Από την Αλεξάνδρα Φεφοπούλου // *
Όχι, δε χρειάζεται πολύς χρόνος για να κάνεις έναν φίλο. Τον φίλο τον καταλαβαίνεις απ’ την πρώτη στιγμή. Απ’ τα μάτια κι απ’ το χαμόγελο.
Από κείνη τη μέρα κάπου στα βόρεια της Αργεντινής, σ’ εκείνο το βενζινάδικο που στήσαμε τη σκηνή μας και ήρθες να μας γνωρίσεις. “Hola!”, μας είπες κι ανακουφίστηκες όταν διαπίστωσες πως μιλάμε Αγγλικά.
Από κείνη τη βραδιά που ξανασυναντηθήκαμε και σα να γνωριζόμασταν από χρόνια, έτρεξες να με “σώσεις” απ’ τους δυο ευαγγελιστές που ήθελαν να με προσηλυτίσουν: “Έρχεται η Εβραία να σε σώσει”, μου είπες γελώντας! Πόσες ώρες περάσαμε δίπλα στο τροχόσπιτό σας όρθιοι, μιλώντας για τις ζωές μας και πίνοντας κρασί…
Από κείνη τη μέρα που φάγαμε μαζί την παραγουάνικη συνταγή που τελικά δεν έμοιαζε καθόλου μ’ αυτό που είχες πει πως θα μαγείρευες και είχες ενθουσιαστεί με τα χοντροκομμένα κρεμμύδια στη σαλάτα που έφτιαξα.
Όταν σου είπα πως θα τραβήξουμε προς Βολιβία, μου χάρισες το μάλλινο σκουφάκι σου απ’ το Περού. Δεν ήθελες, μου είπες, να κρυώνω.
Την εκδρομή μας τη θυμάσαι; Τότε που χωθήκαμε με τον Στέργιο στο πίσω κάθισμα μαζί με τα σκυλιά – την υπόλοιπή σου οικογένεια και γελούσαμε σ’ όλη τη διαδρομή με το απορημένο βλέμμα τους. Ευτυχώς που είχατε σκεφτεί εσείς να φέρετε κάτι να κολατσίσουμε δίπλα στη λίμνη.
Α, και τότε που βρεθήκαμε στο Περού και μου έλεγες για εκείνη τη σαμάνα που σου άλλαξε τη ζωή. Δε σ’ ένοιαζε πια που έγινες 40, επιτέλους ζούσες όπως ήθελες. Παραλίγο να με πείσεις να δοκιμάσω κι εγώ τον κάκτο.
Ο Ντορόν μου έγραψε πως ήσουν ο άνθρωπός του, η αγάπη της ζωής του, πως ακόμη δεν έχει καταλάβει τι έγινε. Δεν ξύπνησες εκείνο το πρωί.
“Θα βρεθούμε ξανά”, μου είχες γράψει πριν λίγες μέρες στο τελευταίο σου μήνυμα. Δε θα βρεθούμε Γκάλια, δε θα βρεθούμε. Αντίο.
*Για πολύ ή για λίγο, η Αλεξάνδρα Φεφοπούλου θα λείπει από την Αθήνα. Με τον φίλο της και μια Vespa κάνουν τον γύρο της Νότιας Αμερικής. Της ζητήσαμε να στέλνει κάθε εβδομάδα μια φωτογραφία που θα καθρεφτίζει μικρά και μεγάλα «κάτι» από τη ζωή της ταξιδεύοντας. Δέχτηκε. Άραγε πόσο μακριά μπορεί να είναι η καθημερινότητα μίας ελληνικής πόλης από τις πόλεις που η Αλεξάνδρα βλέπει σήμερα; Για περισσότερα γύρω από τα ταξίδια της Αλεξάνδρας και του Στέργιου επισκεφτείτε το ιστολόγιο:https://worldvespa.wordpress.com/
