Εβδομάδα… ταχυδρόμησης αυτή που μας αφήνει, με τον πρώην Πρωθυπουργό Λουκά Παπαδήμο να ανοίγει τον… εκρηκτικό φάκελο και ταυτόχρονα τον ασκό του Αιόλου, ώστε να ξεδιπλωθεί στην πλήρη έκτασή της η (νεο)ελληνική παράνοια που συνοδεύει τέτοιου είδους γεγονότα.
-Από τη μια έχουμε την παράνοια των εμπνευστών της εν λόγω επίθεσης, από τους οποίους αναμένουμε τις επόμενες ημέρες την καθιερωμένη προκήρυξη, όπου θα γίνεται λόγος για «επαναστάσεις», «αντάρτικα» κ.τ.τ. Ουσιαστικά, οι άνθρωποι αυτοί διεκδικούν βραβείο… επαναστατικής συμπεριφοράς, επειδή έστειλαν δύο μέρες τον Παπαδήμο στην εντατική! Το ζητούμενο βέβαια δεν βρίσκεται στην επιτυχία της δράσης, αλλά στο ιδεολογικό της υπόβαθρο, αφού η τρομοκρατία μόνο ως σοβαρή επαναστατική δράση δεν πρέπει να λογίζεται. Είναι, βλέπετε, τουλάχιστον αφελές να πιστεύει κανείς ότι η όποια «πάλη» ενάντια στο σύστημα γίνεται με αποστολές «τρομοδεμάτων» σε 5-10 εκφραστές του. Διότι, όσους υπηρέτες του κι αν σκοτώσεις, το σύστημα διαθέτει πάντα ισχυρές «εφεδρείες», έτοιμες να μπουν στη μάχη κάθε στιγμή, καθώς και μια ισχυρότατη μηχανή παραγωγής, η οποία είναι ικανή να βγάλει σε χρόνο – ρεκόρ άλλους χίλιους «Παπαδήμους», έτσι ώστε να χρειαστεί, αν θες να τους εξοντώσεις όλους, να πηγαίνεις στα ΕΛΤΑ πιο συχνά από ότι στην τουαλέτα.
Τέτοιου είδους ομάδες επομένως, που κινούνται ιδεολογικά στον αναρχικό οικουμενικό χώρο, δεν προσφέρουν απολύτως τίποτα στο πεδίο οργάνωσης μιας μαζικής λαϊκής κινητοποίησης· Αντιθέτως, προσφέρουν στην καθεστηκυία τάξη τα κατάλληλα εργαλεία, ώστε να «φρενάρει» την όποια μαζικοποίηση ενός λαϊκού κινήματος εξουσίας, ταυτίζοντάς το με την τυφλή τρομοκρατική βία. Παράλληλα, οι έχοντες την εξουσία «κεφαλαιοποιούν» κάθε τρομοκρατικό χτύπημα, αφού φροντίζουν να το θέσουν στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος, ώστε να αποπροσανατολίσουν και εν τέλει να επιτύχουν τη συναίνεση του λαού για περαιτέρω περιστολή των ελευθεριών του. Είτε πρόκειται για προσεκτικά τοποθετημένες θεραπαινίδες του συστήματος, είτε για χρήσιμους ηλιθίους του, οι αντάρτες της οκάς και του… ταχυδρομείου είναι πανταχού παρόντες, για να διευκολύνουν τα κέντρα εξουσίας, όταν αυτά βρίσκονται σε δύσκολη θέση.
-Η αλήθεια όμως είναι ότι οι επαναστάτες – ταχυδρόμοι έχασαν στα… σημεία το βραβείο παρανοϊκής συμπεριφοράς, καθότι το νήμα έκοψε πρώτο σχεδόν σύσσωμο το πολιτικό και μιντιακό κατεστημένο της χώρας, το οποίο μας συγκίνησε με την ευαισθησία του. Το συστημικό «εγχειρίδιο» για την επικοινωνιακή αντιμετώπιση των τρομοκρατικών επιθέσεων εφαρμόστηκε κατά γράμμα για άλλη μια φορά και είχε σε γενικές γραμμές την εξής δομή: Πρώτο μέλημα ήταν η ιδεολογική ταύτιση της τρομοκρατικής ενέργειας με κάποιον συγκεκριμένο ιδεολογικό χώρο, με την αριστερά στις περιπτώσεις αυτές να βρίσκεται δακτυλοδεικτούμενη, προσπαθώντας εις μάτην να αποδείξει ότι δεν είναι ελέφαντας. Η ημιμάθεια που διέπει τους έχοντες δημόσιο βήμα φαίνεται από τη χαρακτηριστική ευκολία με την οποία ένα χτύπημα «πιστώνεται» ιδεολογικά σε άσχετο με τον εκφραζόμενο από τους τρομοκράτες πολιτικό χώρο. Από τον μαρξισμό μέχρι και τη… σοσιαλδημοκρατία, η αναρχία έχει χαρακτηρισθεί κατά καιρούς και αποκλειστικά για μικροπολιτικές σκοπιμότητες ως ταυτόσημη ή συγγενής ιδεολογικά με πολιτικούς χώρους ολωσδιόλου αντίθετους ως προς τον οικουμενικό αναρχισμό, με αποτέλεσμα να κυριαρχεί μια στρεβλή εικόνα περί του τι είναι και τι δεν είναι τρομοκρατία. Μια σύγχυση ιδιαιτέρως ωφέλιμη για τους φορείς εξουσίας, αφού με τον τρόπο αυτό είναι σε θέση να βαφτίζουν την οποιαδήποτε διεκδίκηση και επαναστατική κίνηση «τρομοκρατία», έτσι ώστε να την θέτουν με επιτυχία και δίχως πολύ κόπο στο περιθώριο.
-Στην περίπτωση Παπαδήμου, η επιχείρηση εύρεσης ιδεολογικών συγγενών με τους… ταχυδρόμους πήγε ένα βήμα παραπέρα και προσωποποιήθηκε, καταλήγοντας εν τέλει στην απόλυτη φαιδρότητα. Ως… ηθικοί αυτουργοί (!) της τρομοκρατικής βίας εμφανίστηκαν αρχικά Τσίπρας – Καμμένος, αργότερα ο Παύλος Χαϊκάλης και εν τέλει όλοι όσοι κατά το παρελθόν «τόλμησαν» να αμφισβητήσουν το πολιτικό μέγεθος του μεγάλου αυτού τραπεζίτου και να ασκήσουν κριτική στις πολιτικές του. Κατά την – παράλογη – θεώρηση των πραγμάτων από τους εν Ελλάδι αναλυτές, οι τρομοκράτες αποφάσισαν να χτυπήσουν Παπαδήμο, όταν διάβασαν το tweet Χαϊκάλη «Προδότη Παπαδήμο, λάθος άτομα σκότωνε η 17Ν». «Ακούσιος ηθικός αυτουργός» λοιπόν ο Χαϊκάλης κατά τους εκτιμητές της πολιτικής κατάστασης, οι οποίοι, πέρα από την ικανότητα να δημιουργούν… ευφάνταστους νομικούς όρους, προσπαθούν να μας πείσουν ότι τα τρομοκρατικά χτυπήματα είναι απόρροια του… διχασμού της κοινωνίας μας! Η εξόφθαλμη απλοϊκότητα, με την οποία εξάγει τα συμπεράσματά του το υπάρχον σύστημα, αποδίδοντάς τέτοιου είδους ενέργειες σε κάποιον «κοινωνικό διχασμό» δεν αποτελεί παρά την πιστοποίηση της παράνοιας, στην οποία έχει περιέλθει το πολιτικό-μιντιακό κατεστημένο.
Εν τέλει, η βασική στόχευση του «εγχειριδίου αντιμετώπισης» δεν είναι άλλη από την αγιοποίηση του πληγέντος πολιτικού προσώπου και την ανάδειξή του σε δημοκρατικό σύμβολο. Το τελευταίο ειδικά μόνο θυμηδία προκαλεί, καθότι ένας διορισμένος εκ των έξω τεχνοκράτης, επικεφαλής μιας παρά φύση συγκυβέρνησης που εξευτέλισε κάθε δημοκρατικό θεσμό και νομιμοποίησε την ακροδεξιά στη χώρα, ο άνθρωπος του καταστροφικού PSI που καταδίκασε τα ασφαλιστικά ταμεία, αλλά, το κυριότερο, μετακύλησε τα χρέη από τα μεγάλα hedge funds στις πλάτες του Έλληνα και Ευρωπαίου φορολογουμένου, επιχειρείται να «ξεπλυθεί» με 30 γραμμάρια πυροτεχνικής ύλης. Και η ιστορία δεν αλλάζει, όσα γράμματα… αγάπης κι αν ανταλλάξουν ο ξεχασμένος Παπαδήμος και οι ταχυδρόμοι φίλοι του.
