Από τον Νικηφόρο Γκολέμη //
Το εκλογικό αποτέλεσμα στο κρατίδιο του Μεκλεμβούργου – Δυτική Πομερανία μόνο έκπληξη δεν προκάλεσε σε όσους παρακολουθούν τη γερμανική πολιτική σκηνή. Αντιθέτως, ήρθε μάλλον σαν φυσική εξέλιξη των πραγμάτων, αφού η τάση που έχει δημιουργηθεί στη Γερμανία υπέρ της “Εναλλακτικής για τη Γερμανία” (AfD) είναι εκτός από έκδηλη, δημοσκοπικά καταγεγραμμένη και-πλέον- εκλογικά πιστοποιημένη.
Το 21% που συγκέντρωσε στις κυριακάτικες εκλογές το ξενοφοβικό κόμμα της Γερμανίας, αφήνοντας στην τρίτη θέση με μόλις 19% το χριστιανοδημοκρατικό κόμμα στην… πολιτική πατρίδα της Μέρκελ, έρχεται να προστεθεί στις εκλογικές επιτυχίες που σημείωσε τον Μάρτιο, όταν και είχε καταγράψει ποσοστά 12,4%, 15% και το απίθανο 24% σε Ρηνανία-Παλατινάτο, Βάδη-Βιρτεμβέργη και Σαξονία-Άνχαλτ αντίστοιχα, με βασική θέση το κλείσιμο των συνόρων και τη διάλυση της ΕΕ. Συνολικά, το AfD έχει καταφέρει να εισέλθει στα 9 από τα 16 κρατιδιακά κοινοβούλια, ενώ στις ομοσπονδιακές εκλογές του 2017 αναμένεται να εκλέξει μεγάλο αριθμό αντιπροσώπων και να αναδειχθεί τρίτη πολιτική δύναμη.
Δεν είναι όμως μόνο η Γερμανία. Η Γερμανία ήταν το τελευταίο «θύμα». Σε όλη την Ευρώπη τα ακροδεξιά μορφώματα αναπτύσσονται με ταχύτατους ρυθμούς. Γεγονός που μόνο στην τύχη δεν μπορεί να αποδοθεί. Η ραγδαία επέκταση των φωνών που ζητούν κλειστά σύνορα και διάλυση της Ενωμένης Ευρώπης δεν προέκυψαν από το πουθενά. Η ακροδεξιά ανέκαθεν ήταν ο λύκος που χαίρεται στην αναμπουμπούλα. Γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα να μυρίζεται τον φόβο και να επενδύει πάνω στην αγανάκτηση. Τα τελευταία χρόνια, η οικονομική κρίση διατάραξε τα ευρωπαϊκά θεμέλια. Σε αυτήν ήρθε πρόσφατα να προστεθεί το προσφυγικό πρόβλημα. Η Ευρώπη έδινε ένα διαγώνισμα προόδου. Ένα διαγώνισμα, ώστε να διαπιστωθεί, αν όλα αυτά τα χρόνια κατάφερε να εμφυσήσει την αλληλεγγύη ανάμεσα στους Λαούς. Εάν κατάφερε να πείσει για την ανάγκη αρμονικής συνύπαρξης των ευρωπαϊκών Λαών κάτω από την ίδια στέγη. Και στο διαγώνισμα, η Ευρώπη έγραψε (πολύ) κάτω από τη βάση. Διότι τόσα χρόνια αντί να «μελετάει» την αλληλεγγύη, δίδασκε μόνον το όφελος. Κι όταν ποτέ δεν έχεις διδάξει την προσφορά αλλά μόνο το κέρδος, είναι τουλάχιστον αφελές να περιμένεις ότι από τη μία μέρα στην άλλη θα καταφέρεις να πείσεις για την αξία της πρώτης. Όποιος σπέρνει ανέμους, θερίζει θύελλες και η Ευρώπη κατάφερε να βγει στο γήπεδο της αλληλεγγύης και να βάλει αυτογκόλ.
Η Γερμανία συγκεκριμένα, κώφευε όλον αυτόν τον καιρό, πιστεύοντας αφελώς ότι το ακροδεξιό κύμα δεν θα την ακουμπήσει. Το 2013, τα δύο μεγάλα κόμματα, CDU (χριστιανοδημοκράτες) και SPD (σοσιαλδημοκράτες) αποφάσισαν ότι η χώρα θα οχυρωνόταν αποτελεσματικά με έναν μεγάλο συνασπισμό. Το αποτέλεσμα ήταν ο σχηματισμός μιας συγκυβέρνησης με ευρεία κοινοβουλευτική πλειοψηφία άνω των 2/3, η οποία μπορεί, μεταξύ άλλων, να αλλάξει το Σύνταγμα και να επισπεύσει ή ακόμα και να παρακάμψει (!) κοινοβουλευτικές διαδικασίες. Με μια τόσο ισχυρή κοινοβουλευτική πλειοψηφία, το δυσαρεστημένο με την ασκούμενη πολιτική τμήμα του πληθυσμού δεν διαθέτει αριθμητικώς ικανοποιητική κοινοβουλευτική εκπροσώπηση και επομένως ούτε ισχυρή φωνή, ώστε να εκφράσει την αποδοκιμασία του. Η «Εναλλακτική για τη Γερμανία» ήρθε ξαφνικά, για να προσφέρει την κατάλληλη διέξοδο για όλα αυτά τα καταπιεσμένα αισθήματα και να βάλει τέλος στην άρνηση της γερμανικής πολιτικής ελίτ να αντικρίσει το πρόβλημα.
Η τελευταία βέβαια αντιδρά σπασμωδικά, με τα γερμανικά ΜΜΕ να επιλέγουν μια τακτική δαιμονοποίησης της “Εναλλακτικής για τη Γερμανία”, εκνευρίζοντας πολλές φορές ακόμα και τους πιο ψύχραιμους τηλεθεατές και αναγνώστες. Στα πάνελ των πολιτικών εκπομπών το AfD αποτελεί το κύριο θέμα συζήτησης, μόνο που… απουσιάζουν οι εκπρόσωποί του. Δεν είναι λίγες μάλιστα οι φορές που πολιτικοί και δημοσιογράφοι προβαίνουν σε αξιολογικούς χαρακτηρισμούς των ψηφοφόρων του εν λόγω κόμματος. Με τέτοιες πρακτικές, η εκλογική βάση της “Εναλλακτικής για τη Γερμανία” όχι μόνο δεν κλονίζεται, αλλά αντιθέτως, συσπειρώνεται και διευρύνεται επικίνδυνα.
Σε κάθε περίπτωση, κάθε εκλογική επιτυχία του AfD αποτελεί ένα ισχυρό ράπισμα. Τώρα πια, η Γερμανία δεν έχει πλέον την επιλογή να εθελοτυφλεί, γιατί τα ποσοστά του AfD είναι εδώ. Είναι εδώ για να υπενθυμίζουν με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο ότι η Γερμανία απέτυχε. Στον ανθρωπισμό, στην αλληλεγγύη, στην Ευρώπη, στην Ελλάδα.
