Κεφάλαιο 17: Μαγικά Τρίγωνα ( Τρίγωνα – Κάλαντα)
nothing really ends - no one can prove it !
dEUs
Όλοι το έχουμε ακούσει κι όλοι ξέρουμε για τα ( μυστικά) ”τρίγωνα” που σχηματίζονται μεταξύ μεγάλων αρχαίων μνημείων της Ελλάδας (.. αλλά τι γίνεται με τα τρίγωνα που είναι κρυμμένα μεταξύ μας ..)
Ο Άνθρωπος έχει την θαυμαστή ικανότητα , όπου και αν γυρίσει να κοιτάξει, να δημιουργεί τον προσωπικό του κόσμο με τις δικές του αξίες, οπτασίες , φαντάσματα και πειρασμούς. Κάποιες φορές πάντως, κάτι συμβαίνει ,και ο κόσμος αυτός καταρρέει γύρω του , ή για να μιλήσω σαν τον ομοιοπαθή Prospero του Σαίξπηρ , που έλεγε σε μια διαφορετική -αλλά ωστόσο πανόμοια περίσταση :
“Tούτοι οι παραστάτες μας, καθώς σας προείπα, ήταν όλοι πνεύματα, και εσκόρπισαν στον αέρα, στον λεπτόν αέρα· και, ίσα με τα’αθεμέλιωτο κτίριο τούτου του οράματος, οι νεφελοστεφάνωτοι πύργοι, τα λαμπρά παλάτια, οι ιεροί ναοί, και αυτή η μεγάλη σφαίρα, ναι, και όσα χωράει, όλα θα λιώσουν και όπως τ’ ανυπόστατο τούτο θέαμα εσβύσθη, ομοίως κ’ εκείνα μήτε τρίμμα θ’ αφήσουν κατόπι τους· είμεθα φτεριασμένοι ωσάν τα ονείρατα, και τη μικρή ζωή μας περιζώνει ένας ύπνος.” (Γ.Σαίξπηρ, ” Καταιγίδα” , Πράξη 4 , Σκηνή Γ , )
Μόλις έλαβε ο Τζων, εκείνο ο πακέτο-παρακαταθήκη από τον Τζακ, έμοιασε σαν να ράγισε, κοίταξε γύρω του σαν αγουροξυπνημένος και είδε ότι ζωή του δεν ήταν αυτή που νόμιζε. Ζωή πραγματική ήταν αυτή που είχε ζήσει ο Τζακ που απλά πήρε για άλλη μια φορά ,ότι του δόθηκε ,το έζησε και πέθανε καλά ..
Και όπως ζωή χωρίς όνειρα δεν υπάρχει – όνειρα χωρίς ζωή μάλλον δεν γίνονται. Αλλιώς Θα ψάχνουμε όλοι γύρω μας για κάποια μαγικά τρίγωνα, σαν αλλά ακόμα και να τα βρούμε δεν θα είμαστε έτοιμοι να ζήσουμε τα όνειρά μας .
«Είμεθα φτειαγμένοι ωσάν τα ονείρατα, και τη μικρή ζωή μας περιζώνει ένας ύπνος», έλεγε ο Σαίξπηρ.Και o Τζιμ, που ζούσε πια 40 χρόνια στις Γούρνες , δεν είχε πάει ποτέ στο χωρίο του Καζαντζάκη – του αρκούσε φαίνεται η εικόνα της Ειρήνης ,που ονειρεύονταν όλα εκείνα τα χρόνια.
Κεφάλαιο 18 : Άδωνις της πεντάρας!
Was sich ueberhaupt sagen laesst, last sich klar sagen; und wovon man nicht reden kann, darόber muss man schweigen.
Ότι μπορεί να ειπωθεί, ( μπορεί να) λέγεται ξεκάθαρα και για ότι δεν μπορεί κάνεις να μιλήσει ,πρέπει να σιωπά.
L. Wittgenstein
Ο άνθρωπος ,άλλα σκέφτεται και άλλα πιστεύει ότι σκέφτεται – δύσκολο να καταλάβεις τι ακριβώς συμβαίνει με το μυαλό του όταν αποφασίζει να μιλήσει – και το όλο ζήτημα δεν είναι μόνο θέμα ψυχολόγου ( που έλεγε o Russel) , αλλά και κοσμοναύτου.
Γιατί όταν κάποιος ανοίγει την ψυχή του και παίζει με τα συναισθήματα και το μυαλό του του , ταξιδεύει σε άλλους άγνωστους γαλαξίες.
Ο Γιαννάκης δεν θα μιλούσε ποτέ στην Ειρήνη με τις ωραίες γάμπες για τα αισθήματα του. Αλλά ούτε εκείνη νοιαζόταν και πολύ να τα μάθει – Άλλωστε όλοι τα ίδια της έλεγαν τόσα χρόνια! Τόσο περίεργο και ωραίο συνάμα ,να μην έχεις την ανάγκη να ακούσεις για τα συναισθήματα του άλλου. Σηκώθηκε , πήγε μέχρι την κουζίνα να φτιάξει καφέ , κάθισε στο γραφείο του δικολάβου παππού και κοίταξε από το ανοιχτό παράθυρο στα αριστερά του.Κάπου εκεί στο βάθος είδε την επαρχιακή οδό για Καστέλι και θυμόταν ώρες και μέρες ταξιδιών στο άσπρο Triumph της Ειρήνης με τ’ ανάλαφρα φορέματα.
Διαδρομές την ώρα του δειλινού με τις τελευταίες ακτίνες τις ημέρας , που σαν να έρχονται να ξεκλειδώσουν νέες προοπτικές στον τρόπο που έβλεπε τα πράγματα, καθώς έπεφταν αδιάφορα πάνω στο λευκό παγωμένο χαμόγελο της και από εκεί πηδούσαν στις βαθιές πράσινες γραμμές των κυπαρισσιών τριγύρω .
Μια διαδρομή που μόλις προλάβαιναν να πάρουν, καθώς , σε πολύ λίγο τα δέντρα θα ζωντάνευαν και θα κατάπιναν το δρόμο για Καστέλι.
( η συνέχεια από τις Εκδόσεις key books)
