Γράφει ο Νικηφόρος Γκολέμης //
Εβδομάδα έντονων διεθνών εργασιών αυτή που μας αφήνει, με τον Τραμπ να εγκαινιάζει την αμερικανική πρεσβεία στην Ιερουσαλήμ εν μέσω πανηγυρικού κλίματος και θρησκευτικών επαίνων. Ενθουσιασμό που δεν φάνηκε να συμμερίζονται οι Παλαιστίνιοι στη Λωρίδα της Γάζας, με τους δεκάδες νεκρούς διαδηλωτές και τις καθιερωμένες χλιαρές, αναιμικές και «φοβισμένες» συστάσεις από τη δυτική πλευρά να γράφουν τον επίλογο ακόμα μιας «θεάρεστης» πράξης στη διεθνή πολιτική σκακιέρα.
Τα εγκαίνια της αμερικανικής πρεσβείας στο Ισραήλ ήταν μάλλον το επιστέγασμα μιας καλά οργανωμένης προσπάθειας «καθαγίασης» της επιθετικής πολιτικής Νετανιάχου, η οποία επιχειρείται να «πλασαριστεί» ως αναγκαία αυτοάμυνα απέναντι στους κινδύνους που το κράτος και οι πολίτες του βρίσκοναι τάχα εκτεθειμένοι. Η πάλαι ποτέ αληθοφανής θέση του Ισραήλ περί σοβαρής τρομοκρατικής απειλής από τη μεριά των Παλαιστινίων και της Χαμάς δεν πείθει πια ούτε τον πλέον αφελή, επομένως είναι ανάγκη να κατασκευαστεί ένα νέο αφήγημα, το οποίο θα δίνει στην ισραηλινή κυβέρνηση «λευκή επιταγή» για τη συνέχιση των επεκτατικών της πολιτικών.
Το βασικό ζητούμενο λοιπόν δεν είναι άλλο από την επικοινωνιακή διαχείριση των εν λόγω πολιτικών επιλογών, η οποία περνάει μέσα από δύο βασικές φάσης: Σε πρώτη φάση, το κράτος του Ισραήλ επιχειρεί να κεφαλαιοποιήσει κάθε πιθανή έκφανση αντισημιτισμού (αρνητές Ολοκαυτώματος, υμνητές-νοσταλγούς ναζιστικής Γερμανίας κ.ο.κ.), καθώς και τις μεμονωμένες επιθέσεις ορισμένων «χρήσιμων ηλιθίων» που θεωρούν ότι πολεμούν τον «σιωνισμό» και το «εβραϊκό λόμπι» χτυπώντας στον δρόμο ανυποψίαστους περαστικούς με κιπά. Με φόντο τις εν λόγω επιθέσεις, σύσσωμη η εβραϊκή κοινότητα τοποθετεί τους Εβραίους ανά την υφήλιο στον ρόλο του θύματος και απαιτεί από τους ηγέτες των δυτικών κρατών να λάβουν δραστικά μέτρα για την απρόσκοπτη άσκηση των θρησκευτικών ελευθεριών, καθώς και την ποινικοποίηση ακόμα περισσότερων αντισημιτικών συμπεριφορών (ήδη θεωρείται ποινικά κολάσιμη η άρνηση του Ολοκαυτώματος και κανείς δεν ξέρει πού θα σταματήσει αυτός ο παροξυσμός των «λίμπεραλ» νομοθετημάτων). Το επίκεντρο της εν λόγω επιχείρησης δεν θα μπορούσε να είναι άλλο από τη Γερμανία, με τους κατοίκους του Βερολίνου να αντιδρούν – ορθότατα– στις επιθέσεις έναντι Εβραίων και να οργανώνουν τη δράση «Το Βερολίνο φοράει κιπά», η οποία έτυχε ευρείας προβολής από τα γερμανικά ΜΜΕ, σε βαθμό τέτοιο που αναγκάστηκε να απασχολήσει και την κεντρική πολιτική σκηνή.
Πώς κεφαλαιοποίησε λοιπόν η εβραϊκή πλευρά τις επιθέσεις και την αλληλέγγυα δράση των κατοίκων του Βερολίνου; Με δήλωσή του ο πρόεδρος του Κεντρικού Συμβουλίου των Εβραίων στη Γερμανία, αφού πρώτα έδωσε τις απαραίτητες ευχαριστίες για τη διοργάνωση του «κινήματος», στη συνέχεια συνέστησε «με βαριά καρδιά» στους Εβραίους που ζουν στα μεγάλα αστικά κέντρα να αποφεύγουν τις δημόσιες εμφανίσεις με κιπά και να δεχθούν αυτόν τον αυτοπεριορισμό στη θρησκευτική τους ελευθερία ως αναγκαία θυσία στον βωμό της προσωπικής τους ασφάλειας. Με αυτήν την πολιτική «ντρίμπλα», το Συμβούλιο κατάφερε από τη μία μεριά να προσδώσει με ακόμα μεγαλύτερη σαφήνεια τον τίτλο του «θύματος» στους Εβραίους πολίτες, προετοιμάζοντας το έδαφος για τις αντιδράσεις και την «αυτοάμυνα» που πρόκειται να ασκήσει τις επόμενες ημέρες η κεντρική κυβέρνηση του Ισραήλ. Από την άλλη, έστειλε ένα ιδιότυπο «thanks but no thanks» προς τη γερμανική πλευρά, ευχαριστώντας από τη μία τους πολίτες για την κίνηση αλληλεγγύης, εγκαλώντας όμως παράλληλα (μέσω της προτροπής στους πιστούς να μην φορούν δημόσια την κιπά) το γερμανικό κράτος για το γεγονός ότι οι Εβραίοι στα μεγάλα αστικά κέντρα δεν μπορούν να έχουν τις απαραίτητες εγγυήσεις για την απρόσκοπτη άσκηση των θρησκευτικών τους ελευθεριών.
Και η επιχείρηση – κολυμπήθρα δεν σταματάει εδώ. Επόμενο σκέλος για την εγκαθίδρυση του κράτους του Ισραήλ σε βάρος των παλαιστινιακών εδαφών είναι η ανάπτυξη μιας θεώρησης που πρεσβεύει ότι ένα ισχυρό Ισραήλ αποτελεί τη μόνη επιλογή του δυτικού κόσμου και του χριστιανισμού απέναντι στο Ισλάμ και τους «σφετεριστές» Παλαιστινίους. Μια συνείδηση που οικοδομείται στη βάση ενός επιλεκτικού θρησκευτικού συγκρητισμού με εσχατολογικές προεκτάσεις και αρκετή δόση παράνοιας (το τελευταίο απαραίτητη προϋπόθεση για τον ενστερνισμό οιασδήποτε παρόμοιας υπερβατικής – εσχατολογικής προσέγγισης). Είναι η θέση που εκφράστηκε ανοιχτά από τον βαπτιστή πάστορα και στενού υποστηρικτή του Ντοναλντ Τραμπ που παρέστη ως ένας εκ των βασικών ομιλητών στα εγκαίνια της πρεσβείας τη Δευτέρα, ο οποίος ούτε λίγο ούτε πολύ μας πληροφόρησε ότι η μεταφορά της πρεσβείας και η περαιτέρω εξάπλωση του κράτους του Ισραήλ στην περιοχή αντικατοπτρίζει με βάση τις γραφές την πραγματική βουλήση του θεού, οπότε ως καλοί χριστιανοί οφείλουμε να υποστηρίζουμε το Ισραήλ, άμα θέλουμε να βρισκόμαστε στη σωστή πλευρά της θείας βούλησης!
Στο τέλος της ημέρας, το Ισραήλ επιχειρεί σε πολλά μέτωπα να «λειάνει» το όποιο κόστος προκύπτει από τις ιμπεριαλιστικές πολιτικές της κυβέρνησης Νετανιάχου, μη διστάζοντας να φέρει τα θύματα επίθεσης των νεοναζιστών ως ασπίδα και ακρογωνιαίο λίθο στο αφήγημα της «αυτοάμυνας» και των Εβραίων που «βάλλονται πανταχόθεν». Ταυτοχρόνως, προσπαθεί να δημιουργήσει ένα κοινό εβραιο – χριστιανικό μέτωπο ενάντια στην «ισλαμική απειλή» με θεολογική βάση και παραπομπές στις Γραφές! Η αδυναμία της επικρατούσας λίμπεραλ προσέγγισης να διαχωρίσει τον θύτη από το θύμα και την ισχυρή κεντρική κυβέρνηση του Ισραήλ από τα θύματα – πιόνια στον ιμπεριαλιστικό μαραθώνιο, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε ακόμα περισσότερους νεκρούς στον δρόμο για την εξουσία.
φωτογραφία ανοίγματος | AFP-JIJI
