του Γιάννη Παναγόπουλου //
Η συγκέντρωση των “Δεν είναι όλοι φασίστες” του αθηναϊκού συλλαλητηρίου έβγαλε στη φόρα, στον υπερθετικό, αγνά ολοκληρωτικά αντανακλαστικά ενός κοινού που ο κόσμος το έχει τούμπανο και εκείνοι κρυφό καμάρι πως νόμος είναι το δίκιο της πατρίδας έτσι όπως, μόνο, εκείνοι το ορίζουν.
Στις 4 Φεβρουαρίου, το προφίλ της Έρης Ρίτσου στο facebook έγινε ιντερνετικό μπλοκμπάστερ. Δεκάδες σάιτ αναπαρήγαγαν την άποψη της για τη Ρωμιοσύνη. Η συγγραφέας, κόρη του ποιητή Γιάννη Ρίτσου, διαφώνησε με τη στάση του Μίκη Θεοδωράκη και απλώς την εξέθεσε με τον τρόπο που κάνουν εκατομμύρια άλλοι στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Είναι λάθος αυτό;
Το “ευχάριστο” είναι πως δεκάδες έτρεξαν να ορίσουν τη σχέση που πρέπει να έχει με το έργο του πατέρα της. Πολλοί, σαν άλλοι πνευματικοί μαιευτήρες, έσπευσαν να κόψουν τον ομφάλιο λώρο ανάμεσα στη μεγαλειώδη ποίησή του και την ερμηνεία που της δίνει εκείνη.
 
Η Ρίτσου δεν έχει δικαίωμα στη διαφωνία; Έχω την αίσθηση πως αν συμφωνούσε με την πράξη και το κείμενο που ανάγνωσε ο Μίκης Θεοδωράκης οι ίδιοι άνθρωποι που χτες και σήμερα γράφουν χλευαστικά σχόλια στον τοίχο της θα την εξυμνούσαν. Θα ήταν ένα από τα καλά χαρτιά στην άποψη τους.
Ο Φραγκούλης ήταν αναλώσιμος. Ο Πατούλης είναι ένας ατσαλάκωτος κάγκουρας για να αντέξει το βάρος μιας πνευματικής επαναστατικής πατριωτικής άνοιξης. Το Ράσο ήταν και παραμένει ασχολίαστο. Ο Μίκης όμως…έχει τα πάντα. Αγωνιστικό παρελθόν. Απελευθερωμένο και ρηξικέλευθο πνεύμα. Είναι μια καλή πνευματική παρακαταθήκη προς μεταχείριση έστω και στα βαθιά γηρατειά του όταν το τοπίο της ηγετικής παρουσίας είναι κενό.
Μακεδονικά συλλαλητήρια. Το δικαίωμα στη διαφωνία δεν είναι αυτονόητο. Και η συμφωνία είναι υποχρέωση για όλους. Η φυλή του “Δεν είναι όλοι φασίστες” λήγει τον διάλογο όποτε θέλει εκείνη χρησιμοποιώντας τους όρους “προδότες”, “ο εχθρός είναι εντός της Ελλάδας”.
Το θέμα της Μακεδονίας για πολλούς εξαντλείται στο τι θα κάνει ο διπλανός του. Αν είναι σε ευθεία γραμμή με τη δική του άποψη. Θολή εποχή. Θολό επιχείρημα. Γόνιμη περιοδος για πολιτικές νεκραναστάσεις.