βγαίνει στους δρόμους και δεν μας υποστηρίζει, έχει προσληφθεί στο Δημόσιο». Αν μη τι άλλο, μια πολύ ενδιαφέρουσα δημοκρατική θεώρηση. Και το πράγμα γίνεται ακόμα πιο διασκεδαστικό, όταν αντιλαμβάνεται κανείς ότι ο εν λόγω άνθρωπος έχει τοποθετηθεί αντιπρόεδρος στο κόμμα που δήθεν έχει κηρύξει τον νυν υπέρ πάντων αγώνα απέναντι στον λαϊκισμό. Όμως, αγώνα ενάντια στον λαϊκισμό με Γεωργιάδη αντιπρόεδρο, δεν ξεκίνησε κανένας…
