του Μάρκου Ψυχάρη //

Δείξε μου τον εχθρό σου να σου πω ποιος είσαι. Το ποιος έχει δικαίωμα χρήσης βίας στις αστικές δημοκρατίας το γνωρίζουμε. Το δεχόμαστε ή όχι είναι άλλο θέμα. Το θέμα είναι ότι ένας κρατικός μηχανισμός, η Ελληνική Αστυνομία, με τις περίσσιες ανορθογραφίες της μοιάζει αδύναμη να ελέγξει τον ίδιο της τον εαυτό.

Αυτή τη φορά, ξεκάθαρα όσο ποτέ, το κράτος δίνει τέμπο στον ρυθμό της βίας. Τα Εξάρχεια φαντάζουν ως ιδεολογικός αντίπαλος. Η ανομία, η βία, η διακίνηση ναρκωτικών, πρακτικές που συμβαίνουν παντού, σε άλλες γειτονιές, πριν ή μετά ή κατά τη διάρκεια δημόσιων θεαμάτων δεν την ενδιαφέρουν. Τα Εξάρχεια πρέπει να ενταχθούν στην αχαρτογράφητη γη που ονομάστηκε “κανονικότητα”. Προφανώς η ίδια ανάγκη δεν είναι τόσο επιτακτική, δεν είναι τόσο αναγκαία τα Σαββατοκύριακα στα γήπεδα όλης της χώρας όπου η παράνομη βία είναι ρουτίνα. Εκεί που η άσκηση τυφλής βίας, οι εγκληματικές πράξεις προκαλούν έκπληξη αν δεν συμβούν. Αν δεν κάνω λάθος και στα γήπεδα έχουμε θρηνήσει νεκρούς. Υπάρχει όμως η λεπτομέρεια που κάνει τη διαφορά. Εκεί ποτέ οι δυνάμεις καταστολής δεν ύψωσαν περίστροφο για να σκοτώσουν. Στα Εξάρχεια όμως;

•Το δόγμα “Χρειαζόμαστε μια καλή Χρυσή Αυγή” στα καλύτερά του. Και η ρητορική του μίσους που οικοδομήθηκε τα προηγούμενα χρόνια μέσα από καθιερωμένους διαύλους επικοινωνίας, από προβεβλημένους δημοσιογράφους – ουσιαστικά ιεροκήρυκες μίσους – είναι σαν να ψάχνει δρόμους έκφρασης

Το κράτος έχει ορίσει εχθρούς. Τα Εξάρχεια δεν είναι μόνο όσα σου δείχνει η τηλεόραση.