Από τον Γιάννη Παναγόπουλο //
Φωτογραφία ανοίγματος: George Alexandrakis.

Ακούγοντας Γιάννη Κότσιρα δεν έγειρε ποτέ το κεφάλι της στον ώμο μου κοπέλα που συνδέθηκα μαζί της. Και παίζει, αν το έγερνε τη δεκαετία του ’90 ή του 2000, να έλεγα: «Χωρίζουμε. Μας χωρίζουν τόσα πολλά». Διαβάζοντας όλα αυτά ίσως πεις: «Τι με νοιάζει εμένα ρε μεγάλε τι έκανες εσύ;». Κοίτα, δεν τα λέω για μένα ρε παιδί μου. Το κάνω για να σου πω πως καπνίζω, πίνω, χορεύω σε άλλη «γωνία» από τη δική σου. Χρέος είναι να στο πω. Όχι για να με καταλάβεις καλύτερα. Αλλά για να δεις πώς βλέπω τον άνθρωπο που ευγενικά και με άποψη απαντά ερωτήσεις της «άλλης μεριάς». Εκείνης που αν τον άκουγε κάποτε στο ράδιο θα άλλαζε σταθμό. Εκείνης που πλέον ακούγοντάς τον, όταν άνθρωποι αγκαλιάζονται, φιλιούνται, μιλούν γλυκά ο ένας στον άλλο, ζηλεύει, γιατί δεν το έχει κάνει ακόμα.

Kotsiras-3-Είχαμε κάνει μια συνέντευξη πέρυσι. Τότε ήταν Σεπτέμβρης του 2015. Από τότε ως σήμερα μοιάζει σαν η ζωή μας να έχει τρέξει σε fast – fοrward ταχύτητες. O Bowie πέθανε. Ο Prince πέθανε. Αριστερή κυβέρνηση υπέγραψε μνημόνιο. Ο Τραμπ πάει για πρόεδρος. Ο Βασίλης Λεβέντης είναι στην Βουλή. Ξαφνικά η λέξη «αλληλεγγύη» μπήκε έντονα στη ζωή μας. Αρχικά πες μου, ποια είναι κατάλληλη λέξη: το «έφυγε» ή το «πέθανε» για να περιγράψουμε έναν θάνατο; Πες μου επίσης, από τα παραπάνω, ποιο γεγονός ξεχωρίζεις και γιατί;

-Νομίζω πως και οι δύο έννοιες είναι σωστές. Η λέξη πέθανε είναι πιο ρεαλιστική, πιο κυριολεκτική. Το έφυγε είναι λίγο πιο συναισθηματικά φορτισμένη. Απλά όταν μιλάμε για καλλιτέχνες που έχουν γράψει ιστορία και επηρεάσει τον παγκόσμιο πολιτισμό έχει μια λογική το μη απόλυτο του «έφυγε». Διότι είναι τόσο έντονη η παρουσία τους και μετά τον θάνατό τους που από μόνη της αφορίζει την απολυτότητα του «πέθανε».

Θεωρώ πως το σημαντικότερο από όλα ήταν ο θάνατος του Bowie. Μίας τεράστιας προσωπικότητας, που άλλαξε πολλά στον παγκόσμιο χάρτη της μουσικής και που παρέμεινε ανήσυχος μέχρι την τελευταία στιγμή. Όχι πως η περίπτωση του Prince δεν ήταν σημαντική, αλλά θεωρώ πως είχε σταματήσει να είναι ιδιαίτερα ενεργός για πολλά χρόνια. Όσο για τα πολιτικά μού περνούν εντελώς αδιάφορα. Κανείς πολιτικός ποτέ δεν προσέφερε κάτι θετικό ή σημαντικό στην ζωή του κόσμου.

-Θυμάσαι την τελευταία φορά που γέλασες δυνατότερα από το συνηθισμένο σου;

-Νομίζω προχθές που άκουσα στις ειδήσεις πως έρχεται η ανάπτυξη…

-Στις συναυλίες οι καλλιτέχνες κερδίζουν χειροκρότημα όχι μόνο όταν ολοκληρώνουν ένα τραγούδι. Το χειροκρότημα μπορεί να έρθει όταν το προλογίζεις. Ή όταν, στο περιθώριο συναυλίας, λες κάτι που συγκινεί τον κόσμο. Μπορείς να θυμηθείς κάτι που είπες, αυθόρμητα, και οι θεατές να το χειροκρότησαν γιατί τους “ακούμπησε” περισσότερο και από τραγούδι;

-Νομίζω πως η πιο συγκινητική στιγμή που θυμάμαι ήταν πριν 4 χρόνια που έπαιζα στην Κέρκυρα. Ο θάνατος του Μητροπάνου με βρήκε λίγο πριν ανέβω στη σκηνή. Δεν νομίζω να ήταν κάτι που είπα ή που έκανα. Ήταν απλά η στιγμή που είχα στο πρόγραμμα ένα τραγούδι του και μου “κόπηκε” στη μέση. Ήταν μια στιγμή που η κατανόηση ήταν τόσο μεγάλη που αυτό που ένιωσα ήταν λες και το τραγούδι “κόπηκε” σχεδόν από όλο το κοινό. Ήταν τόση η συγκίνηση που ούτε εγώ μπορούσα να το τραγουδήσω αλλά και ο κόσμος το εισέπραξε σαν να ήταν αυτό που έπρεπε να γίνει. Αυτή τη στιγμή δεν θα την ξεχάσω ποτέ.

-Πέρυσι είχες πει πως το να κάνεις οικογένεια ήταν μια προτεραιότητά σου. Τα κατάφερες;

-Έτσι φαίνεται. Είναι μια μοναδική στιγμή στη ζωή μου και τόσο όμορφη που χωρίς να με παρεξηγήσετε, δεν θέλω να επεκταθώ περισσότερο. Είναι τόσο καλό αυτό που ζω που δεν θέλω κάτι να μου το χαλάσει…

-Εντάξει, πάμε άλλου. Πες μας, το κοινό έχει πάντα δίκιο; Και αν δεν έχει, θέλεις να μας πεις εκείνη τη φορά που σε αδίκησε;

-Δεν θεωρώ πως το κοινό έχει πάντα δίκιο. Όμως δεν έχει και ποτέ άδικο. Τι εννοώ με αυτό; Εννοώ πως αυτό που κάνει ο κόσμος σε μια παράσταση, σε μια συναυλία, είναι να εκφράζει τα συναισθήματα που νιώθει εκείνη τη στιγμή. Άρα δεν τίθεται θέμα δίκιου ή άδικου. Στα συναισθήματα δεν μπαίνει ζύγι. Επίσης, όπως κάθε καλλιτέχνης, έτσι κι εγώ, όποτε κάνω κάτι που πιστεύω πολύ σε αυτό και ο κόσμος δεν το υποδέχεται καλά, τότε νιώθω πάντα αδικημένος. Όμως αυτό δεν είναι αντικειμενικό. Οπότε μπορεί να θεωρώ πως πολλές φορές το κοινό αδιαφόρησε για κάτι που έχω κάνει και να απογοητεύτηκα, αλλά δεν το εισέπραξα ως αδικία αλλά ως ατυχή συγκυρία.

-Έχω χρόνια να πάω, αλλά αν θυμάμαι καλά από το Βεάκειο, οι θεατές έχουν τη δυνατότητα παράλληλα με τη σκηνή να έχουν θέα και στη θάλασσα. Τι σκέφτεσαι γι’ αυτό; Η συναλία που θα δώσετε με τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα έχει τίτλο «Τα καλύτερα τραγούδια της «Παραγγελιάς». Ποια παραγγελιά θα μπορούσε να είναι η ιδανική γι’ αυτό το μέρος;

-Το Βεάκειο για μένα ήταν πάντα μια πολύ σημαντική στάση. Ίσως λόγω της σχέσης μου με τον Πειραιά. Ναυτικός πατέρας βλέπετε. Πάντα όταν παίζω σε αυτό το θέατρο είναι από τις ελάχιστες συναυλίες που με ενοχλεί κάπως που δεν είμαι στη θέση του θεατή. Αυτό το τραγούδι που λέω πάντα στο Βεάκειο, έχει γίνει κάτι σαν παράδοση θα έλεγα, και μου το ζητάνε πάντα, είναι το: «Στην αγκαλιά του Πειραιά» που είχα δισκογραφήσει το 1997. Είναι ένα τραγούδι όχι ευρέως γνωστό που περιγράφει με μια νοσταλγικότητα την παλιά εποχή των γειτονιών του Πειραιά.

-Πού «ζει» το μέλλον του ελληνικού τραγουδιού;

-Νομίζω σε μια φτωχογειτονιά στο Πέραμα ή στα Εξάρχεια.

-Οι Radiohead έχουν νέα δουλειά. Σου αρέσει; Σου αρέσουν;

-Οι Radiohead πάντα μου άρεσαν χωρίς όμως να ήμουν ποτέ φανατικός τους. Το τελευταίο άλμπουμ δεν με ενθουσίασε μουσικά. Όμως, ειλικρινά με εντυπωσίασε το επίπεδο παραγωγής. Φαίνεται δουλεμένο μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια. Εκπέμπει μια δουλειά που σμιλεύεται επί χρόνια.

-Θυμάσαι την τελευταία φορά που πλήρωσες εισιτήριο για συναυλία;

-Ήταν για τη συναυλία του Roger Waters στο ΟΑΚΑ νομίζω, τον Ιούλιο του 2013. Απίστευτη παραγωγή…

-Κοιτώντας τους εαυτούς μας. Κοιτώντας την Ευρώπη, μπορούμε να πούμε πως η λογιστική κέρδισε την πολιτική;

-Μου βάζετε δύσκολα καθώς, κοιτάζοντας την Ευρώπη, πάντα μου δημιουργείται αυτό το συναίσθημα της πλήρους απογοήτευσης. Νιώθω πως κάνουμε έναν απίστευτα επίπονο αγώνα να παραμείνουμε πελάτες σε ένα μαγαζάκι που έχει ήδη αρχίσει να κατεβάζει ρολά. Όμως δεν θεωρώ πως η λογιστική κέρδισε την πολιτική. Απλά νομίζω πως λόγω της ανικανότητας του πολιτικού προσωπικού η πολιτική μεταλλάχθηκε σε λογιστική για να καλύψει τη δειλία, την ανικανότητα και την ασχετοσύνη. Η εποχή μας, εκτός από τις ανακατανομές του πλούτου και των ενεργειακών κοιτασμάτων, τον επανασχεδιασμό των συνόρων, μας επιφύλασσε και την ανυπαρξία ισχυρών πολιτικών προσωπικοτήτων. Βλέπουμε φαιδρά πρόσωπα που έχουν πείσει τους εαυτούς τους πως είναι κάτι σημαντικότερο από αυτό που είναι. Δεν τολμούν καν να παραδεχτούν την ανικανότητα και την ανοησία τους και εμείς, για άλλη μια φορά, πρέπει να υποστούμε τις συνέπειες αυτής της αθλιότητας.

Processed with VSCO with p5 preset