Του Παύλου Θ. Κάγιου //
Παρά τον φόβο και τον τρόμο του παρακράτους στα μετεμφυλιακά χρόνια, φωνές σκεπτόμενων καλλιτεχνών έβαλαν τα θεμέλια και έκτισαν στη συμπρωτεύουσα, στα μέσα της δεκαετίας του ‘50, τον θεσμό του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και ο Παύλος Ζάννας ήταν η μορφή αυτής της κίνησης
Η παρουσίαση του βιβλίου «H Τέχνη στη Θεσσαλονίκη» πραγματοποιήθηκε την Πέμπτη το μεσημέρι στη γεμάτη από φίλους της Κινηματογραφικής Λέσχης, αίθουσα Παύλος Ζάννας στο Ολύμπιον. Η έκδοση, η οποία θα βρίσκεται από τη Δευτέρα 13 Μαρτίου στα ράφια των βιβλιοπωλείων, αναφέρεται στην ιστορία της Κινηματογραφικής Λέσχης της «Τέχνης» που εγκαινιάστηκε το βράδυ της Παρασκευής 11 Νοεμβρίου 1955.
“Αυτό το βιβλίο είναι σαν επιστροφή στη νιότη μας καθώς καταγράφει το σινεμά που επηρέασε τη θεσσαλονικιώτικη ευαισθησία. Περιέχει 299 εισηγήσεις του Παύλου Ζάννα και του Βασίλη Ραφαηλίδη και είναι μια έκδοση που δεν αφορά μόνο τους νοσταλγούς της γενιάς μου, αλλά και τους νέους, που φυλλομετρώντας τις σελίδες της, θα πλουτίσουν τις γνώσεις τους και θα γνωρίσουν την κινηματογραφική λέσχη’’ανέφερε η Χρυσούλα Σαατσόγλου-Παλιαδέλη, ομότιμη καθηγήτρια Κλασικής Αρχαιολογίας στο Τμήμα Ιστορίας-Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ.
-Αμέσως μετά, στην οθόνη προβλήθηκαν αποσπάσματα από συνεντεύξεις του Παύλου Ζάννα σχετικά με την κινηματογραφική λέσχη, την εμπειρία του, αλλά και το πρώτο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου το 1966.
-Στην συνέχεια μίλησε ο Αλέκος Ζάννας, γιος του Παύλου Ζάννα και επιμελητής της έκδοσης. «Η λέσχη ξεκίνησε με το τέλος του Εμφυλίου Πολέμου και ήταν ένα τολμηρό εγχείρημα. Η πρώτη προβολή έγινε στον κινηματογράφο «Μακεδονικόν» με την ταινία Los Olvidados του Λουίς Μπουνιουέλ και ψυχή της Λέσχης ήταν ο εικοσιεξάχρονος τότε Παύλος Ζάννας. Ήταν μια ταινία-σοκ για τους θεατές -μια κυρία είχε λιποθυμήσει κιόλας κατά τη διάρκεια της επεισοδιακής προβολής. Στα έντεκα χρόνια λειτουργίας της προβλήθηκαν 300 ταινίες και έγινε σημαντικός πόλος αναφοράς για τα πολιτιστικά δρώμενα της πόλης, με 400 νέα μέλη (τον μεγαλύτερο αριθμό μελών που μπορούσε να δεχθεί) κάθε χρόνο».
Ο ίδιος συνέχισε λέγοντας πως «η Λέσχη συνεργάστηκε αρχικά με την Κινηματογραφική Λέσχη Αθηνών της Αγλαΐας Μητροπούλου και αργότερα με την Ομοσπονδία Κινηματογραφικών Λεσχών του Ρούσσου Κούνδουρου. Στις προβολές (που πολύ γρήγορα έγιναν κυριακάτικες) μοιράζονταν και έντυπες εισηγήσεις, παράλληλα με την προφορική εισήγηση του Παύλου Ζάννα και τη συζήτηση που ακολουθούσε μετά την προβολή. Η τελευταία προβολή της λέσχης έγινε την Κυριακή 16 Απριλίου 1967. Μέσα από τις 300 περίπου ταινίες και τα αφιερώματα που παρουσιάστηκαν στα έντεκα αυτά χρόνια, δόθηκε στο κοινό της Θεσσαλονίκης η δυνατότητα να έρθει σε επαφή με τις σημαντικές στιγμές του κινηματογράφου και να αναδειχθούν σκηνοθέτες από την πόλη. Οι εισηγήσεις της λέσχης παρουσιάζονται μισόν αιώνα αργότερα από τις εκδόσεις «Ερμής» και τη Μακεδονική Καλλιτεχνική Εταιρεία «Τέχνη» ως ένας τόμος-αποχαιρετισμός σε μια λέσχη που σταμάτησε απότομα. Αλλά και ως χαιρετισμός σε όσους τον διαβάσουν».
-«Ο Παύλος Ζάννας έριξε τον σπόρο για να γνωρίσει το κοινό της Θεσσαλονίκης την τέχνη του σινεμά» επισήμανε με τη σειρά της η Ιωάννα Μανωλεδάκη, ζωγράφος- σκηνογράφος και ομότιμη καθηγήτρια Σκηνογραφίας στο Τμήμα Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ. Όπως ανέφερε η ίδια, «ήταν ένας σπουδαίος άνθρωπος και φίλος, ένας νέος με ήθος και πάθος για το σινεμά που ενθουσίασε και εκπαίδευσε το κοινό με αποτέλεσμα τη ραγδαία ανάπτυξη του κινηματογράφου. Για όσους ζήσαμε εκείνη την εποχή είναι σαν μια κιβωτός αναμνήσεων. Ξαναζούμε την πνευματική περιπέτεια που μας εξέλιξε. Από την πρώτη προβολή της λέσχης είχαμε καταλάβει πως δεν θα είναι ένας διασκεδαστικός περίπατος. Από τότε άλλαξαν πολλά, αλλά οι ταινίες που έμειναν στο μυαλό μας, είναι εκείνες που πλέον παρουσιάζονται μόνο σε ειδικά αφιερώματα. Για τη νέα γενιά η συγκεκριμένη έκδοση είναι ένα πολύτιμο βοήθημα πληροφοριών και γνώσεων όχι μόνο για την πορεία της λέσχης, όσο και για την εξέλιξη του κινηματογράφου. Άλλωστε η αναζήτηση της τέχνης δεν σταματά ποτέ».
