Η Dj Nua αγαπά πολύ τη μουσική. Συχνά κάνει ταξίδια στο όνομα της.
Μαδρίτη, αρχές χειμώνα, γύρω στο 2000.
Το να ακούσεις ζωντανά τον Vicente Amigo, ήταν μεγάλη υπόθεση…Οι καλλιτέχνες του φλαμένκο, δεν εμφανίζονταν όταν το ήθελες εσύ, όπως και στη Νέα Ορλεάνη, δεν πέθαιναν όταν ήθελες εσύ να παρακολουθήσεις ένα Jazz Funeral … Οταν λοιπόν το Teatro Real το έγραψε στο πρόγραμμα, το κομπόδεμα μετατράπηκε σε ταξίδι στη Μαδρίτη, λίγο πριν αρχίσει η συναυλία, στο πρώτο μου ζωντανό φλαμένκο, σε μεγάλο χώρο. Το θέατρο, μπορεί να είναι κοντά στο παλάτι, μπορεί να το λένε Ρεάλ (μτφ. Βασιλικό), αλλά καθόλου Βασιλικό δεν είναι. Είναι σχετικά μικρό και οι σειρές καθισμάτων τόσο κοντά και κάθετα, που κάνει τις κερκίδες στο Ηρώδειο, να φαντάζουν σαν καθίσματα της πρώτης θέσης του Βoeing 747.
Μπαίνω και παθαίνω σοκ. Όλο το εσωτερικό του θεάτρου είναι πήχτρα με κάτι μαύρο. Σαν μία τούρτα εκτός ψυγείου στην Τυνησία, που έχoυν καθίσει πάνω της ένα εκατομμύριο μύγες. Όλοι, μα όλοι, με μαύρα. Μαύρα πουκάμισα/σακάκια/παντελόνια… Ειμαι η μόνη που φορά άλλο χρώμα. Όλο το κοινό αποτελείται από άνδρες. Τσιγγάνοι (ή σαν τσιγγάνοι), ελάχιστες γυναίκες. Και λιγότερες από δέκα, θα έλεγα. Κάθομαι κακήν κακώς, στο αριθμημένο κάθισμά μου, προσπαθώντας να φανώ μέρος του σκηνικού.
Αρχίζει η συναυλία. Καταπληκτικοί οι μουσικοί που τον συνοδεύουν, λιτό και αυστηρό το ύφος, απόλυτα πειθαρχημένο και σιωπηλό το κοινό και μόνο που και που ακούγεται καμία κραυγή οικεία στο είδος. Εξαιρετική συναυλία, μεγάλος καλλιτέχνης. Στα σημεία που πρέπει, όλο μα όλο το θέατρο, να χτυπά τις παλάμες ταυτόχρονα σαν ένας άνθρωπος, σε έναν ρυθμό που δεν μπορώ να πιάσω αλλά που φαίνεται να είναι τόσο ευνόητος σε αυτούς… Κανείς δεν κάνει λάθος χτύπημα, εννοείται ότι εγώ δεν το προσπαθώ καν…. Σκέψου να χτυπήσω λάθος και όλο το θέατρο να γυρίσει να κοιτάξει ποιος έκανε την ιεροσυλία….
Στο μπιζ σηκώνονται όλοι ενθουσιασμένοι και χτυπούν με ρυθμό. Κάνω ό,τι κάνουν και αυτοί…..
Δεν υπάρχει πρόθεση ωραιοποίησης ενός πληθυσμού που έχει αποφασίσει, ή αποδεχθεί, να ζήσει με άλλο τρόπο και συνήθειες. Όμως υπάρχει θαυμασμός και σεβασμός (τις περισσότερες φορές) και το ωραίο σε αυτά τα ταξίδια, είναι πως έχεις την ευκαιρία να επισκεφθείς αυθεντικά σημεία αναφοράς κάθε κουλτούρας και μετά να γυρίσεις στα Γκούντις αν θέλεις.
Αυθεντικά σημεία. Δυσεύρετα και μη τουριστικά. Για ντόπιους. Όπως το καταπληκτικό La Solea, το οποίο έκλεισε πριν χρόνια για οικονομικούς λόγους ή το ιστορικό Candela που στριμώχνεσαι για να χωρέσεις και ακόμη περισσότερο, για να σε αφήσουν να μπεις στο μυστικό υπόγειο και δεν μιλάς, δεν τραβάς φωτό, δεν ενοχλείς, γιατί εκεί μαζεύονται αργά, μετά τα μεσάνυχτα, οι τσιγγάνοι της περιοχής για να πιουν (πολύ) και να χορέψουν ή να δουν χορό. Δεν σου δίνουν σημασία αλλά και δεν αισθάνονται αξιοθέατο, φυσικά τους ενοχλεί. Καμία σχέση με καλλίγραμμες καλλονές, λυγερόκορμους νεαρούς κλπ. Αξύριστοι χοντροί, με προγούλια, άγριες μεσόκοπες με φρύδια πιο έντονα από πολλών ποδοσφαιριστών. (Ίδιες και χειρότερες φάτσες με αυτές που θα δεις σε πολλά μέρη του κόσμου, πχ. αν βρεθείς ξημερώματα ψηλά στου Κουτσουνά στη Σίφνο και πετύχεις λαούτο και βιολί, να τραγουδούν τα βωμολοχικά ντόπια Σιφνιώτικα). Φάτσες με λιγδωμένα μαλλιά, που βγάζουν απίστευτες βραχνές κραυγές με τις οποίες εμείς δεν είμαστε καθόλου εξοικειωμένοι και αν δεν έχεις ασχοληθεί λίγο με το είδος, σου φαίνονται από αστείες μέχρι ενοχλητικές.
Όμως, κάθε είδος έχει τους κώδικές του. Και αν έχεις ενδιαφερθεί να μάθεις, ένα ζωντανό και ζέον ιδίωμα, με βαθιές ρίζες και σοβαρό λόγο ύπαρξης, υπάρχει εδώ. Και οι Ισπανοί της αυτοκρατορίας της ανίκητης Αρμάδας και της Ιερής εξέτασης οικειοποιήθηκαν και παρουσιάζουν για δική τους (για τουριστικούς κυρίως λόγους) την κουλτούρα των λούμπεν τσιγγάνων, τους οποίους πριν από λίγα μόλις χρόνια κυνήγησε άγρια ο Φράνκο και έδωσε εντολή στην αστυνομία να διαλύει τους καταυλισμούς τους, τους οποίους έδιωξαν από την Ισπανία κατά χιλιάδες, στείρωναν υποχρεωτικά, έδιναν τα παιδιά τους για υιοθεσία σε γονείς μη τσιγγάνους, ακόμη και τους έκοβαν τις γλώσσες, μόλις τον 19ο αιώνα.…Και τώρα φορούν τα ρούχα τους με τα πουά και τα βολάν, πουλούν αναμνηστικά με τις εικόνες τους, γεμίζουν το Casa patas και κάνουν εξαγωγή τον Diegito el Cigala… Στο δικό μου μυαλό, αυτό λέγεται, “η εκδίκηση της γυφτιάς” στην κυριολεξία…
Μεθ’υπολήψεως,
Dj. Nua
Vicente Amigo: Ισπανός εξαιρετικός κιθαρίστας και συνθέτης, που έχει συνεργαστεί με τα μεγαλύτερα ονόματα στην ιστορία του φλαμένκο.
La Solea/ Candela/Casa Patas: ναοί του ζωντανού φλαμένκο
Diego el Cigala : Δημοφιλής τραγουδιστής του φλαμένκο που έκανε τα τελευταία χρόνια μεγάλη επιτυχία με τον Κουβανό πιανίστα Bebo Valdes
Camaron de la isla/ Paco de Lucia
https://www.youtube.com/watch?v=MmYWOUg9hgA
