του Νικηφόρου Γκολέμη //
Η διαδικασία συζήτησης για τη σύσταση προανακριτικής επιτροπής με φόντο τη Novartis δεν άφησε παραπονεμένους τους λάτρεις του θεάματος. Δάκρυα, συγκινήσεις, ειρωνικά χαμόγελα, ειδικά δικαστήρια, σκευωρίες, εσχάτη προδοσία – η μιντιακή αντιμετώπιση του «σόου» που στήθηκε τις προάλλες στη Βουλή έκανε ακόμα και τις ακριβότερες παραγωγές ριάλιτι να μοιάζουν με τίμια ντοκιμαντέρ του Discovery Channel. Πέρα από το – μάλλον αναμενόμενο – χαμηλό επίπεδο της πολιτικής αντιπαράθεσης, το ενδιαφέρον εστιάζεται στο περίσσιο θράσος των ομιλητών, οι οποίοι επιμελώς απέφυγαν να συζητήσουν για την ταμπακιέρα και τους άρρηκτους δεσμούς καπιταλισμού – διαφθοράς.
Αντ’ αυτού, παρακολουθήσαμε το σύνολο των ομιλητών που παρέλασαν στο βήμα να παρουσιάζουν εαυτούς ως άλλους… Ρομπέν των Δασών που επί των ημερών τους έσωσαν τη χώρα από τη σπατάλη και τις υπέρογκες φαρμακευτικές δαπάνες. Πρόσωπα με 25 και πλέον χρόνια στον πολιτικό στίβο και με συνεχή παρουσία σε θέσεις εξουσίας καμώνονταν πως ήταν αυτοί που τα τελευταία χρόνια έβαλαν τέλος στην «ασυδοσία» των φαρμακευτικών εταιρειών. Εύλογα λοιπόν αναρωτιέται κανείς: Γιατί επέτρεψαν τόσα χρόνια να εδραιωθεί και να γιγαντωθεί αυτή η «ασυδοσία» που εν τέλει έφθασε να κοστίζει μερικά δισεκατομμύρια στο ελληνικό κράτος και τον Έλληνα πολίτη; Δεν την αντιλήφθηκαν εγκαίρως; Δεν είχαν την πολιτική βούληση να τη σταματήσουν; Σε κάθε περίπτωση αυτό που προκύπτει είναι ότι προσέφεραν, είτε με τον έναν είτε με τον άλλον τρόπο, πολύ κακές υπηρεσίες στον λαό.
Εκ διαμέτρου αντίθετη βέβαια είναι η εικόνα για τους φαρμακοβιομήχανους. Εκεί το πολιτικό προσωπικό της χώρας φαίνεται να παρείχε για χρόνια εξαιρετικής ποιότητας υπηρεσίες, γιγαντώνοντας τα κέρδη των εταιρειών μέσω της υπερτιμολόγησης, η οποία είχε αντίκτυπο και σε άλλες χώρες. Τελικά, για ποια «ασυδοσία» συζητάμε; Από την πλευρά του συστήματος, η διαπλοκή της εξουσίας με τα «μεγάλια κεφάλια» της ιδιωτικής πρωτοβουλίας δεν είναι παρά το απαραίτητο οξυγόνο για την εύρυθμη λειτουργία και μακροημέρευσή του αστικού κράτους. Δεν υφίσταται καπιταλιστικό σύστημα που δεν οικοδομεί πάνω στις σχέσεις εξουσίας των μεγάλων επενδυτικών κεφαλαίων, επομένως δεν υφίσταται και… ασυδοσία, όταν μιλάμε για περιπτώσεις διαφθοράς. Η καλούμενη «ασυδοσία» δεν είναι παρά η φυσική διαδικασία εδραίωσης της συστημικής δομής και οι υπηρέτες αυτής δεν έχουν παρά να ακολουθήσουν τον δρόμο που εγγυάται τη διατήρηση των ήδη υπαρχουσών οικονομικών και κοινωνικών σχέσεων εξάρτησης.
∠Σε κάθε περίπτωση, ο ελληνικός λαός έχει χορτάσει από προστάτες του πολιτεύματος. Αλήθεια, αυτό το «προστατευόμενο πολίτευμα» τι γνώμη έχει για την εμπορευματοποίηση του φαρμάκου; Ποια η δομή του και ποιες οι υπηρεσίες που προσφέρει στους πολίτες του; Τι γνώμη έχει για τις «ασυδοσίες»; Είναι το ίδιο «προστατευόμενο πολίτευμα» που πρώτα χτίζει τις αστικές σχέσεις στη βάση της διαφθοράς και έπειτα πετάει το μπαλάκι στους ελλιπείς ελεγκτικούς μηχανισμούς;
Σε αυτό το μήκος κύματος προσπάθησε να κερδίσει πόντους ο πρωθυπουργός, μιλώντας για τον καταλογισμό της «πολιτικής ευθύνης» στο σκάνδαλο της Novartis, αδυνατώντας βέβαια να πείσει ακόμα και τους πιο αφελείς. Όταν ο Αλέξης Τσίπρας μιλάει για «πολιτική ευθύνη» δεν έχει κατά νου την καταδίκη και το ξεμπρόστιασμα των καπιταλιστικών πρακτικών και του νοσηρού για τα λαϊκά συμφέροντα συστημικού ιστού της διαφθοράς. Κι αυτό γιατί ο ίδιος και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ έχουν αποδειχθεί αποτελεσματικότατοι στην υπηρεσία του αστικού κράτους και στη διαχείριση μιας δύσκολης γι΄ αυτό κατάστασης. Η «πολιτική ευθύνη» που αποζητά ο Τσίπρας αναγιγνώσκεται αρχικά ως μετακύλιση ευθυνών προς συγκεκριμένα, «διεφθαρμένα» πρόσωπα και ως εκ τούτου ως αποποίηση ευθυνών από τον πραγματικό υπαίτιο, το καπιταλιστικό κράτος. Με τη σύσταση της προανακριτικής, ο Τσίπρας πετυχαίνει «μ’ έναν σμπάρο δυο τρυγόνια»: Αφενός κερδίζει πόντους απέναντι στους «διεφθαρμένους» πολιτικούς αντιπάλους του, αφετέρου ανακουφίζει το σύστημα από τις βολές εναντίον του, θέτοντάς το πρακτικά στο απυρόβλητο.
Όσο κάλπικη και αποπροσανατολιστική κι αν ήταν η συζήτηση στη Βουλή, άλλο τόσο κατόρθωσε να εκθέσει ορισμένους αυτόκλητους «προστάτες του πολιτεύματος» (;), οι οποίοι με εγκλήσεις και μηνύσεις έφθασαν στο άκρον άωτον της φαντασιοπληξίας. Δεν ξέρω ποιος έριξε στο τραπέζι το επιχείρημα περί «προστασίας», το να ζητά πάντως ένας πρώην πρωθυπουργός από ένα ποινικό δικαστήριο να αποφανθεί για χειρισμούς πρωθυπουργού, εισαγγελικών λειτουργών και προστατευόμενων μαρτύρων δεν δίνει και την καλύτερη εικόνα για τη λειτουργικότητα του πολιτεύματος, πολλώ δε μάλλον το γελοιοποιεί. Σε κάθε περίπτωση, ο ελληνικός λαός έχει χορτάσει από προστάτες του πολιτεύματος. Αλήθεια, αυτό το «προστατευόμενο πολίτευμα» τι γνώμη έχει για την εμπορευματοποίηση του φαρμάκου; Ποια η δομή του και ποιες οι υπηρεσίες που προσφέρει στους πολίτες του; Τι γνώμη έχει για τις «ασυδοσίες»; Είναι το ίδιο «προστατευόμενο πολίτευμα» που πρώτα χτίζει τις αστικές σχέσεις στη βάση της διαφθοράς και έπειτα πετάει το μπαλάκι στους ελλιπείς ελεγκτικούς μηχανισμούς; Φτάνει πια λοιπόν με την προστασία του πολιτεύματος. Ας κοιτάξουμε λίγο και την προστασία του Λαού.
