Απόγευμα στην Αθήνα, πολύ κοντά στην πλατεία Μαβίλη. Το ασανσέρ ανεβαίνει στο διαμέρισμα που μένει η Ελεωνόρα Ζουγανέλη. Οσο διαρκεί το μικρό ταξίδι «ισόγειο-4ος όροφος» από κρυφό ηχείο ακούγεται το «La Valse d’ Amelie» του Γιαν Τιρσέν. Μουσική για ανελκυστήρες στα καλύτερά της. Φτάνω στον όροφο που το κουδούνι της εξώπορτας έγραφε πως βρίσκεται το σπίτι της. Ανοίγω την πόρτα. Στρίβω στα δεξιά, με οδηγούν οι φωνές των καλεσμένων, μπαίνω στο διαμέρισμα. Η Ελεωνόρα στις 11 Ιουνίου θα κυκλοφορήσει νέο άλμπουμ. Το λένε «Πού με φτάσανε οι έρωτες» και είπε να το παρουσιάσει σπίτι της. Μια ποστ-λάουντζ ιδέα. Κάποτε τα κλαμπ ήθελαν να παρουσιάσουν τους εαυτούς τους ως χώρους όπου οι πελάτες θα ένιωθαν σαν στο σπίτι τους. Η Ελεωνόρα θέλει κάτι περισσότερο. Ν’ ανοίξει το σπίτι της σε ανθρώπους που θα μπορούσε να «φιλοξενήσει» σε κλαμπ ή μπαρ ή δισκοπωλείο για να παρουσιάσει το νέο της επαγγελματικό βήμα. Τα πρωτόκολλα είναι για να σπάνε. Οι τυπικότητες το ίδιο.
Το διαμέρισμά της μοιάζει πολύ με το δικό σου. Ή το δικό μου. Το «βαρύ χαρτί», ή έστω ένα από αυτά, της δισκογραφικής Ελλάδας ζει σ’ έναν χώρο που χωρά τα απαραίτητα για άνθρωπο πόλης. Από τη βεράντα ακούγεται το ερ κοντίσιον του γείτονα. Και το καθιστικό είναι συγκεκριμένο. Ανάμεσα στο λίβινγκ-ρουμ και την τραπεζαρία υπάρχει μια βιβλιοθήκη. Στον καναπέ του πρώτου κάθονται οι άνθρωποι της δισκογραφικής της εταιρείας. Όλοι χαμογελάμε. Όλοι μοιάζουμε σαν να γνωρίζουμε ο ένας τον άλλο καιρό τώρα. Δεν έχει σημασία αν γνωριστήκαμε πριν δέκα λεπτά.
Η Ελεωνόρα έχει πια κοντό μαλλί. Και τα μάτια της έχουν εκείνη τη σπιρτάδα που σου λένε πως όσα συμβαίνουν, τώρα, στον χώρο της είναι επιθυμία της. Λέει: «Καλύτερα έτσι. Καλύτερα εδώ. Μπορούμε να μιλήσουμε καλύτερα. Μπορούμε ν’ ακούσουμε μουσική καλύτερα». Κάθομαι στη βεράντα. Και δίπλα κάθονται άλλοι δημοσιογράφοι, με τους οποίους κάπου, κάποτε, γνωριστήκαμε. Σερβιτόροι φέρνουν εδέσματα και τα ποτήρια δεν μένουν ποτέ άδεια από κρασί. Ξαφνικά την κουβέντα διακόπτει η μουσική. Το ζητούμενο δηλαδή.
Το νέο άλμπουμ της Ελεωνόρας Ζουγανέλη έχει δώδεκα τραγούδια. Είναι ό,τι πιο πολυσυλλεκτικό έχει παρουσιάσει ως σήμερα. Αλλά ας μη μείνουμε μόνο σ’ αυτό. Εχει και κομμάτια που ακούς και θέλεις να ξανακούσεις. Το δεύτερο κομμάτι του «Δεύτερα Κλειδιά» σε μουσική του Γιώργου Καραδήμου και στίχους Sunny Μπαλτζή είναι ένα καλό παράδειγμα. Είναι ένα σίγουρο ραδιοφωνικό χιτ. Και… ίσως το σημαντικότερο «και» της υπόθεσης είναι πως το ακούς και μπορείς να θυμηθείς τους στίχους του με την πρώτη, γιατί τους έχεις «ζήσει»: « Κράτα µε είµαι χάλια µε έπιασε λιποθυµιά / Δώσ’ µου απ’ το τσιγάρο σου µια ακόµη ρουφηξιά / Ανοιξε την τσάντα µου έχω δεύτερα κλειδιά / Εσύ να τα ‘χεις».
Τρία χρόνια μετά την κυκλοφορία της προηγούμενης δουλειά της «Μ’ αγαπούσες κι άνθιζε» η Ελεωνόρα Ζουγανέλη για το «Πού με φτάσανε οι έρωτες» εμπιστεύτηκε έναν άνθρωπο που γνωρίζει στην ενορχήστρωση του νέου της άλμπουμ. Ο Ευριπίδης Ζεμενίδης δούλεψε το άλμπουμ από το Βερολίνο, την πόλη όπου ζει.
Το άλμπουμ «κυλάει» στα αυτιά όπως ένα εγχώριο μπλογκμπάστερ πρέπει. Και φτάνουμε στο κομμάτι «Το μηδέν αντί για σένα», το οποίο συνθετικά υπογράφει ο Στέφανος Κορκολής και στιχουργικά ο Νίκος Μωραΐτης. Είναι μια τίμια στιγμή τραγουδιού χαρακτήρα «δεύτερης ακρόασης», που τιμά την κινηματογραφική ηχητική γραμμή του συνθέτη.
Το νέο δισκογραφικό βήμα της Ελεωνόρας Ζουγανέλη είναι πλημμυρισμένο περιγραφές μικρών ή μεγάλων αγωνιών που φέρνει ο έρωτας. Στην ολοκλήρωσή του συνεργάστηκε μια δοκιμασμένη ομάδα δημιουργών που γνωρίζει τι θέλει από το ελληνικό τραγούδι. Οι Αρης Αποστολόπουλος, Φίλιππος Γράψας, Γιώργος Καραδήμος, Στέφανος Κορκολής, Πόλυς Κυριάκου, Κώστας Λειβαδάς, Δημήτρης Μαραμής, Sunny Μπαλτζή, Νίκος Μωραΐτης, Σπύρος Παρασκευάκος, Μάκης Σεβίλογλου, Σταύρος Σιόλας, Αγλαΐα Σφήκα, Ελένη Φωτάκη και Γιάννης Χριστοδουλόπουλος έδωσαν κάτι από τον εαυτό τους στη δημιουργία του.
Το άλμπουμ «Πού με φτάσανε οι έρωτες» κυκλοφορεί σε όλα τα δισκοπωλεία και σε όλα τα ψηφιακά καταστήματα και τις streaming υπηρεσίες, τη Δευτέρα 11 Ιουνίου 2018.
