Του Γιάννη Παναγόπουλου //
Κανένας πρόλογος. Πάμε στο ψητό. Υπάρχει ελπίδα. Ε; Ναι, υπάρχει. Εκ Θεσσαλονίκης και τρομπετίστας, ο Γιώργος Αβραμίδης και οι μουσικοί που παίζουν μαζί του ηχογράφησαν μια jazzογκουρμεδιά που μιλά με την πρώτη σε καρδιά, μυαλό, φλέβες και ό,τι άλλο ζει και κινείται μέσα σου. Τo δεύτερο άλμπουμ του, «Voyager», έχει επτά ηχογραφημένα κομμάτια διαμάντια. Εντός του και γύρω από την τρομπέτα του τρίβονται ήχοι από τα Βαλκάνια, την Αφρική, τη Μεσόγειο, την Ευρώπη. Τζαζ με σωστά σοταρισμένες δόσεις λαγνείας. Μην το χάσεις. Περάσαμε χρόνο με τον Αβραμίδη. Και σαν παρτίδα πινγκ–πονγκ, ανταλλάξαμε ερωτοαπαντήσεις για τη μουσική, τη Θεσσαλονίκη, την Αθήνα. Στο φινάλε αυτού του κειμένου υπάρχουν και δείγματα ήχου του. Άχαστα και τα δύο είναι.
-Διάβασα πως πιτσιρικάς έπαιζες ντραμς με τις κατσαρόλες της μαμάς. Πολλά πιτσιρίκια βρίσκουν ισόποσα απολαυστικούς, με τις κατσαρόλες, και τους καναπέδες. Έχεις δοκιμάσει να παίξεις ντραμς εκεί;
-Nαι βέβαια, αλλά από όσο θυμάμαι προτιμούσα τον σκληρότερο ήχο της κατσαρόλας.
-Ποιο είναι το «Kind of Blue» (σ.σ. κορυφαίο άλμπουμ του Miles Davis) της Ελλάδας;
-Οι «Δρόμοι Της Ψυχής» του Πετρουλούκα Χαλκιά.
-Σήμερα σε ποιον είπες την πρώτη καλημέρα σου;
-Στον μαθητή μου τον Δημήτρη..είχα ξεχάσει ότι είχαμε μάθημα και μου τηλεφώνησε να μου το θυμίσει. Τον έστησα μισή ώρα..
-Κάνεις λάθη στη σκηνή; Και αν, ή όταν συμβεί ένα, κάνεις κάτι για να το διορθώσεις;
-Εννοείται πως κάνω λάθη. Κάποιες φορές απλώς τα προσπερνώ και άλλες φορές τα αντιμετωπίζω σαν μια υπέροχη ευκαιρία να τραβήξω έναν νέο «δρόμο»..
– Θυμάσαι το πιο παράξενο live που έδωσες ποτέ στην ζωή σου; Πού ήταν; Πότε έγινε; Τι συνέβη;
-Με το Κουαρτέτο Μορτάλε στην Σητεία το 2006. Κάναμε ένα πρωτοποριακό σόου θα έλεγα με μουσικές του κόσμου, μονόπρακτα και άλλα φοβερά και τρομέρα και τολμηρά, με σκοπό να προκαλέσουμε την απόλυτη αμηχανία. Τελικά το καταφέραμε..
– Τι είναι η Θεσσαλονίκη για σένα;
-Το λιμάνι μου.
– Τι είναι η Αθήνα για σένα;
-Το ψάχνω ακόμη.
– Θυμάσαι τη στιγμή που συμφώνησες με την πάρτη σου πως η τρομπέτα είναι το όργανο που σου πάει περισσότερο;
-Δεν είμαι σίγουρος ακόμη πως η τρομπέτα είναι το όργανο που μου πάει περισσότερο..
– Θυμάσαι τι έκανες με τα πρώτα χρήματα που κέρδισες από τη μουσική;
-Αγόρασα την ποδοσφαιρική στολή του Π.Α.Ο.Κ. Ήμουν 9 χρονών τότε..Ο πρώτος μου μισθός από τη φιλαρμονική του δήμου.
– Ποια θα έλεγες πως ήταν η πιο συγκινητική στιγμή κατά την διάρκεια ηχογραφήσεων του Voyager;
-Η έκπληξη με την τούρτα γενεθλίων του μπασίστα μας..
– Ρωτώντας δεξιά και αριστερά άκουσα πως όλο και περισσότερες μπάντες επιστρέφουν στην παραδοσιακή μουσική δίνοντάς της νέο χαρακτήρα. Είναι αλήθεια για σένα αυτό;
-Nαι ισχύει αυτό. Άλλες φορές γίνεται επιτυχημένα αυτό, άλλες όχι.
-Για την τζαζ η τρομπέτα είναι ό,τι το μπουζούκι στο ρεμπέτικο ή η κιθάρα για το μπλουζ;
-Πιστεύω πως ναι, μαζί με το σαξόφωνο.
– Θυμάσαι την τελευταία φορά που γέλασες δυνατά; Τι συνέβη;
-Συνέχεια γελώ δυνατά..ενοχλώ πολύ..την τελευταία φορά κάναμε fake μαγικά με τον Βασίλη, ντράμερ των Tuflon, στο τρένο επιστρέφοντας από Αθήνα..
– Τι δεν έχεις κάνει ακόμα εντός μουσικής που θα ήθελες να κάνεις το συντομότερο δυνατό;
-Μια περιοδεία στο εξωτερικό.
-Ποιο είναι το κομμάτι που όσες φορές και αν το άκουσες πάντα έχει κάτι νέο να σου δώσει;
-Το «Con Alma» του Dizzy Gillespie.
