Από τον Γιάννη Παναγόπουλο //

Είναι ποπ; Είναι φολκ–ποπ; Eίναι ροκ–ποπ–φολκ; Όπου και αν δείχνει η πυξίδα του ήχου τους, οι Εκμέκ έχουν τα σωστά συστατικά να γίνουν το επόμενο μεγάλο γκρουπ της χώρας. Θα τα καταφέρουν; Η υποψηφιότητά τους μεγαλώνει όσο, από σκηνής, βλέπουν ολοένα και περισσότερα πρόσωπα να τραγουδούν στίχους από ρεφρέν τους. Ο τραγουδιστής και κιθαρίστας τους, Άλκης Κανίδης, μιλά ελευθερα για το παρελθόν, το παρόν και τις προσδοκίες της μπάντας.

-Έχετε κυκλοφορήσει δύο άλμπουμ. Έχετε κυκλοφορήσει και ένα τραγούδι….

-Ορφανό.

-Γιατί το λες έτσι;

-Γιατί η κατάσταση στη δισκογραφία δεν ευνοεί τα άλμπουμ. Άλλαξαν οι τρόποι παραγωγής και διανομής της μουσικής. Τα δισκογραφικά τρικ που κάποτε σερβίρονταν σαν νόμοι του μάρκετινγκ απλώς δεν ισχύουν. Αυτό δεν με στενοχωρεί. Γνωρίζω πως η σχέση των ανθρώπων με τη μουσική υπήρχε και πριν τις δισκογραφικές εταιρείες. Η μουσική πάντα θα βρίσκει τρόπους να διαδίδεται. Και τεράστια καταστροφή να γίνει, έστω και μια κιθάρα με μια χορδή να γλιτώσει, πάλι θα υπάρξει μουσική. Θα ανάψουμε μια φωτιά κάπου και θα κάνουμε πάρτυ ακούγοντάς την.

-Από πού ξεκίνησαν οι Εκμέκ;

-Πάντα άκουγα πράγματα που άκουγε πολύς κόσμος. Παπάζογλου, Ξύλινα Σπαθιά, Τρύπες. Δεν κατάφερα να φτάσω στο καραλαϊκό. Δεν με ενδιέφερε να το κάνω. Πάντοτε, όμως, άκουγα πράγματα που τα άκουγαν οι πολλοί.

-Τι λες για τη μουσική που ακούν λίγοι;

-Εδώ η σκέψη μου πάει στους μουσικούς, όχι τόσο στο κοινό που τους ακούει. Αναφέρομαι σε αυτούς με πόνο καρδιάς ρε παιδί μου. Έχουν ταλέντο που δεν θα πάρει αυτό που κατά τη γνώμη μου τους αξίζει. Δεν θα πάρουν την ενέργεια που αφήνουν χώροι γεμάτοι κόσμο. Εγώ και τα άλλα παιδιά της μπάντας είχαμε την τύχη να ακούμε πράγματα που άκουγαν και άλλοι. Δεν το ονομάζω τυχαία τύχη αυτό.

Εκμεκ 2

-Η εποχή που ζούμε βρίσκει πολλούς ανθρώπους γονατισμένους. Η εποχή ευνοεί τη μουσική;

-Όταν δεν έχεις τίποτα να χάσεις. Όταν λες πάμε να κάνουμε αυτό που γουστάρουμε γιατί αυτό είναι σημαντικό, τότε έρχεσαι πιο κοντά σε αυτό που λέει η ψυχή σου. Οι Εκμέκ δεν είναι το μεγάλο όνομα. Έχουμε μια σαφή ανοδική τάση. Και μας αρέσει που μπήκαμε σε αυτό το παιχνίδι κρατώντας χαρακτήρα. Η εποχή βοήθησε ώστε πράγματα που θα θεωρούνταν κάποτε εναλλακτικά να παίρνουν δεύτερες ευκαιρίες. Σήμερα όποιος έχει πραγματικά να πει κάτι γνωρίζει πως θα βρει αυτιά να τον ακούσουν.

-Τα ανοιχτά αυτιά είναι σε αναλογία με τη βιαιότητα της εποχής;

-Δεν το γνωρίζω. Το τι θέλει ο κόσμος και η κοινωνία εξαρτάται από τόσα πολλά πράγματα. Είναι δύσκολο να αναλυθεί. Είμαστε μπάντα με ξεκάθαρη πορεία. Έχουμε κάνει θυσίες για να γίνουμε συγκρότημα και να βγούμε στη σκηνή. Αυτό δεν είναι δική μας αποκλειστικότητα. Το ίδιο κάνει κάθε συγκρότημα που θέλει να πάει για «κάτι». Ο χρόνος έχει τη δική του λογική. Και μετά από καιρό και πολλή δουλειά θεωρώ πως έχουμε την επαφή που αναζητούσαμε με το κοινό. Δεν ήταν μόνο το κοινωνικό ή το κοσμικό τάιμιγνκ που μας βοήθησε. Μου αρέσουν οι άνθρωποι που έχουν συνέχεια στις πράξεις τους, στις επιλογές τους. Από τη δεκαετία του ’80 στο σήμερα υπάρχει ένα κοινό που άλλες φορές συρρικνώνεται και άλλες μεγαλώνει αλλά ποτέ δεν καταβρόχθιζε το εύκολο που του πάσαρε η βιομηχανία ή η βιοτεχνία της επικοινωνίας. Αυτό είναι καλό. Δεν είμαι ο κριτής κανενός. Αλλά στην παραπάνω άποψη αναγνωρίζω και εγώ τον εαυτό μου.

– Γιατί διαλέξατε το «Εκμέκ» όνομά σας;

-Ο ακορντεονίστας μας, ο Σάκης ο Ραπτόπουλος είχε την ιδέα. Είμαστε λάτρεις του γλυκού αλλά και της τηλεοπτικής σειράς που κάποτε έπαιξε στην τηλεόραση. Είμαστε από τη Θεσσαλονίκη. Η πόλη τα πάει περίφημα με τα γλυκά. Οι Εκμέκ δημιουργήθηκαν το 2009. Αρχικά στα λάιβ, ήμασταν μπάντα που το πρόγραμμά της είχε βάση τις διασκευές. Αυτό πάντα το βλέπαμε ως μεταβατική φάση να πάμε στα δικά μας τραγούδια. Πλέον το μισό μας πρόγραμμα έχει υλικό δικό μας. Κερδίσαμε το στοίχημα με πολλή υπομονή, επιμονή και δουλειά.

-Τι είναι αυτό που δεν έχουν κάνει ακόμα οι Εκμέκ;

-Δεν έχουμε απωθημένα. Είμαστε σε πολύ καλή φάση. Οι χώροι που παίζουμε γεμίζουν. Υπάρχει κοινό που αγαπάει όσα του τραγουδούμε. Προσωπικά έχω κάποια όνειρα που θα ήθελα κάποια στιγμή να πραγματοποιηθούν. Να μοιραστώ το μικρόφωνο με 4-5 ανθρώπους της ελληνικής δισκογραφίας που λατρεύω…

-Όπως;

-Μεγάλωσα ακούγοντας πoλλά και ετερόκλιτα πράγματα. Εκτιμώ πολύ τη σκηνή του Σαββόπουλου, του Παπάζογλου. Ίσως αυτό που με την ευρεία, και μόνο ευρεία, έννοια ονομάζουμε έντεχνο…

-Συγνώμη για τη διακοπή. Το έντεχνο προϋποθέτει το άτεχνο. Είναι εκνευριστικό αυτό. Ή τουλάχιστον ήταν. Πριν μια δεκαετία η κλάψα έγινε το άγιο δισκοπότηρο της ποιότητας.

-Στη δική μας περίπτωση θα ήθελα να το δούμε ως ελληνικό τραγούδι που δίνει βάρος στον στίχο. Από εκεί και πέρα και εμείς δεν μπορούσαμε να ακούσουμε το μέρος της δισκογραφίας που έκανε το μίζερο, το στενόχωρο, σημαία της. Εκείνα τα χρόνια, τη δεκαετία του ’90, που ήταν στα ντουζένια της αυτή η φάση αν δεν έκλαιγες από την αρχή ως το τέλος του δίσκου δεν υπήρχε νόημα.

– Αυτό έπρεπε να ονομαστεί έντεχνο; Στην τέχνη υπάρχει αντικειμενικότητα;

-Οι άνθρωποι όπου και αν γεννήθηκαν θέλουν το ίδιο πράγμα. Η μουσική τους το δίνει. Τους κάνει να κλάψουν. Ή να δακρύσουν. Να χορέψουν ή να γελάσουν. Αυτό είναι η τέχνη και εμείς είμαστε εργάτες αυτής της αξίας.

Οι Εκμέκ θα εμφανιστούν στην Αθήνα, στον «Σταύρο του Νότου» την Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου και στη Θεσσαλονίκη, στη «Μαύρη Τρύπα» το Σάββατο 27 Φεβρουαρίου.

Εκμεκ 1