του Μενέλαου Κυπαρίση* //
Πέρα από τη φούρια της καταγγελίας. Ή της κινηματικής αλληλεγγύης που έχει ανοιχτά μάτια, ανοιχτά αυτιά, λυμένα χέρια μόνο όταν βολεύεται, θεωρούμε πως η σχέση κράτους – Ηριάννας είναι ανισόρροπη, είναι άδικη. Δεν είναι δράση και αντίδραση. Είναι η σχέση δικαιοσύνης – αδικίας που στο πρόσωπό της μπατάρει, απροσδόκητα (;) στο δεύτερο. Δεν είμαστε το δάχτυλο που θα δείξει τους ντίλερ της αδικίας, όποια θέση και αν κατέχουν αυτοί γιατί απλά και ο καλύτερος δυνάστης στο φινάλε του, στο πρωτόκολλο παράδοσης – παραλαβής φροντίζει ο αντικαταστάτης του να είναι περισσότερο ταλαντούχος από εκείνον. Το κείμενο που έγραψε ο Μενέλαος Κυπαρίσης στη σελίδα του στο facebook είναι ό,τι πιο ανθρώπινο διαβάσαμε για την Ηριάννα το τελευταίο διάστημα. Το αναδημοσιεύουμε αυτούσιο, συμφωνούμε με κάθε του λέξη.
-Γνωρίζω την Ηριάννα Β-Λ. από τα 12 μου χρόνια, όταν βρεθήκαμε για πρώτη φορά στην ίδια σχολική αίθουσα. Ίδιο άγχος, ίδια σαστιμάρα στο βλέμμα, ίδια επιθυμία να ξεχωρίσουμε και να διακριθούμε. (Δε γνωρίζαμε τότε περί αριστείας και ρετσινιάς, ήταν αλλιώς τα πράγματα, κάποιος αμέλησε να μας ειδοποιήσει.)
Παρ’ όλα αυτά, διαπιστώσαμε ότι ήταν περισσότερα αυτά που μας ένωναν από όσα μας χώριζαν. Σιγά-σιγά δέσαμε, μέχρι που κάπου στα μισά της θεωρητικής κατεύθυνσης ομολογήσαμε ότι εκεί που σφάζονταν παλικάρια για Νομική και Οικονομικό, εμείς θέλαμε Φιλολογία. Κάπου εκεί, η αναγνώριση, και η ιλαροτραγωδία του ομοιοπαθούς. Κολλήσαμε.
Περάσαμε, γραφτήκαμε, αρχίσαμε. Μέναμε κοντά, τις περισσότερες μέρες πηγαίναμε μαζί Πανεπιστημιούπολη. Λίγο αργότερα, η Ηριάννα δε δίσταζε να μετατρέψει σε σχολικό το αυτοκίνητό της και να πηγαινοφέρνει όσους περισσότερους συναδέλφους μπορούσε να εξυπηρετήσει.
Κάπου στο 2ο έτος της Σχολής, ξανά το βλέμμα της αλληλοκατανόησης των βαρεμένων, όταν βρεθήκαμε στην ίδια ουρά για να δηλώσουμε Κατεύθυνση Γλωσσολογίας. Κι εκεί μαζί, φίλοι, συνάδελφοι, συνοδοιπόροι. Είχαμε την ευκαιρία να συνεργαστούμε σε αρκετές εργασίες και μελέτες· είχα την ευκαιρία να εκτιμήσω από κοντά και σε πολλές φάσεις την οξυδέρκεια, την παιδεία και τη συνέπειά της.
∠Και όλα αυτά γιατί η ελληνική δικαιοσύνη επιχειρεί εδώ και πέντε μήνες να πείσει όχι μόνον εμένα, αλλά και τους πιο στενούς φίλους, συνεργάτες και συγγενείς της Ηριάννας πως γνωρίζαμε κάποια άλλη, πως όλο αυτό το διάστημα μία άλλη Ηριάννα κατάφερνε όχι μόνο να ξεφύγει από τις αντιλήψεις μας, αλλά και από τα ίδια τα όρια του χωροχρόνου για να αναπτύξει μία επικίνδυνη και βίαιη δράση που σε τίποτα δε συμβάδιζε με τις αρχές και τις φιλοδοξίες της.
Οι δρόμοι μας δε συνέκλιναν πάντα και παντού. Όμως παρά τις αποστάσεις (η Ηριάννα προχώρησε τις σπουδές της, διαπρέποντας και στο εξωτερικό στο δύσκολο αντικείμενο των Γλωσσικών σπουδών, εγώ συνέχισα στο θέατρο), τις διαφορετικές μας επιλογές, τις περιστασιακές κόντρες μας, το πέρασμα του χρόνου και τόσους άλλους παράγοντες, η σύνδεση και η αμοιβαία εκτίμησή μας δεν άλλαξαν ποτέ.
Σκέφτομαι (και) σήμερα την Ηριάννα που θυμόταν τα νέα μου όταν είχαμε να μιλήσουμε μήνες. Την Ηριάννα που αντιλαμβανόταν την πολιτική σκέψη (και όχι την κομματικοποίηση) ως χρέος κάθε σκεπτόμενου ανθρώπου. Την Ηριάννα που, σε ακροδεξιό ξέσπασμα σημερινού συναδέλφου μας στο αμφιθέατρο, ήταν εκείνη που ηρέμησε τα πνεύματα, ζητώντας να σεβαστούμε όλοι τη διαφορετική άποψη και σκέψη. Την Ηριάννα που τηλεφώνησε στη μητέρα μου, που είχε δει τότε μόλις δύο φορές, για να της ευχηθεί λίγο πριν από την ταλαιπωρία μίας μικροεπέμβασης. Την Ηριάννα, που όταν πέρυσι βρέθηκα να ολοκληρώνω έναν κύκλο σπουδών σε συνθήκες ασθένειας και κακοποίησης, ήταν στους λίγους πολύτιμους φίλους που με άκουγαν την ώρα που ωρυόμουν για αυτό που μου συνέβαινε. Την Ηριάννα, που ο ανώτατος κρατικός μας φορέας, αυτός του Πανεπιστημίου Αθηνών, της εμπιστεύτηκε τον τόσο σημαντικό ρόλο της διδασκαλίας των Ελληνικών ως δεύτερης γλώσσας σε πρόσφυγες που έφταναν στη χώρα μας εν μέσω μίας παγκόσμιας μεταναστευτικής κρίσης. Την Ηριάννα, που εξελισσόταν και εξέλισσε την επιστήμη της, για να βρεθεί τώρα, λίγο πριν ανοίξει τα φτερά της, να μένει ακάλυπτη από τα επιστημονικά δεδομένα.
Την Ηριάννα που πέρασε τη ζωή της να ερευνά και να τεκμηριώνει, για να βρεθεί ενώπιον της πλήρους απουσίας λογικής σκέψης. Την Ηριάννα την οποία η επιστήμη στηρίζει ως τώρα απερίφραστα, την οποία τα δεδομένα δικαιώνουν απολύτως, για την οποία δεν υπάρχει καμιά επιβαρυντική μαρτυρία, κανένα αποδεικτικό στοιχείο, κανένας απολύτως λόγος να κρίνεται και να αντιμετωπίζεται σήμερα ως ένοχη.
Και όλα αυτά γιατί η ελληνική δικαιοσύνη επιχειρεί εδώ και πέντε μήνες να πείσει όχι μόνον εμένα, αλλά και τους πιο στενούς φίλους, συνεργάτες και συγγενείς της Ηριάννας πως γνωρίζαμε κάποια άλλη, πως όλο αυτό το διάστημα μία άλλη Ηριάννα κατάφερνε όχι μόνο να ξεφύγει από τις αντιλήψεις μας, αλλά και από τα ίδια τα όρια του χωροχρόνου για να αναπτύξει μία επικίνδυνη και βίαιη δράση που σε τίποτα δε συμβάδιζε με τις αρχές και τις φιλοδοξίες της. Όχι, δεν πέσαμε από τα σύννεφα· δεν κατοικούσε ούτε ένας μας στα σύννεφα. Ζούσαμε και ζούμε σε μία πραγματικότητα που οι αρχές μας αρνούνται πεισματικά να δουν.
Εάν η φόρτιση προδίδει το δικό μου κείμενο, εμπιστευτείτε την πλούσια αρθρογραφία που καταχωρείται μεταξύ άλλων και στη σελίδα Για την Ηριάννα Β.Λ. Διαβάστε, ρωτήστε, ενημερωθείτε. Ψάξτε το θέμα όσο νομίζετε. Μη μένετε ούτε στα δικά μου λόγια, ούτε στις συμβουλές κανενός. Ακούστε τα στοιχεία και τα δεδομένα όπως παρουσιάζονται και ανανεώνονται καθημερινά. Βγάλτε τα συμπεράσματά σας. Μόνο μην εθελοτυφλείτε.
Για την Ηριάννα Β.Λ.
πηγή: https://www.facebook.com/mpkyparissis/posts/148481615764229
