Γράφει ο Νικηφόρος Γκολέμης //
Εβδομάδα έντονης χριστιανικής παρουσίας αυτή που μας αφήνει, με τους απεγνωσμένους πιστούς να περνούν από τις μπογιές, τις απειλές και τις κατάρες στην πρακτική εφαρμογή. Μη βλέποντας ανταπόκριση από το μακρινό υπερπέραν, αποφάσισαν να παρέμβουν δυναμικά, για να σώσουν την ανθρωπότητα από τη σατανιστική απειλή, γκρεμίζοντας το γλυπτό «Phylax» του Κωστή Γεωργίου στο Παλαιό Φάληρο. Μια δεύτερη – και ιδεολογικά πιο διευρυμένη – πράξη του όλου θεάματος θα παιχτεί σήμερα στην πόλη της Θεσσαλονίκης, στην οποία θα γίνει «απόβαση» Ελλήνων από όλη την επικράτεια με αφορμή το συλλαλητήριο για τη «Μακεδονία».
Πρόκειται για δύο ξεχωριστές δράσεις, με διαφορετική στόχευση και χροιά, όμως η αφετηρία παραμένει ίδια.
Παρατηρώντας τις αντιδράσεις για τη δολιοφθορά στο Παλαιό Φάληρο, με τους πολίτες να ζητούν την παρέμβαση του κράτους για την τιμωρία των δραστών, εύλογα αναρωτιέται κανείς: Ποιο κράτος; Το κράτος που εκ καταβολής του πορεύεται χέρι – χέρι με την Εκκλησία; Το κράτος που απαλλάσσει την Εκκλησία από τα οικονομικά βάρη, θεσπίζοντας φορολογικές ελαφρύνσεις για την τεράστια περιουσία της και εξασφαλίζοντας από τα χρήματα του φορολογούμενου σταθερή μισθοδοσία για 10.000 υπηρέτες του θεού; Ή μήπως το κράτος που έχει καταστήσει την Εκκλησία βασικό συνομιλητή σε ενδεχόμενες πολιτικές διεργασίες, καθώς και έχει παραχωρήσει την άδεια να υποκαθιστά πότε τον εκπαιδευτικό, πότε τον ληξίαρχο και ενίοτε ακόμα και τον… επιστήμονα; Αυτό το κράτος λοιπόν περιμένει ο Έλληνας πολίτης να σπεύσει προς την κατεύθυνση της τιμωρίας των υπαιτίων; Το κράτος που τους χρηματοδοτεί;
∠Το μπλοκ της θρησκείας λοιπόν δεν κινητοποιήθηκε για την φτωχοποίηση, δεν συγκινήθηκε από τον εξευτελισμό της κυριαρχίας της χώρας με τα έτοιμα νομοσχέδια (μήπως γιατί ακολουθούν παρόμοιες πρακτικές περιστολής των ελευθεριών;), δεν σκέφτηκε να ναυλώσει πούλμαν για να συμπαρασταθεί σε κάποιον εργαζόμενο που απολύεται ή σε κάποιον κλάδο που βάλλεται από εργοδοτικές αυθαιρεσίες. Επιλέγει να δώσει το δυναμικό «παρών» σε συλλαλητήριο για την ονομασία και μόνο. Όχι γιατί ενοχλείται από αλυτρωτικές βλέψεις και μειονοτική προπαγάνδα, όχι γιατί κόπτεται ιδιαίτερα για την αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας (αφού η εκκλησία με την ιστορική αλήθεια είναι διαζευγμένη εξ ορισμού) και εννοείται πως όχι για να προτείνει κάποια πολιτική λύση.
Διότι, κακά τα ψέματα, η Εκκλησία έχει προσφέρει κατά καιρούς άριστες υπηρεσίες στους μετοθωμανικούς κοτζαμπάσηδες που έχουν περάσει από τις θέσεις εξουσίας αυτού του εκτρωματικού κρατικού μορφώματος. Τι κι αν ο μισθός δεν φτάνει ούτε για τα απαραίτητα, τι κι αν πρέπει να δουλεύεις δωδεκάωρο κάτω από απάνθρωπες εργασιακές συνθήκες, οι ρασοφόροι διδάσκαλοι της απόλυτης αδράνειας κήρυτταν και κηρύττουν πως για όλες τις δυσκολίες «έχει ο θεός». Δούλευε σκληρά, ζήσε ήσυχα τη ζωή σου, μη λες πολλά – πολλά και θα ανταμειφθείς, αν όχι τώρα, τουλάχιστον σε μια… άλλη ζωή! Μην προσπαθείς να διεκδικήσεις το οτιδήποτε μέσω της συλλογικότητας – αυτά τα κάνουν οι «άθεοι κομμουνισταί». Εσύ, σαν γνήσιος μύστης στον λόγο του θεού, γνωρίζεις ότι η κοινωνική σου ανέλιξη θα έρθει με τον διορισμό από τον βουλευτή της περιφέρειας, που και θεοσεβούμενος είναι και πάει κάθε Κυριακή στην εκκλησία.
Για την Εκκλησία, το να παίζει τον ρόλο της συστημικής θεραπαινίδας και παράλληλα τον εγγυητή της κοινωνικής αδράνειας δεν είναι τίποτα παραπάνω από τον δούρειο ίππο, ώστε να εξασφαλίσει εξουσία και χρήμα μέσω της κρατικής διαπλοκής. Γνωρίζει όμως πολύ καλά ότι παιχνίδι σε βάθος χρόνου με πούρο πασιφισμό δεν υφίσταται, γι΄ αυτό και έχει οικοδομήσει μια ιδεολογική ταυτότητα πέρα από το χριστιανικό δόγμα, ώστε να μπορεί να κινείται με άνεση σε ένα επίπεδο πάνω από αυτό που αντιστοιχεί σε μια θρησκευτική οργάνωση: το πολιτικό επίπεδο. Με κάποιον ανεξήγητο τρόπο, το εκκλησιαστικό κίνημα έχει κατορθώσει να λογίζεται ως προστάτης του ελληνισμού για μια χρονική περίοδο που ξεκινά από τον Μεγαλέξανδρο και φθάνει μέχρι το κρυφό σχολειό και την επανάσταση του 1821! Αυτή η παρανοϊκή σύλληψη, κατά την οποία η ορθοδοξία δεν αποτελεί απλώς τον θεματοφύλακα της χριστιανικής παράδοσης, αλλά και αυτόν της αρχαιοελληνικής, φαίνεται να τυγχάνει μεγάλης αποδοχής από το μεγαλύτερο μέρος του ποιμνίου. Και αυτό το μεγάλο ποίμνιο θα φθάσει σήμερα με εκατοντάδες νοικιασμένα πούλμαν στη Θεσσαλονίκη από όλα τα μέρη της Ελλάδας.
Πολλοί θα πουν ότι στη Θεσσαλονίκη σήμερα θα παρελάσει το μπλοκ του «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια». Η αλήθεια είναι ότι η εκκλησία έχει πλέον κατορθώσει να καπελώσει την πατρίδα και τη θρησκεία και να βάλει αμφότερους τους όρους κάτω από τη χριστιανική ομπρέλα. Έτσι, η πατρίδα είναι συνυφασμένη με τη θρησκεία («Ελλάς σημαίνει ορθοδοξία» γαρ), αλλά ταυτόχρονα, η θρησκεία περικλείει και την οικογένεια (χριστιανική οικογένεια σε αντιπαραβολή με τους νέους, «απαράδεκτους» τύπους οικογένειας που προωθούνται από… σκοτεινές δυνάμεις). Το μπλοκ της θρησκείας λοιπόν δεν κινητοποιήθηκε για την φτωχοποίηση, δεν συγκινήθηκε από τον εξευτελισμό της κυριαρχίας της χώρας με τα έτοιμα νομοσχέδια (μήπως γιατί ακολουθούν παρόμοιες πρακτικές περιστολής των ελευθεριών;), δεν σκέφτηκε να ναυλώσει πούλμαν για να συμπαρασταθεί σε κάποιον εργαζόμενο που απολύεται ή σε κάποιον κλάδο που βάλλεται από εργοδοτικές αυθαιρεσίες. Επιλέγει να δώσει το δυναμικό «παρών» σε συλλαλητήριο για την ονομασία και μόνο. Όχι γιατί ενοχλείται από αλυτρωτικές βλέψεις και μειονοτική προπαγάνδα, όχι γιατί κόπτεται ιδιαίτερα για την αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας (αφού η εκκλησία με την ιστορική αλήθεια είναι διαζευγμένη εξ ορισμού) και εννοείται πως όχι για να προτείνει κάποια πολιτική λύση.
Το μπλοκ της θρησκείας επιλέγει να βρίσκεται εκεί μόνο για το όνομα, για τη βιτρίνα που λέγαμε και σε παλαιότερη ανασκόπηση. Εξάλλου, η παρουσία του εκεί δεν στοχεύει στην παρουσίαση κάποιας πολιτικής πρότασης, αλλά αποκλειστικά στην επίδειξη της δυνητικής δυναμικής που θα έχει μια κινητοποίηση με ορθόδοξη βάση. Διότι, μπορεί μερικοί να παραστρατούν από τη δοσμένη φόρμουλα και να προχωρούν σε πράξεις βανδαλισμού (αυτούς τους αποκηρύσσει η επίσημη Εκκλησία ως «φανατικούς», «παλαιοημερολογίτες»), η συντριπτική πλειοψηφία όμως κινείται στο πλαίσιο που η ορθοδοξία έχει ορίσει ως προαπαιτούμενο για την επιβίωσή της: Ακατάσχετη παρελθοντολογία, καχυποψία για οτιδήποτε καινούργιο και κινητοποίηση μόνο όταν το κράτος δείχνει να «αποθρασύνεται» και να απομακρύνεται από την Εκκλησία, σαν ένα άλλο σύστημα checks and balances. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, το μπλοκ της θρησκείας θα μας επιδείξει σήμερα τη δυναμική του στο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης. Άντε λοιπόν, και καλό… συλλαλητήριο μάγκες!
