Από την Νατάσα Παπανικολάου //
Το καλοκαίρι του 2012 ο Αυστριακός Erwin Schrümpf παρακολούθησε από το σπίτι του στo Σάλτσμπουργκ ένα ρεπορτάζ για την ελληνική κρίση και την οδυνηρή κατάσταση των ελληνικών νοσοκομείων. Έναν μήνα μετά, ο Erwin, που ποτέ του ως εκείνη τη στιγμή δεν είχε επισκεφθεί την Ελλάδα, έκανε το πρώτο του ταξίδι στην Αθήνα με ένα βαν, μεταφέροντας φάρμακα και ιατρικό εξοπλισμό που κατάφερε να συγκεντρώσει από δωρεές στην πατρίδα του.
Σήμερα, τρεισήμισι χρόνια και 70 ταξίδια μετά, ο Αυστριακός που σηκώθηκε από τον καναπέ για να βοηθήσει έναν λαό τον οποίο γνώριζε ελάχιστα, είναι η απόδειξη πως όσα σύνορα κι αν κλείσουν η αλληλεγγύη θα παραμείνει το μοναδικό και πιο ισχυρό μας όπλο. Γιατί ήταν αυτό το ηθικό καθήκον εκείνο που τον όπλισε να συνεχίσει τον αγώνα του ακόμα και μετά τη ναυτική τραγωδία του Norman Atlantic από την οποία διεσώθη χάνοντας όμως ένα βαν και όλο του τον εξοπλισμό. Τότε, τον Δεκέμβρη του ’14, ήταν και η πρώτη φορά που ακούσαμε για τον «φιλέλληνα Αυστριακό» και την εθελοντική του οργάνωση «Griechenlandhilfe» (Βοήθεια προς την Ελλάδα). Πριν από λίγες μέρες συναντήσαμε τον Erwin στη Λέσβο, την οποία επισκέφθηκε ακόμη μια φορά για να παραδώσει, ανάμεσα σε άλλα, έναν απινιδωτή στο νοσοκομείο του νησιού…
-Τι ήταν αυτό που σε παρακίνησε την πρώτη φορά, βλέποντας τότε τα αλλεπάλληλα ρεπορτάζ για την Ελλάδα, να αφήσεις το σπίτι σου και τη δουλειά σου και να έρθεις εδώ;
-Είδα τις ελλείψεις που αντιμετωπίζουν τα ελληνικά νοσοκομεία εξαιτίας της κρίσης. Και σκέφτηκα πως είναι αδιανόητο σε μια χώρα της Ε.Ε να υπάρχουν νοσοκομεία που να μην έχουν φάρμακα, γάζες κλπ. Έτσι, άρχισα να μιλάω με κάποιες εταιρίες φαρμάκων για το ζήτημα και μου είπαν κανένα πρόβλημα «έλα να τα πάρεις». Αυτή ήταν η αρχή. Έτσι έκανα το πρώτο μου ταξίδι..
-Πολλοί από εμάς έχουμε δει παρόμοια ρεπορτάζ για ανθρώπους που βρίσκονται σε μεγάλη ανάγκη σε όλο τον κόσμο. Όμως δύσκολα πιστεύει κανείς πως θα μπορούσε μόνος του να αλλάξει την κατάσταση. Κι ακόμα πιο δύσκολα αφήνει τη δουλειά του για να αφιερωθεί σε έναν τέτοιο σκοπό…
-Η αλήθεια είναι ότι δεν το είχα σχεδιάσει έτσι. Έλεγα πως θα έρθω δυο ή τρεις φορές. Η οικογένειά μου νόμιζε ότι…τρελάθηκα. Όμως, όταν άρχισα να έρχομαι κατάλαβα ότι δεν μπορούσα να αποδεχτώ ότι ένα μέλος της ΕΕ αφήνεται να πεθάνει απλά για τα χρήματα. Οι Έλληνες δεν έχουν κάνει τίποτα. Σήμερα ταξιδεύω μαζί με τη γυναίκα μου και αυτό που θέλουμε να επικοινωνήσουμε είναι ότι αυτή η κρίση παράγεται από τους πολιτικούς, από τις μεγάλες οικονομικές εταιρίες και όχι από τον ελληνικό λαό. Τα πράγματα δεν έπρεπε να είναι έτσι! Τώρα, τρεισήμισι χρόνια μετά και 70 ταξίδια από την Αυστρία στην Ελλάδα μπορώ να πω ότι πήρα την σωστή απόφαση. Αυτή τη στιγμή έχουμε δώσει φάρμακα και εξοπλισμό σε 22 νοσοκομεία στην Ελλάδα ενώ έχουμε δημιουργήσει ένα δίκτυο με περίπου 35 άτομα που μας βοηθούν με τη διανομή.
-Πώς σας αντιμετωπίζει ο κόσμος; Η πολιτεία γνωρίζει το έργο σας;
-Στη Λέσβο έχoυμε δώσει αρκετά πράγματα στην παιδιατρική κλινική και στο νοσοκομείο. Χθες, όταν φέραμε τα πράγματα, οι γιατροί είχαν δάκρυα στα μάτια και μας είπαν ότι τώρα που έχουμε τον απινιδωτή στα χέρια μας κανένας ασθενής δεν θα πρέπει να πεθάνει ξανά στο νοσοκομείο μας. Εδώ, στη Λέσβο, συνάντησα και τον Δήμαρχο που είναι ένας πολύ δυνατός άνθρωπος και του εξήγησα ότι είμαστε μια οργάνωση που βοηθάμε όχι μόνο τους πρόσφυγες αυτή την περίοδο αλλά τους Έλληνες που βρίσκονται σε ανάγκη. Παλιότερα είχα συναντήσει τον Υπουργό Υγείας που είχε δεχτεί την προσφορά μας και τη δράση μας.
-Ποια ήταν η εμπειρία σας στην Αθήνα όταν ήρθατε για πρώτη φορά; Τι είδατε στα ελληνικά νοσοκομεία που σας έπεισε να ξαναέρθετε;
-Στην Αθήνα επισκεφθήκαμε τότε πολλά νοσοκομεία. Το πρώτο ήταν η «Ελπίς». Τότε είδαμε ότι πολλοί άνθρωποι δεν έχουν ασφάλεια. Τι να κάνουν; Να πεθάνουν επειδή δεν έχουν λεφτά; Πολλά νοσοκομεία δεν είχαν γιατρούς και νοσοκόμες…
-Στο Νόρμαν Ατλάντικ έχασες τα πάντα αλλά δεν το έβαλες κάτω…
-Εκεί χάσαμε τα πάντα, το βαν, την κάμερα, το λάπτοπ, όλο τον εξοπλισμό και τις δωρεές. Χάθηκαν άνθρωποι, ήταν τραγική εμπειρία. Όμως, αυτό που θέλω να τονίσω είναι ότι οι άνθρωποι στη Γερμανία, στη Σουηδία και την Αυστρία δεν σκέφτονται όπως αυτοί που βλέπετε στην τηλεόραση. Αυτή είναι προπαγάνδα. Υπήρχαν και υπάρχουν πολλοί ακόμα που θέλουν να βοηθήσουν. Έτσι, ακόμη και μετά από αυτή την απώλεια αμέσως κατάφερα να τα οργανώσω ξανά όλα.
-Υπήρχαν δηλαδή και αποπροσανατολιστικά ρεπορτάζ…
-Ναι, όπως και τώρα. Θέλουν να μας κάνουν να μισούμαστε μεταξύ μας. Πέρυσι, όταν η Ε.Ε. πήρε την απόφαση να δανείσει την Ελλάδα, οι εφημερίδες έγραψαν ότι πάλι δίνουμε λεφτά στους Έλληνες. Όχι σε εταιρίες, τράπεζες και οργανισμούς αλλά στον λαό. Αυτό είναι ψέμα. Είναι πολύ σημαντικό να πω στους Έλληνες ότι δεν είναι μόνοι τους, ότι δεν πρέπει να πιστεύουν ό,τι ακούνε στις ειδήσεις.
-Πριν το 2012 τι γνώριζες για την Ελλάδα; Ήσουν φιλέλληνας; Σήμερα τι γνώμη έχεις σχηματίσει;
-Όχι, δεν είχα κανένα ενδιαφέρον για την Ελλάδα νωρίτερα. Το ενδιαφέρον μου περιοριζόταν όπως αυτό που έχω για κάθε άλλη χώρα. Αυτό που με έκανε να σκεφτώ την Ελλάδα – και είναι μια αντίθεση με το τι ζούμε σήμερα εδώ -είναι το γεγονός ότι τα λεφτά δεν θα έπρεπε να είναι προτεραιότητα στη ζωή μας. Χρειαζόμαστε λεφτά για να ζήσουμε αλλά δεν θα έπρεπε να είναι το παν. Οι Έλληνες αυτή τη στιγμή έδειξαν ένα πραγματικό ενδιαφέρον για τους πρόσφυγες. Έδωσαν από το τίποτα. Από αυτά που δεν έχουν. Στην Αυστρία έκλεισαν τα σύνορα. Εδώ μπορεί κάποιος να μην έχει να φάει και θα δώσει και στους πρόσφυγες. Μου αρέσουν πολύ οι Έλληνες γι’ αυτό τους το χαρακτηριστικό. Είναι πολύ ευγενικός λαός.
-Αυτή τη στιγμή η οργάνωση μεταφέρει κάθε μήνα από 3 έως 10 τόνους υλικού σε 22 σημεία σε όλη την Ελλάδα ενώ στηρίζει πάνω από 1.000 οικογένειες, συνεργάζεται με τα χωριά SOS, τους Γιατρούς του Κόσμου και την Κοινωνική Κουζίνα. Πως το καταφέρατε αυτό;
-Τώρα έχουμε τέσσερα βαν καθώς στην Αθήνα έχουμε και αυτούς τους μικρούς δρόμους! Έχουμε πλέον κάποιες αποθήκες όπου μεταφέρουμε τα πράγματα πρώτα εκεί και μετά τα παίρνουμε με τα φορτηγάκια. Είναι πολύ σημαντικό για εμάς που έχουμε, εκτός από την μεγάλη ανταπόκριση από τους Αυστριακούς, και τους Έλληνες που μας βοηθούν, όπως έχουμε εδώ τη Φεβρωνία (Κανταρτζή). Στην Πάτρα, στη Θεσσαλονίκη έχουμε κόσμο που μας βοηθάει.
Για περισσότερες πληροφορίες:
office@griechenlandhilfe.at
Πηγή: www.politikalesvos.gr
