Από τον Γιάννη Παναγόπουλο //
Φωτογραφίες Daniel Riera //

Τραγουδά, παίζει πιάνο, ζωγραφίζει, γράφει ποίηση. Ο Ευριπίδης ζει στη Βαρκελώνη. Και ηχογραφεί φυματική ποπ ως Evripidis and his Tragedies. Το νέο του άλμπουμ “Futile Games In Space And Time”, μαζί με άλλα, είναι τα όνειρα που κάνει με ανοιχτά τα μάτια.

Είχες πει πως η προηγούμενη δουλειά σου ήταν μια συλλογή οικογενειακών στιγμών. Τα άσπρα μαλλιά του πατέρα σου. Το παλτό του παππού σου. Το νέο σου άλμπουμ τι είναι;

-Είναι τα ραντεβού που βγήκα, τα όνειρα που έκανα με ανοιχτά τα μάτια, οι στραπάτσες που έφαγα, η μισή δεκαετία των τριάντα που διένυσα, η σταδιακή και μετ’ εμποδίων πορεία μου προς μια συνεχώς αναβαλόμενη αλλά τελικά αναπόφευκτη ενηλικίωση. Είναι ο έρωτας και ο θάνατος (και όχι μόνο ο σωματικός) που χορεύουν άλλοτε αντικρυστά, σε ένα μενουέτο όλο υποκλίσεις και αβρές χειρονομίες, και άλλοτε σφιχταγκαλιασμένοι σε ένα τανγκό που κοχλάζει.

Ακόμα θεωρείς το Raval μια από τις σημαντικότερες γειτονιές της Βαρκελώνης;

-Ναι, είναι η αγαπημένη μου, έχει σιγουρα την πιο ενδιαφέρουσα ιστορία από όλες. Τον μεσαίωνα ήταν αρχικά εκτός των τειχών, μετά το κλείσανε και αυτό αλλά διατήρησαν και ένα τείχος να το χωρίζει από την υπόλοιπη πόλη, χτίσανε εκεί μοναστήρια και νοσοκομεία, τον 18ο αιώνα γκρέμισαν το ενδιάμεσο τείχος και το 19ο αιώνα από ημιαγροτική περιοχή έγινε μια από τις πιο πυκνοκατοικημένες συνοικίες της Ευρώπης. Έριξαν τα εξωτερικά τείχη και το περιτριγυρίσαν με λεωφόρους που τις στόλισαν με ψηλά κτήρια που λειτούργησαν σα βιτρίνα και σαν τείχη καινούρια, ώστε να μη φαίνεται η εξαθλίωση της γειτονίας από έξω και να χαλάει την εικόνα μιας μεγαλοαστικής, σύχρονης πόλης σε πλήρη βιομηχανική ανάπτυξη. Στις αρχές του 20ου αιώνα το Ραβάλ είχε την Βρυκολάκισσα του (μια σεσημασμένη δολοφόνο μικρών παιδιών της οποίας η ιστορία είναι ανατριχιαστική) και ήταν το κέντρο της πορνείας, της εγκληματικότητας αλλά και της ξέφρενης νυχτερινής ζωής και στους στενούς, βρώμικους δρόμους του, στις ταβέρνες, στα μπορδέλα και στα καμπαρέ αναμιγνύονταν πόρνες και ηθοποιοί, τραγουδιστές της όπερας και μαχαιροβγάλτες, ναύτες και μεγαλοαστοί με περιπετειώδη διάθεση. Οι άνθρωποι αναφέρονταν σε αυτό ως η Κινέζικη Συνοικία χωρίς να έχει Κινέζους κατοίκους. Μετά τον εμφύλιο πόλεμο παρήκμασε και μέχρι τη δεκαετία του ’90 ήταν μια άθλια γειτονιά μαστιγωμένη από την ηρωίνη. Σιγά σιγά την καθαρίσανε αν και όχι εντελώς. Διατηρεί μια ξεχωριστή ενέργεια. Πολλοί το θεωρούν απλώς αηδιαστικό. Οι άνθρωποι που έχουν μεγαλώσει στην πόλη από παιδιά, θυμούνται ακόμα τις εποχές που απαγορευόταν αυστηρά να στρίψουν αριστερά κατεβαίνοντας τις Ράμπλας. Τώρα έχεις δίπλα δίπλα το πακιστανικό σουπερμάρκετ, το χιπ εστιατόριο, το παραδοσιακό κουρείο, το κουλ μπαράκι, το μαγαζί με τα vintage ρούχα, το παλιατζίδικο και πάει λέγοντας και έχει βαθιά πολυφυλετικό χαρακτήρα. Δυστυχώς έχει και πολλές κατσαρίδες το καλοκαίρι.

– Πώς σου φάνηκε η Νέα Υόρκη; Θα μπορούσες να ζήσεις εκεί;

-Ενιωθα πολύ άνετα είναι η αλήθεια, καθότι έχω την τύχη να έχω καλούς φίλους εκεί. Αυτή η αίσθηση οικειότητας με ξεγέλασε αλλά μετά από κάποιο καιρό είδα πόσο σκληρά δουλεύουν όλοι, πόσο αγχωμένοι είναι μονίμως και πόσο ακατάπαυστα παραπονιούνταν και κάπως ανυπομονούσα να γυρίσω στη Μεσόγειο. Είναι μαγική πόλη και έχεις την αίσθηση ότι μπορεί να συμβεί οτιδήποτε, άνθρωποι με μυθικό στάτους κυκλοφορούν ανάμεσα στον υπόλοιπο κόσμο σα να μη συμβαίνει τίποτα και η προσφορά όσον αφορά την κουλτούρα είναι αξεπέραστη αλλά εντάξει, νομίζω οτι δεν είμαι όσο σκληρόπετσος ούτε όσο νέος χρειάζεται για να κυνηγήσω το όνειρο εκεί ζώντας σε μια πανάκριβη τρύπα στα έγκατα του Μπρούκλιν. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε οτι πλέον είναι μια αδίστακτα καπιταλιστική μητρόπολη. Θα πήγαινα να ζήσω…εάν παντρευόμουν έναν Αμερικάνο!

– Πόσο Νέα Υόρκη είναι η Αθήνα; Πόσο Νέα Υόρκη είναι η Βαρκελώνη;

-Καθόλου και καθόλου, αν και για κάποιο λόγο σε κάποιες φάσεις η Νεα Υόρκη μού θύμιζε την Αθήνα αλλά αυτό ήταν μάλλον στο μυαλό μου, ώστε να νιώσω κάπως οικεία και όχι σαν ένα μυρμηγκάκι χαμένο στη μεγάλη πόλη. Με την παγκοσμιοποίηση πάντως σίγουρα βλεπεις τα ίδια μπαρ και θαμώνες ντυμένους και στις 3 πόλεις!

– Γιατί το νέο άλμπουμ κυκλοφορεί μόνο σε βινύλιο; Δεν θεωρείς αναπαράσταση, άλλης εποχής, την επιστροφή του;

-Καταρχάς κυκλοφορεί μόνο σε βινύλιο στην Ελάδα γιατί είναι η πολιτική της δισκογραφικής μου εταιρίας. Στην Ισπανία και στις ΗΠΑ βγαίνει και σε διπλό cd με το ένα δισκάκι να έχει τις ορχηστρικές εκδοχές των τραγουδιών. Η επιστροφή του βινυλίου μου φαίνεται το λογικό βήμα, βαρεθήκαμε την ευτέλεια των ψηφιακών αρχείων και θέλουμε ένα όμορφο αντικείμενο, κάτι απτό, να περικλύει τη μουσική.

E f1

– Πώς θα προοωθήσεις το άλμπουμ; Θα εμφανιστείς το καλοκαίρι σε φεστιβάλ;

-Έχω κλείσει κάποιες συναυλίες στη Βαρκελώνη και θα παίξω και σε ένα μουσικό Queer φεστιβάλ στο Βερολίνο. Είμαι στο ψάξιμο.

– Τι σκεφτόσουν όταν διάλεγες τον τίτλο της νέας σου δουλειάς; Πες μου κάτι που βλέπεις σαν παιχνίδι αλλά τελικά ποτέ δεν κατάφερες να παίξεις μαζί του.

-To πόσο μάταιο είναι το ταξίδι της ζωής καθώς έχει, για όλους, τον ίδιο προορισμό. Αλλά και πόσο θαυμαστό ταυτόχρονα. Ο έρωτας είναι επίσης ένα παιχνίδι, συχνά απολαυστικό, συχνά οδυνηρό, ακόμα και επικίνδυνο κάποιες φορές. Σίγουρα μου έχει μείνει απωθημένο το ότι δε με καλούσαν στο δημοτικό τα κορίτσια να παίξω λάστιχο και ότι υπήρξαν πολλά αγόρια που δεν έπαιξαν ποτέ μαζί μου τον γιατρό.

-Ποια ήταν η δυσκολότερη στιγμή στην ηχογράφηση της νέας σου δουλειάς;

-Οταν ο πρώτος παραγωγός του δίσκου εξαφανιζόταν, από μια βδομάδα εώς και για ένα διμηνο χωρίς να δίνει σημεία ζωής με όλο μου το υλικό και δεν είχα ιδέα τι συνέβαινε έφτανα στα όρια μου. Αυτό συνέβη αρκετές φορές, με διέλυσε ψυχολογικά και οικονομικά και έκανε τον δίσκο να καθυστερήσει 2 χρόνια. Ουδέν κακό αμιγές καλού πάντως. Οι συνεχείς αναβολές μού δημιούργησαν έντονες τάσεις φυγής και διάφοροι άνθρωποι με τους οποίους συναναστράφηκα στα ταξίδια μου κατέληξαν να συμμετέχουν στο δίσκο. Επίσης κάποια στιγμή πήρα τις ηχογραφήσεις μου πίσω, υπενοικίασα το διαμέρισμα μου για μήνες και έμενα σε φίλους ή στον τότε δεσμό μου, ξαναμάζεψα χρήματα και τέλειωσα τον δίσκο με δυο παραγωγούς από τη Νέα Υόρκη των οποίων τη δουλειά θαύμαζα από παλιά. Το αποτέλεσμα δικαίωσε όλη την ταλαιπωρία.

– Είχαμε μιλήσει στη Βαρκελώνη, πριν πέντε (;) χρόνια. Έλεγες πως η Αθήνα είναι μια τελειωμένη πόλη. Η Αθήνα, οι Αθηναίοι σού φαίνονται αλλαγμένοι σήμερα;

– Η σχέση μου με την πόλη έχει περισσότερα σκαμπανεβάσματα απο το ψαράδικο του Κλούνεη στο Η Καταιγίδα. Τη μια μέρα τη σιχαίνομαι και την άλλη θέλω να γυρίσω να ζήσω εκεί ανάλογα με το ποιος πετεινός λάλησε το πρωί. Έχω αποφασίσει να κινούμαι σε συγκεκριμένους κύκλους οπότε δεν είμαι το πλέον κατάλληλο άτομο για να βγάλει κοινωνιολογικά συμπεράσματα. Είναι γεγονός ότι τα χρόνια της ψεύτικης ευημερίας η Αθήνα μού φαινόταν κάπως πιο κενή ενώ τώρα έχω την αίσθηση οτι το ξεβόλεμα ανάγκασε τους ανθρώπους να ανασκουμπωθούν, να έρθουν πιο κοντά, να αναθεωρήσουν την έννοια του κοινωνικού τους στάτους, να δημιουργήσουν. Από την άλλη, έχω την αίσθηση ότι η Αθήνα είναι μια πολύ αυθεντική πόλη με πολλούς δήθεν ανθρώπους, ένα οξύμωρο, όσο οξύμωρο είναι και το γεγονός ότι με τόσα εκατομμύρια πληθυσμό, τελικά είμαστε οι ίδιοι και οι ίδιοι αυτοί που έχουμε κοινές αναφορές και καταλήγουμε να συγχρωτιζόμαστε, κάτι που για μένα ήταν καθοριστικός λόγος για να φύγω άρον άρον. Πάντα τα περνάω υπέροχα όταν πάω και στεναχωριέμαι όταν φεύγω αλλά κακά τα ψέματα, το ότι μένω τόσα χρόνια έξω δεν είναι τυχαίο. Η καθημερινότητα της Αθήνας θα με τρέλαινε.

– Υπάρχει περίπτωση, κάποια στιγμή αύριο, το Evripidis And His Tragedies να γίνει Evripidis And His Comedies;

-Το κωμικό στοιχείο είναι πανταχού παρόν στη μουσική μου. Το κωμικό και το τραγικό κάποιες φορές τα χωρίζει μια κλωστή, το βλέπουμε συνεχώς στις ταινίες της Αλίκης Βουγιουκλάκη. Ο Ευριπίδης της κλασικής αρχαιότητας όμως έγραψε τραγωδίες οπότε κι εγώ θα παραμείνω σε αυτό.

άνοιγμα Ε