από την Αργυρώ Σταματάκη //
Το 70o φεστιβάλ των Καννών συμβαίνει τώρα, 17 – 28 Μαΐου. Πρόεδρος της επιτροπής είναι ο φανταστικός Πέδρο Αλμοδόβαρ. Οι σινεφίλ παρακολουθούμε μακρόθεν αγωνιώντας για τον Λάνθιμο και τον Φόνο του Ελαφιού του βεβαίως!
Μεγάλος διχασμός επικρατεί για το The Killing of A Sacred Deer -σ.σ. “Ο Φόνος ενός Ιερού Ελαφιού”. Ευτυχώς και δυστυχώς το μοναδικό δείγμα μεγάλου θαψίματος προήλθε από έναν και μόνο έναν κριτικό. Έλληνα. Ξέρετε. Θεμιτό όμως, διότι καθένας έχει τη γνώμη του και δεν είναι υποχρεωτικό να αισθανόμαστε όλοι εθνικά υπερήφανοι για το δίδυμο Λάνθιμου-Φιλίππου και το weird thing της έκφρασής τους. Προσωπικά χαίρομαι και ζήλεψα καλοπροαίρετα όταν είδα αυτή την υπεργκλάμουρους φωτογραφία με το Λάνθιμο και το κούλνες του, να στέκεται δίπλα στην αιθέρια Νικόλ Κίντμαν και τον καθιερωμένο πλέον, Κόλιν Φάρελ. Η υπέροχη μπαλαρινέ τούλινη φούστα της Νικόλ τόσο αντιφατική με το όλο ζοφερό concept της συγκεκριμένης ταινίας που εκπροσωπεί.
Το The Killing of A Sacred Deer στην πρώτη του προβολή οπωσδήποτε σόκαρε αλλά επίσης θαυμάστηκε και γιουχαΐστηκε. Εντάξει δε χρειάζεται να σταθείς στην τελευταία αυτή άκομψη έκφραση δυσαρέσκειας, ήταν ανάξια λόγου και συνέβη και στο Happy End του περίφημου Μίχαελ Χάνεκε. Αυτό που μπορώ να προβλέψω με περισσή σιγουριά είναι, ότι όχι μόνο θα παρακολουθούμε το έργο επί δύο ώρες αποσβολωμένοι, θα βγούμε μουδιασμένοι από την αίθουσα, θα πάμε κάπου να συζητήσουμε πίνοντας απαραιτήτως ώστε να συνέλθουμε, αλλά η ταινία θα συνεχίζει να παίζεται στο κεφάλι μας για μέρες. Το αυτό συνέβη και με το Lobster.
Αναμφίβολα εδώ τα πράγματα θα είναι «χειρότερα», εφόσον πρόκειται για αμείλικτα σκληρό, σουρεαλιστικό, οικογενειακό δράμα-θρίλερ το οποίο θα σε βουτήξει στα σκοτεινά λαγούμια της ανθρώπινης ψυχής, γιατί μπορεί. Διότι ο Γιώργος και ο Ευθύμης όταν σκηνοθετούν και γράφουν αντίστοιχα, αγγίζουν και προκαλούν το κοινό με το μοναδικό τους τρόπο και αν μη τι άλλο φτάνουν στα κόκκινα χαλιά, σε υποψηφιότητες για Όσκαρ και Χρυσούς Φοίνικες!
Νομίζω δε θα ήθελα να διαβάσω άλλες αναλύσεις μέχρι να δω το Ελάφι, και η αλήθεια είναι ότι η Νικόλ Κίντμαν αρνήθηκε ότι το έργο θυμίζει Κιούμπρικ. Επίτηδες μάλλον.
Ανυπομονώ ιδιαίτερα και για ένα άλλο Αμερικάνικο οικογενειακό δράμα το «The Meyerowitz Stories» του Νόα Μπάουμπαχ με τους Ανταμ Σάντλερ, Μπεν Στίλερ –ναι μαζί αυτοί οι δύο,Ντάστιν Χόφμαν (what?), Εμα Τόμσον. Οι φήμες λένε ότι ο Σάντλερ είναι εξαιρετικός! Το διάβασα σε επανάληψη πολλές φορές για να το «χωνέψω». Μήπως είναι η ευκαιρία του;
Κάπου ανάμεσα εμφανίζεται και ο σταθερά σε αξεπέραστα ύψη θαυμασμού Χοακίν Φίνιξ, στον ρόλο ενός βετεράνου πολέμου που προσπαθεί να σώσει μια κοπέλα από το δίκτυο πορνείας στο «You Were Never Really Here», της Λιν Ράμσεϊ.
Επίσης έχουμε την επιστροφή της μελαγχολικής Σοφία Κόπολα με το «The Beguiled», ένα ριμέικ του περίφημου «Προδότη» (1971), με πρωταγωνιστή τον Κλιντ Ίστγουντ. Με πρωταγωνιστές τους Κόλιν Φάρελ και Νικόλ Κίντμαν. Μα τι γίνεται!
Φυσικά δεν ξεχνώ και την παρουσία του Φατίχ Ακίν του Γερμανού Τουρκικής καταγωγής γνωστού σκηνοθέτη, με το «Aus dem nichts» που καταπιάνεται με το θέμα του νεοναζισμού στη σημερινή Ευρώπη. Εξαιρετικά δυνατό και επίκαιρο ζήτημα. Πρωταγωνιστεί η Ντάιαν Κρούγκερ με ευοίωνες προοπτικές για βραβείο.
Η σκέψη μου όμως δε φεύγει από τον ενοχλητικό, αποδομητικό, προκλητικό Φόνο Ενός Ιερού Ελαφιού. Ας μην πάρει και 3ο Χρυσό Φοίνικα ο Χάνεκε. Καλή επιτυχία παιδιά!
