Aπό τον Ελευθέριο Λεβαντή //
Κεφάλαιο 9: παιχνίδια με το μυαλό
Myths are things that never happened, but always are
Sallustius
-Ξέρεις Λορέντζο, συνέχισε η ξανθούλα, τελευταία αναρωτιέμαι όλα και πιο συχνά, πού να βρίσκεσαι και για τι σκατά ακριβώς πολεμάς και με παρατάς εδώ μόνη, σε ένα άδειο σπίτι, κάπου μέσα στην έρημο, με συντροφιά την κιθάρα σου, ένα γραμμόφωνο με τους δικούς σου δίσκους – ακόμα και τα κωλοβιβλία που μου άφησες, τα δικά σου είναι!
Πολλές φορές τελευταία είχε αναρωτηθεί και ο ίδιος ο Λορέντζο, τι τον είχε ρίξει πάλι σε πάλι σ ‘εκείνη την περιπέτεια και εν τέλει ποια μοίρα τους έσερνε εκεί και τους δυο!
Έβλεπε όμως πως βρίσκεται πάλι στον ίδιο γνώριμο κύκλο αναζήτησης-παγίδας, που του αφήσαν κληρονομιά τόσες και τόσες γενιές προγόνων του: φύγε, δοκιμάσου, εξαγνίσου, φτάσε τον Θεό και στο καπάκι παντρέψου!
Μα γιατί να υπάρχει πάντα αυτή η αιματηρή ανάβαση για ένα καλύτερο αύριο, που παλιά γινόταν με τις τριήρεις και τώρα με πυροβόλα ανά την υφήλιο. Και τι σήματα τού έστελνε εκείνο το τρελαμένο υποσυνείδητο των προγόνων του και τον έριχνε σε τέτοιες περιπέτειες και αντίστοιχα βέβαια τι σήματα έστελνε στη γυναικά της ζωής του με κείνα τα όνειρα.
Σταμάτησε να διαβάζει και κοίταξε τον Τάσο – πάλι θα του την έσπαγε με σεξουαλικά υπονοούμενα ρε γαμώτο – πάλι θα του χάλαγε τα όνειρα και οσο δεν ονειρεύεσαι κάτι, δεν μπορεί να γίνει και ποτέ τίποτα !
Γιατί κανένα όραμα, κανένας μύθος, κανένα όνειρο του ανθρώπου δεν περιγράφεται με λόγια, δεν αναλύεται και δεν γίνεται κατανοητό από τους άλλους και τη στιγμή που ανοίγουμε το στόμα μας να το προδώσουμε, βρίσκεται ήδη πίσω στους άστρινους κόσμους από οπού μας κατέβηκε.
Dream buster Κεφάλαιο 10: Η φλόγα
You cannot run faster than a bullet
Idi Amin
Οι δύο άντρες έγειραν ρομαντικά τα κεφάλια τους, σχεδόν άγγιξαν τρυφερά ο ένας τον άλλον – ο Λορέντζο διάβαζε το γράμμα της καλής του, ενώ ο άλλος κοίταζε στα κλεφτά για κανένα πονηρό, όταν ξάφνου, μπρος στα ματιά τους, η εξομολόγηση της ξανθούλας πήρε φωτιά – όπως και τα συναισθήματά της!
– Πέσε κάτω την τρέλα μου μέσα, ελεύθερος σκοπευτής, ούρλιαξε ο Τάσο, πώς δεν το ‘χαμε σκεφτεί νωρίτερα οι μαλάκες!
Η σφαίρα, που ήταν μάλλον τροχιοδεικτική και κάργα στον φώσφορο, είχε περάσει μέσα απ’ το χαρτί, που είχε λαμπαδιάσει στα χέρια τους, μέσα από μια βεντάλια χρωμάτων. Τελευταία το συνήθιζαν αυτό οι Ειρηνευτικές Δυνάμεις – έτσι, για να θρηνούν οι αντάρτες περισσότερα θύματα και πιο παραμορφωμένους ήρωες – παραμορφωμένους ήρωες και έτσι μίζερα ιδανικά!
Το βλήμα είχε μπει στο σπίτι μέσα από το παράθυρο της τραπεζαρίας, που έβλεπε στο δρόμο και βγήκε από το απέναντι παράθυρο του δωματίου που έβλεπε στο πέλαγο, παίρνοντας μαζί και το μισό χαρτί, που πέταξε φλεγόμενο προς τη Μεσόγειο και κείνο μαζί με τον έρωτα της Ξανθούλας.
Η δεύτερη σφαίρα πρόλαβε τον Τάσο, καθώς ακόμα μιλούσε. Kανέναν σεβασμό δεν δείχνει ο θάνατος για το ανθρώπινο σώμα. Και τι απόμεινε από εκείνο το σπουδαίο αναρχοαυτόνομο παραμυθά;
Eνα κεφάλι και ένα σώμα πρόχειρα ενωμένα με μια πέτσα διαλυμένου λαιμού, διανθισμένα με λίγα δόντια και ένα κομμάτι από το πούρο που έσφιγγε με τα δόντια του εκείνη την ώρα. Α ναι, και μια μπουκιά ψωμί με καπνιστό ζαμπόν, βουτηγμένο σε μυρωδάτο κόκκινο ανδαλουσιανό κρασί.
Μέσα στον πανικό ο Λορέντζο έσκυψε να πάρει ότι είχε απομείνει από το γράμμα της καλής του αλλά δεν είδε τον ματωμένο φάκελο κάτω από το τραπέζι με την θλιβερή επισημείωση: “ΑΓΝΩΣΤΟΥ ΔΙΑΜΟΝΗΣ – EΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟΝ ΑΠΟΣΤΟΛΕΑ”.
