Του Νικηφόρου Γκολέμη //
Κλείσιμο αξιολόγησης, πόλεμος για τα… μάτια του Ιβάν Σαββίδη, αποφυλάκιση Άκη Τσοχατζόπουλου: Απ’ όλα είχε η εβδομάδα που μας αφήνει, με τα προαναφερθέντα γεγονότα να αποτελούν πάντως μονάχα το… ορεκτικό, αφού το «κυρίως πιάτο» της εβδομάδας σερβίρεται σήμερα με τη διεξαγωγή του β’ γύρου των προεδρικών εκλογών στη Γαλλία.
-Ξεκινώντας από τις γαλλικές εκλογές που διεξάγονται σήμερα, το ενδιαφέρον δεν βρίσκεται τόσο στο αποτέλεσμα, το οποίο είναι ήδη προδιαγεγραμμένο, όσο στη σκιαγράφηση της επόμενης μέρας για τη Γαλλία και την Ευρώπη με δεδομένη τη διαφαινόμενη επικράτηση του Μακρόν. Μια επικράτηση που θα συνοδευτεί από διθυράμβους και τυμπανοκρουσίες στα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης, τα οποία προωθούν με συνέπεια και μεθοδικότητα το προφίλ ενός «ανεξάρτητου», «άφθαρτου» και «φρέσκου» υποψηφίου. Και πώς να μην πανηγυρίζουν άλλωστε, όταν έχουν κατορθώσει να δημιουργήσουν μέσα σε διάστημα λίγων ετών έναν επικεφαλής κράτους εκ του μηδενός. Μια ματιά στο βιογραφικό του επόμενου Γάλλου προέδρου αρκεί για να εξαχθούν τα απαραίτητα συμπεράσματα σχετικά με την προέλευση του κύματος «συμπάθειας» προς το πρόσωπο του Μακρόν από σύσσωμο τον πολιτικό και μιντιακό κόσμο.
Η αρχή έγινε το 2008 με το απαραίτητο «αγροτικό» στην επενδυτική τράπεζα Rothschild. Εν συνεχεία, ο Μακρόν βρέθηκε στο πλευρό του Ολάντ (αρχικά ως οικονομικός σύμβουλος και μετέπειτα ως υπουργός Οικονομίας), για να ανεξαρτητοποιηθεί το Νοέμβριο του 2016 και να αποχωρήσει από την κυβέρνηση, ώστε να διεκδικήσει την προεδρία των γαλλικών εκλογών. Μέσα σε μια οκταετία λοιπόν, ο Μακρόν ανέβηκε με μαεστρία και χειρουργική ακρίβεια όλα τα σκαλοπάτια του γαλλικού «cursus honorum», δίχως να χρειασθεί να τεθεί στην κρίση του Λαού ούτε μία φορά! Χωρίς να «κουβαλάει» τη φθορά που αναπόφευκτα επιφέρει η οποιαδήποτε εκλογική διαδικασία (ακόμα και εσωκομματική), ο Μακρόν «αμολήθηκε» από τους εκλεκτούς του ως φρέσκο και ξεκούραστο άλογο στην κούρσα της διεκδίκησης της γαλλικής προεδρίας.
Το αδιαφιλονίκητο φαβορί για τη γαλλική προεδρία απολαύει επομένως της εμπιστοσύνης και της στήριξης των χρηματοπιστωτικών και επιχειρηματικών κολοσσών, οι οποίοι φρόντισαν να… επενδύσουν στη χαρισματικότητά του, δημιουργώντας σε συνδυασμό με τη δική τους προώθηση, τη συνταγή της επιτυχίας για την ανέλιξή του στον προεδρικό θώκο. Το πρόγραμμα του Μακρόν μπορεί να αποτελεί «καθρέφτη» των επιχειρηματικών συμφερόντων, η χρησιμότητα όμως του 39χρονου υποψηφίου για την καθεστηκυία τάξη δεν περιορίζεται μόνο στη φιλική προς τον επιχειρηματία άσκηση της πολιτικής. Πέρα από τον πιστό εκτελεστή των συστημικών επιταγών, ο Μακρόν αποτελεί παράλληλα και τον άνθρωπο που προετοιμάζει το έδαφος για την εξομάλυνση της ανόδου της Λεπέν, η οποία θα αποτελέσει τον «μπαλαντέρ» του κεφαλαίου, όταν τα συμφέροντά του θα μετατοπιστούν προς την ύπαρξη μιας πιο κλειστής αγοράς. Όταν η κοινωνική εξαθλίωση που θα επιφέρουν οι πολιτικές Μακρόν φθάσει στο απροχώρητο και η καταπίεση των μικρομεσαίων στρωμάτων χρειαστεί διοχέτευση, η «δασκαλεμένη» Λεπέν θα βρίσκεται εκεί, για να «υποδείξει» τον Αλγερινό και τον Σύριο ως τους υπαιτίους της εξαθλίωσης του Γάλλου εργαζομένου, βγάζοντας έτσι «λάδι» τους πραγματικούς υπεύθυνους, με τους οποίους θα κυβερνήσει σε αγαστή συνεργασία και θα συνεχίσει την εφαρμογή των ίδιων πολιτικών. Η άνοδος Μακρόν λοιπόν έχει διττό χαρακτήρα: Από τη μια προσθέτει ένα άμεσο όπλο στη φαρέτρα των μεγάλων επιχειρηματικών συμφερόντων, ενώ από την άλλη λειτουργεί ως το «πλυντήριο» της ακροδεξιάς, λειαίνοντας τις «γωνίες» της και προετοιμάζοντας το έδαφος για μια μελλοντική επικράτηση μιας «χρήσιμης» για το κεφάλαιο Λεπέν.
-Στην εσωτερική επικαιρότητα και την αξιολόγηση που τελικά έκλεισε, τα πράγματα δεν χρήζουν ιδιαίτερης ανάλυσης. Δημοσιονομικές και άλλες οικονομικίστικες προσεγγίσεις προκαλούν θυμηδία, αφού αποπροσανατολίζουν τη συζήτηση από το πραγματικό ζητούμενο που, όπως έχουμε αναφέρει δεκάδες φορές από αυτή τη στήλη, δεν είναι δημοσιονομικό, αλλά καθαρά πολιτικό. Στο ίδιο επίπεδο σοβαρότητας και ο πόλεμος χαρακωμάτων με φόντο τις διευκολύνσεις που προσέφερε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ στον Ιβάν Σαββίδη και την επακόλουθη «επίθεση αγάπης» του ομογενούς επιχειρηματία στον Αλέξη Τσίπρα, τον οποίο μάλιστα παρομοίασε με τον Βλαντίμιρ Πούτιν. Κακός χαμός λοιπόν από το υμνολόγιο του Ιβάν για τον Τσίπρα, με τα «ευαίσθητα» ΜΜΕ να μιλούν για διαπλοκή της κυβέρνησης με επιχειρηματικά συμφέροντα. ΜΜΕ, οι ιδιοκτήτες των οποίων έχουν συγκεντρώσει τόσο πλούτο από κρατικό χρήμα, που μπορούν να ζουν μέχρι και τα τρισέγγονά τους, έχουν το θράσος να κάνουν αναφορές σε διαπλοκή και νταλαβέρια κυβερνήσεων με επιχειρηματίες! Στον πόλεμο μεταξύ παλαιών, νέων και όψιμων νταβατζήδων, είναι τουλάχιστον αφελές από τη μεριά του Λαού να διαλέγει το οποιοδήποτε στρατόπεδο. Στους επίδοξους «Σαββίδηδες» στη θέση του Σαββίδη η απάντηση οφείλει να είναι ξεκάθαρη και η αποδοκιμασία καθολική. Όποιος επιθυμεί να υποδεχθεί μετά βαΐων και κλάδων τους όψιμους σφετεριστές του δημοσίου ταμείου, επειδή θα αντικαταστήσουν τους υπάρχοντες, κινδυνεύει να καταντήσει «πανηγυρτζής» κάτω από ένα μπαλκόνι στο Χαλάνδρι. Όπως αυτοί που αποθέωσαν (!) τον καταδικασθέντα από την ελληνική δικαιοσύνη για σωρεία αδικημάτων, Άκη Τσοχατζόπουλο, κατά την επιστροφή του στο σπίτι…