του Γιάννη Παναγόπουλου //
Από τις μέρες του Γιάνη των ροκκοκό πουκάμισων, στο παρόν της Μαριλίζας Ξενογιαννακοπούλου που βγήκε από τη ναφθαλίνη της παλιάς αξέχαστης Πασοκάρας η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα μάς έχει προσφέρει -απλόχερα μάλιστα – υπουργοποιήσεις που μελοποιούν την αγωνία παράτασης δύο ετερόκλητων σχηματισμών στην εξουσία. Και είναι φαιδρό η ομάδα που κάνει το κάστινγκ των κυβερνητικών στελεχών να θεωρεί άνοιγμα στην κεντροδεξιά την ένταξη της Κατερίνας Παπακώστα στην κυβέρνηση. Είναι επισφράγιση του λούζερ μομέντουμ η πρόσκληση συμμετοχής στην ομάδα που κυβερνά τη χώρα τον ορισμό του ουδέτερου πολιτικού PH Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου ως υπουργού.
Είναι ν’ απορείς πως και εκείνες δέχτηκαν να μπουν στο κυβερνητικό σχήμα. Στην κεντρική πολιτική σκηνή της χώρας, σε ολόκληρη την κεντρική πολιτική σκηνή της χώρας η έννοια της αυτοκριτικής είναι μόνο μια προεκλογικού τύπου μπαλκονάτη αξία. Πρόθυμα πρόσωπα που έπαιξαν το δικό τους ρόλο στην χρεοκοπία της χώρας επιστρατεύονται να παίξουν ρόλο στο σημερινό κυβερνητικό σχήμα. Η περί τον πρωθυπουργού ελίτ δεν μπορεί πια να επιμένει στη ρητορική της ίδιας θρησκείας. Να αποτάσσει κυβερνητικό παρελθόν της χώρας εκείνο που χρεοκόπησε την Ελλάδα την ίδια στιγμή που επιστρατεύει πρωταγωνιστές του να παίξουν ρόλο στο και καλά αύθαρτο σχήμα του. Κάποτε ήταν τα βαρίδια της “αυτιστικής” αριστεράς – Παναγιώτης Λαφαζάνης, Ζωή Κωνσταντοπούλου – που χαλούσαν τη μόστρα του μοντέρνου προοδευτικού χώρου που επικαλούνταν ο ΣΥΡΙΖΑ. Σήμερα είναι τα βαρίδια του παρελθόντος που υποτίθεται έρχονται να φρεσκάρουν τα άδεια αμπάρια μιας κυβέρνησης που δεν γνωρίζει τι θέλει από τον εαυτό της, που ξεμένει από ιδέες. Το νέο κυβερνητικό σχήμα είναι ο ορισμός της παράδοσης στις μικροσκοπιμότητες. Μια κυβέρνηση που μοιάζει με κινεζική αγορά που πουλά από ανεμιστήρες, μπλουζάκια μέχρι χάπια νεότητας δεν μπορεί προβάλει τίποτε άλλο πέραν της φτήνιας της. Παραδοχή ήττας το λες αυτό.
