Από την Αγγελική Κώττη //
Προσφυγή στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων έκανε, όπως ανακοίνωσε χθες, ο Σύλλογος των Αθηναίων για τα Γλυπτά του Παρθενώνα. Η προσφυγή έγινε εδώ και πολλούς μήνες και στρέφεται κατά της άρνησης της Μεγάλης Βρετανίας να προσέλθει σε διάλογο με τη διαμεσολάβηση της UNESCO. Η ανακοίνωση έγινε τώρα ώστε να προσελκυθούν σύμμαχοι, σύμφωνα με όσα αναφέρθηκαν στη συνέντευξη Τύπου.
Το θέμα της επιστροφής των παρθενώνειων γλυπτών ξεκίνησε από την αρχή ως θέμα που τους χειρισμούς του είχε η κυβέρνηση και αυτό γινόταν μέχρι τώρα. Οποιεσδήποτε κινήσεις και πρωτοβουλίες αναλαμβάνονταν από την ίδια και το ζήτημα είχε αναχθεί σε «εθνικό». Δηλαδή υπήρχε κοινή συνεννόηση με τα κόμματα συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης και προσεγμένες κινήσεις σε κυβερνητικό επίπεδο.
Η υπόθεση άρχισε να στραβώνει όταν η Ελλάδα, με την προηγούμενη κυβέρνηση, αποφάσισε να διερευνήσει την πιθανότητα χρήσης της δικαστικής οδού. Η άφιξη της Αμάλ Αλαμουντίν και των δικηγόρων για τους οποίους εκείνη εργάζεται, ήταν μια αρνητική τροπή. Κυρίως επειδή η προσφυγή μας σε όποιο διεθνές δικαστήριο είχε αποκλειστεί από παλαιότερες κυβερνήσεις όπως και από το Ιδρυμα Μελίνα Μερκούρη, μέσα από το οποίο περνά μέγα μέρος των προσπαθειών μας. Ολοι έλεγαν: αν χάσουμε, είναι το τέλος.
Αλλά και με την αλλαγή της κυβέρνησης, έγιναν άστοχοι χειρισμοί. Ο Αριστείδης Μπαλτάς δήλωσε δημόσια, εντελώς αψυχολόγητα, πως δεν θα διεκδικήσουμε τα γλυπτά σε δικαστήριο. Σε μια υπόθεση όπου τα πάντα «παίζονται» μέσω λεπτής διπλωματίας, μια ανάλογη δήλωση, παρόλο που σε πρώτο επίπεδο φαντάζει θετική, λειτουργεί εναντίον της Ελλάδας. Ο υπουργός κατηγορήθηκε ότι αποκάλυψε μια τρωτή πτυχή μας, καθώς θα μπορούσε η Ελλάδα να κατηγορηθεί πως φοβάται μήπως χάσει σε διεθνές δικαστήριο. Είναι από εκείνα που δεν λέγονται δημόσια.
Η κυβέρνηση για να καλύψει τη γκάφα του υπουργού, έδωσε μεγάλη δημοσιότητα στο ψήφισμα των Ηνωμένων Εθνών όπου ανάμεσα σε άλλα ζητείται η επιστροφή των Μαρμάρων του Παρθενώνα στην Ελλάδα. Διθυραμβικά έλεγαν πως αυτό γίνεται πρώτη φορά – στην πραγματικότητα όμως δεν είναι έτσι. Εδώ και χρόνια διατυπώνεται η «ευχή» αλλά τίποτα δεν έχει αλλάξει.
Είναι σαφές πως η ελληνική πολιτική πρέπει να αναδιαταχθεί καθώς οι μέχρι τώρα κινήσεις μας έχουν αποβεί αδιέξοδες. Η Ελλάδα διαθέτει αυτή τη στιγμή στη μόνιμη αντιπροσωπεία της στην UNESCO έναν έμπειρο διπλωμάτη τον Γιώργο Βέη – είχε προταθεί για τη θέση αυτή και… ο Αρης Σπηλιωτόπουλος! Θα περίμενε λοιπόν κάποιος να χαραχθεί νέα τακτική σε συνεργασία των υπουργείων Εξωτερικών και Πολιτισμού και με τη συμμετοχή του πρέσβη. Αντ’ αυτού, η κυβέρνηση άφησε και αυτό το θέμα να λιμνάζει.
Μετά από όλα αυτά, θα σκεφτόμασταν κατά πόσον ο Σύλλογος των Αθηναίων έπρεπε να κάνει τη συγκεκριμένη προσφυγή χωρίς συνεννόηση με το ελληνικό κράτος και το Ίδρυμα Μελίνα Μερκούρη. Διότι, μπορεί να λένε ότι δεν επηρεάζεται η σχέση Ελλάδας και Μεγάλης Βρετανίας στο συγκεκριμένο θέμα, καθώς οι ίδιοι είναι ανεξάρτητος σύλλογος. Ομως, αν – που το απευχόμαστε – βγει μια αρνητική απόφαση, και το διεθνές δικαστήριο δεχτεί ότι δεν ήταν υποχρεωμένη η βρετανική κυβέρνηση να ακολουθήσει τη διαιτησία της UNESCO, ποιος θα χάσει;
Μην πείτε ότι το δίκιο είναι με το μέρος μας. Στα διεθνή δικαστήρια δεν είναι αυτό που κυρίως μετράει. Γι’ αυτό η εθνική συνεννόηση είναι απαραίτητη.
