Από την Αντιγόνη Καράλη //
Νικητής; Απόλυτα. Το «Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος» που κατέβηκε στην Επίδαυρο με την τραγωδία του Αισχύλου, «Επτά επί Θήβας», μια καθόλου δημοφιλή τραγωδία.
Του αξίζουν τα εύσημα όχι μόνο για την επιλογή αλλά και για το τελικό αποτέλεσμα, ένα ανέβασμα άξιο λόγου και θέασης, με την υπογραφή του Τζέζαρις Γκραουζίνις, που δικαίωσε τις προθέσεις.
Περίπου 7.000 θεατές (2.500 στην πρεμιέρα) χειροκρότησαν όρθιοι και φώναξαν πολλά «μπράβο» στη λιτή, καθαρή, σύγχρονη σκηνοθετική ανάγνωση, η οποία, καθόλου δεν πρόδιδε το κείμενο, που οι θεατές απόλαυσαν στη μετάφραση του Γιώργου Μπλάνα.
Δεν ήταν λίγοι αυτοί που συγκινήθηκαν, που τους άγγιξε συναισθηματικά η παράσταση, κι άφησαν ελεύθερα τα δάκρυα να κυλήσουν. Ιδιαίτερα μετά τη σκηνή της σύγκρουσης του Ετεοκλή με τον Πολυνείκη, μια σκηνή ανθολογίας, υπέροχη, που χειροκροτήθηκε θερμά και συζητήθηκε πολύ μετά τη λήξη της παράστασης, το αίσθημα δεν ήταν πια το ίδιο.
«Θα την κουβαλάμε για πάντα μαζί μας»: σε αυτό συνέκλιναν τα σχόλια που ακούγονταν κατά την αποχώρηση από το θέατρο, ενώ πολλοί ανακάλεσαν μνήμες ετών θαμμένες που είχαν να κάνουν με εγχώρια ιστορικά τραύματα. Στη φράση «αδελφός με αδελφό, εχθρός μ΄ εχθρό θα πολεμήσω», ο χρόνος συνεθλίβη.
Μέσα σε πολεμική ατμόσφαιρα διαγράφονται οι ανθρώπινοι χαρακτήρες, των οποίων οι επιλογές και οι πράξεις καθορίζονται από την ιδιαίτερη βιοθεωρία του καθενός αλλά και από τις αρχές που κυβερνούν τον κόσμο και την ανθρώπινη μοίρα.
Ο Ετεοκλής του Χρίστου Στυλιανού, αν και φαινόταν τρακαρισμένος κι αρκετά «σφιγμένος» στην παράσταση της Παρασκευής (το Σάββατο τον ίδιο ρόλο κρατούσε ο Γιάννης Στάνκογλου) δεν έπαψε να είναι ο ταγμένος υπερασπιστής της Θήβας, ο ψύχραιμος ηγέτης, ο συνετός πλοηγός της πόλης, ο οργανωτής ο οποίος, πριν από την τελική μάχη ανασυντάσσεται και γίνεται ο βασιλιάς που θα αντιμετωπίσει τον εχθρό.
Και μόνο η μάχη των δύο αδελφών, Ετεοκλή και Πολυνείκη (Γιάννης Στάνκογλου την Παρασκευή), θα άξιζε να μνημονευτεί η παράσταση. Στη σχεδόν χορογραφημένη (χορογραφίες Εντι Λάμε) αναμέτρησή τους, οι δύο αδελφοί στέκονται ο ένας απέναντι από τον άλλον, μάχονται κρατώντας αντί για σπαθιά, πιατίνια.
Τρέχουν, χτυπούν τα πιατίνια, σφιχταγκαλιάζονται, χωρίζουν, ξανά, και ξανά, κυλιούνται στην ορχήστρα και στο τέλος αδελφοκτόνοι, αγκαλιασμένοι, ακίνητοι, «ριζώνουν» /επιστρέφουν στη γη, μαζί με τον χορό.
Οι επτά πύλες
Ο Αγγελος (Ανιχνευτής) – Γιώργος Καύκας με φωνή σίγουρη και σταθερή, αχρωμάτιστη, «ξύλινη» και δίχως ένταση, σαν ένας απλός παρατηρητής, αμέτοχος συναισθηματικά, διηγείται τι συμβαίνει σε κάθε μία από τις επτά πύλες της Θήβας. Στα επτά ζευγάρια λόγων του με τον Ετεοκλή απεικονίζονται οι επιθετικές προθέσεις των εχθρών και η άμυνα των Θηβαίων.
Αντίθετα, ο χορός σχεδόν σε παράκρουση και σε τελετουργική μανία, κυριευμένος από άγριο πανικό χτυπιέται, ουρλιάζει, κραυγάζει με τη συνοδεία της ανάλογης μουσικής (μουσική Δημήτρης Θεοχάρης). Από τις πολύ δυνατές σκηνές τη στιγμή που τα μέλη του χορού «αδειάζουν» το μπαούλο του πολέμου κι από μέσα ξεχύνονται κράνη, ασπίδες, σπαθιά. Τα αρπάζουν και ρίχνονται «σεληνιασμένοι» σε ξέφρενο χορό.
Η Νάντια Κοντογεώργη (Αντιγόνη) σε αντίθεση με την Ισμήνη (Ιώβη Φραγκάτου) δηλώνει ότι θα θάψει τον αδελφό της, ενώ νωρίτερα είχε κερδίσει το κοινό τραγουδώντας μια μελωδία σοπράνο.
Ο Κήρυκας του Αλέξανδρου Τσακίρη αναγγέλλει τη νίκη των Θηβαίων αλλά και τον θάνατο των δύο διεκδικητών του θρόνου.
Δύο σκάλες κι ένα σκαμνί κυριάρχησαν στο σκηνικό, ενώ ντυμένοι με κοστούμια ήταν οι πρωταγωνιστές της τραγωδίας (σκηνικά-κοστούμια Κένι ΜακΛέλαν). Ξεχωριστός κι ενδιαφέρων ο τρόπος που χρησιμοποιήθηκαν τα φώτα (φωτισμοί Αλέκος Γιάνναρος): επί της ορχήστρας στα δεξιά σε σκαλωσιές σαν σκηνικό δεν υπογράμμιζαν, αλλά μάλλον «έσβηναν» τις σκηνές.
Στο φινάλε της παράστασης ο σκηνοθέτης, Τζέζαρις Γκραουζίνις, υποκλίθηκε στον πρωταγωνιστή (που του ανταπέδωσε) και στον θίασο, μιας παράστασης όπου όλα έμοιαζαν να συμβαίνουν τώρα, να δημιουργούνται μπροστά στα μάτια μας.u;
Πηγή: www.ethnos.gr
