του Μάρκου Ψυχάρη //
• Ήταν τυλιγμένη σε ελληνικές σημαίες, τραγουδούσε εμβατήρια, μιλούσε στο όνομα της προδομένης πατρίδας αλλά δεν έμοιαζε καθόλου με την ακροδεξιά όπως την είχαμε συνηθίσει.
•Μιλάμε για γενιά ανθρώπων ανάμεσα στα 25 και τα 35 χρόνια που είχε δανειστεί εμφανισιακά και συνθηματολογικά αυτά που γνωρίζαμε, τουλάχιστον από τη μεταπολίτευση και μετά ως σήμερα, ως γνωρίσματα του εξωκοινοβουλευτικού αριστερού χώρου.
•Η εικόνα του μπαχαλάκια που χώνεται στα ακροαριστερά μπλοκ και σπάει πεζοδρόμια ή τσακώνεται με τους φλώρους της νεολαίας Σύριζα γιατί θέλει περισσότερα από μια βόλτα στο κέντρο της Αθήνας φαντάζει στιγμιότυπο άλλης, περασμένης δεκαετίας.
•Γι’ αυτή τη νέα γενιά υπερεθνικισμού η φθαρμένη από τον χρόνο φωτογραφία του θείου ενωμοτάρχη που τσάκισε κομμουνιστές και κρεμάστηκε στους τοίχους πατρικού -για να τον θυμάται η οικογένεια στα κυριακάτικα τραπέζια- δεν λέει απολύτως τίποτα.
•Γι’ αυτή τη νέα γενιά η αστυνομία δεν έρχεται να προστατεύσει τίποτα. Θεωρεί τους αστυνομικούς ρουφιάνους, τους αποκαλεί “μπάτσους” αδιαφορώντας αν για τους “πατέρες” της ο όρος αποτελούσε ύβρη για δεκαετίες. Δεν θα προκαλέσει καμία μα καμία έκπληξη αν σε πορεία της ακουστεί το “Μπάτσοι Γουρούνια Δολοφόνοι” σε περίπτωση που υπάρξει θύμα “δικό” της σε πορεία “δικιά” της.
•Και ενώ οι περισσότεροι διαφωνούντες της Συμφωνίας των Πρεσπών πόζαραν με ευκολία υψώνοντας ελληνικές σημαίες στον αέρα αυτή η ομάδα υπερθνικισμού θεωρούσε ότι ακόμα και οι περίεργοι που φωτογράφιζαν τον κόσμο για να τον ποστάρει σε πραγματικό χρόνο στα social media αντιδρούσαν. Θεωρούσε πως κάθε στοιχείο που θα μπορούσε να αποκαλύψει κάτι δικό της ύποπτο.
•Και αν είχαμε – στις δεκαετίες του 1970, του 1980- μάθει πως η ακροαριστερή δράση ήταν εκείνη που προσέλκυε τις συνειδήσεις μαθητών, φοιτητών σήμερα οι όροι έχουν αντιστραφεί. Ο υπερπατριωτσμός σοταρισμένος με την ιδέα του αντάρτικου πόλης μοιάζει να παίζει τον ίδιο ρόλο.
•Και μπορεί κάποτε οι νεολαιίστικες κουβέντες να μιλούσαν για έναν ουτοπικό κόσμο χωρίς σύνορα, η νέα γενιά νεολαιίστικου υυπερπατριωτσμού επιχειρηματολογεί στο όνομα της απόλυτης δυστοπίας “Ένας κόσμος με κλειστά σύνορα.”
•Η αμφισβήτηση στην παρηκμασμένη δημοκρατία και τους θεσμούς της δεν έρχεται από τον φυσικό της χώρο αλλά από την ακροδεξιά. Όποιος κάνει πως δεν ξέρει δεν ακούει τους δρόμους του.
