Του Παύλου Θ. Κάγιου //

Η αυτοβιογραφική «Οδύνη» της Μαργκερίτ Ντιράς, η ιταλική κωμωδία «Η ασυμβίβαστη», δύο ελληνικά ντοκιμαντέρ – «Της πατρίδος μου η σημαία» και «Το μπαλκόνι» – και το διαστημικό «Απώτατο σημείο της ανθρωπότητας» στο γαλαξιακό του ταξίδι, είναι τα νέα φιλμ που ξεχωρίζουν στα χειμερινά σινεμά λίγο πριν … σκάσουν μύτη τα θερινά…

«Μαργκερίτ Ντιράς: Η οδύνη»
Το φιλμ του Εμανουέλ Φινκιέλ που κέρδισε το βραβείο στο φετινό 19ο Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου που έγινε στη χώρα μας βασίζεται στο ομότιτλο αυτοβιογραφικό βιβλίο της διάσημης συγγραφέως που κυκλοφόρησε το 1985.

Το στόρι ξεκινάει με τη συγγραφέα Μαργκερίτ Ντιράς να ανακαλύπτει δυο παλιά τετράδια σε ένα ξεχασμένο κουτί που της θυμίζουν το παρελθόν της και τον ανυπόφορο πόνο τού να περιμένεις… Και γυρίζουμε στη Ναζιστική Γαλλία του 1944, όπου η νεαρή και ταλαντούχα Μαργκερίτ είναι ενεργό μέλος της αντίστασης μαζί με τον άντρα της Ρομπέρ Αντέλ. Όταν η Γκεστάπο απαγάγει τον Ρομπέρ, η Μαργκερίτ μπαίνει σε έναν απελπισμένο αγώνα να τον φέρει πίσω. Ακόμα και μετά την απελευθέρωση της Γαλλίας, εξακολουθεί να τον περιμένει – δέσμια του βασανιστηρίου της απουσίας του και πέρα από κάθε ελπίδα.
Ταινία που έχει πάρει πολύ καλές κριτικές και η Μελανί Τιερί («Η χορεύτρια»), ερμηνεύει το ρόλο της Ντιράς, ενώ δίπλα της συμπρωταγωνιστούν ο Μπενουά Μαζιμέλ και ο διάσημος Γάλλος τραγουδιστής και ηθοποιός Μπεντζιαμίν Μπιολέ.

Σημείωμα του Σκηνοθέτη

Την πρώτη φορά που διάβασα το βιβλίο «Η Οδύνη», πρέπει να ήμουν γύρω στα 20. Επιστρέφοντας στο κείμενο 30 χρόνια μετά για να το μεταφέρω στον κινηματογράφο, διαπίστωσα ότι με συγκίνησε ξανά, όπως και τότε.
Όλα ξεκίνησαν από τη δική μου ιστορία, ή μάλλον αυτή του πατέρα μου, όταν συνέλαβαν και εκδίωξαν τους γονείς και τον μικρότερο αδελφό του το 1942. Δεν επέστρεψαν ποτέ. Για πολλά χρόνια, και ενάντια σε κάθε λογική, περιμέναμε να γυρίσουν. Ήταν μια αναμονή χωρίς ελπίδα. Το κείμενο της Μαργκερίτ Ντιράς περιγράφει με μοναδικό τρόπο την κατάσταση της αναμονής. Την πρώτη φορά που το διάβασα έπιασα τον εαυτό μου να αναγνωρίζει οικείες καταστάσεις αποτυπωμένες στο χαρτί.

Λίγα Λόγια για την Μαργκερίτ Ντιράς

Η Μαργκερίτ Ντιράς θεωρείται μία από τις σημαντικότερες φυσιογνωμίες της σύγχρονης γαλλικής και ευρωπαϊκής λογοτεχνίας. Γεννήθηκε στις 4 Απριλίου 1914 και πέθανε στις 3 Μαρτίου του 1996. Ήταν Γαλλίδα συγγραφέας και σκηνοθέτις γεννημένη στην Ινδοκίνα. Το 1984 κέρδισε το βραβείο Γκονκούρ για το μυθιστόρημά της L’Amant (Ο Εραστής). Γεννήθηκε στην Σαϊγκόν, στην Γαλλική Ινδοκίνα (σημερινό Βιετνάμ) στις 4 Απριλίου 1914. Οι γονείς της έφτασαν στην Ινδοκίνα εξαιτίας μιας καμπάνιας για την εργασία στις αποικίες. Ο πατέρας της πέθανε λίγο μετά. Η δύσκολη ζωή της υπήρξε πηγή έμπνευσης για τα έργα της. Στα 17 της πήγε στην Γαλλία για να σσπουδάσει μαθηματικά, αλλά τα παράτησε και σπούδασε πολιτικές επιστήμες και νομική. Κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο δούλευε για την κυβέρνηση του Βισύ, αλλά ταυτόχρονα ήταν μέλος της Γαλλικής Αντίστασης και γι’ αυτό στάλθηκε στο Μπούχενβαλντ, απ’ όπου μετά βίας επέζησε. Το 1943 δημοσίευσε το πρώτο της μυθιστόρημα Les Impudents.
Μυθιστορήματα:
· Un barrage contre le Pacifique (Ένα φράγμα κατά του Ειρηνικού, 1950)
· Moderato cantabile, 1958
· Hiroshima mon amour (Χιροσίμα, αγάπη μου, 1960)
· Dix heures et demie du soir en été (Δέκα και μισή καλοκαίρι βράδυ, 1960) – ελλην. μετάφραση Τατιάνα Μηλιώνη-Τσαλίκη (“ΟΔΥΣΣΕΑΣ”)
· Le Ravissement de Lol V. Stein (Η σαγήνευση της Λολ Β. Στάιν, 1964)
· Le Vice-Consul (Ο υποπρόξενος, 1965)
· L’Amant (Ο εραστής, αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα, 1984) – ελλην. μετάφραση Χρύσα Τσαλικίδου (“ΕΞΑΝΤΑΣ”)
Θέατρο:
· La Musica, 1965 – ελλην. μετάφραση Κωστούλα Μητροπούλου (“ΔΩΔΩΝΗ”)
· Des journées entières dans les arbres (Μέρες ολόκληρες πάνω στα δέντρα, 1968) – ελλην. μετάφραση Κωστούλα Μητροπούλου (“ΔΩΔΩΝΗ”)
· India Song, 1973

Σκηνοθεσία: Εμανουέλ Φινκιέλ
Παίζουν: Μελανί Τιερί, Μπενουά Μαζιμέλ, Μπεντζιαμίν Μπιολέ

«Η ασυμβίβαστη»
Να και μια ιταλική κωμωδία που προσπαθεί – έστω κι ανολοκλήρωτα…- να ζωντανέψει ένα είδος που γνώρισε ένδοξες εποχές για σειρά δεκαετιών – από το 1950 έως το 1980 – στον ιταλικό κινηματογράφο. Μια κινηματογραφία που όλο και πιο σπάνια βλέπουμε ταινίες της καθώς, πλέον, όλο το σύστημα διανομής –πανευρωπαϊκά – είναι υπό τον έλεγχο των μεγάλων αμερικάνικων εταιρειών.

Η Γιασμίν Τρίνκα είναι θυελλώδης στον πρωταγωνιστικό ρόλο και κέρδισε το βραβείο καλύτερης γυναικείας ερμηνείας «Ένα κάποιο βλέμμα» Φεστιβάλ Καννών 2017.

Μας παρουσιάζει το πορτρέτο μιας γυναίκας που τα βάζει με όλους και με όλα στην προσπάθειά της να κάνει πραγματικότητα το μικρό όνειρό της στα περίχωρα της Ρώμης, έχοντας να αντιμετωπίσει μια δύναμη που έρχεται σε ευθεία αντιπαράθεση με αυτό που σημαίνει το όνομά της: Η Φορτουνάτα είναι άτυχη. Ή μήπως όχι;

Σκηνοθεσία: Σέρτζιο Καστελίτο
Παίζουν: Γιασμίν Τρίνκα, Στέφανο Ακόρσι, Χάνα Σίγκουλα

«Της πατρίδος μου η σημαία»
Όλες οι ταινίες του Στέλιου Χαραλαμπόπουλου διακρίνονται για την πλατειά γκάμα της θεματολογίας τους, είναι άψογα τεκμηριωμένες και διαθέτουν μια εσωτερική κινηματογραφική δύναμη.

Εδώ, όλα αυτά συνυπάρχουν συγκινητικά καθώς παρακολουθούμε την πορεία κάποιων ανθρώπων, την πορεία μιας χώρας, της Ελλάδας, από τα χρόνια του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου μέχρι τις μέρες μας. Συγκίνηση –και αγανάκτηση για τα λάθη μας… – ένιωσα στη διάρκεια της προβολής αυτού του εκ βαθέων ντοκιμαντέρ που έχει γυριστεί από τον Στέλιο Χαραλαμπόπουλο, έναν σημαντικό σκηνοθέτη του σύγχρονου ελληνικού κινηματογράφου .
Βούρβουρα, ένα ορεινό χωριό στην Αρκαδία του Γκαίτε. Οι άνθρωποι ζούσαν μέσα στη φύση με ό,τι οι ίδιοι παρήγαγαν. Μια αυτάρκης κοινωνία που η μόνη επαφή της με τον “έξω κόσμο” ήταν το σχολείο. Εκεί μάθαιναν γράμματα και τραγουδάκια για τη μεγάλη πατρίδα που τους κάνει περήφανους. Μετά τον πόλεμο και τη ναζιστική κατοχή, στην οποία το χωριό θα πληρώσει βαρύ φόρο αίματος, πολλοί θα ξενιτευτούν και κάποιοι θα βρεθούν στο Μαρούσι ένα γραφικό προάστιο των Αθηνών που θα γνωρίσει το βίαιο μετασχηματισμό του σε χρηματοοικονομικό κέντρο της χώρας και στο οποίο θα γίνουν και οι Ολυμπιακοί Αγώνες το 2004. Μια βιτρίνα εθνικής υπερηφάνειας στηριγμένη στον καταναλωτικό πυρετό και στον υπέρογκο δανεισμό. Η τραγωδία δεν θα αργήσει να ρθει. Η χρεοκοπία. Λόγω έλλειψης πόρων το σχολείο στο χωριό κλείνει. Μετά από 150 χρόνια λειτουργίας. Η σημαία που κυμάτιζε στη σχολική γιορτή τώρα υπνώττει σε κάποιο συρτάρι.

Ποιος είναι;
Ο Στέλιος Χαραλαμπόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1956. Σπούδασε Οικονομικά και Κινηματογράφο στην Ελλάδα κι έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στην Οικονομία στο Παρίσι. Έχει σκηνοθετήσει ντοκιμαντέρ για λογαριασμό της κρατικής τηλεόρασης και για ξένα κανάλια. Μεταξύ των διακρίσεων που έλαβε είναι το 1ο Κρατικό Βραβείο Ποιότητας για τις ταινίες “ΤΗ ΝΥΧΤΑ ΠΟΥ Ο ΦΕΡΝΑΝΤΟ ΠΕΣΣΟΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕ ΤΟΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟ ΚΑΒΑΦΗ” και “HΜΕΡΟΛΟΓΙΑ ΚΑΤΑΣΤΡΩΜΑΤΟΣ–ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ” και το Βραβείο Διεθνούς Ένωσης Κριτικών (FIPRESCI) στο 8ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης για το φιλμ “ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΟΡΑΛΗΣ”. Υπήρξε εκδότης του περιοδικού τέχνης “ΓΡΑΦΗ” και κείμενά του για τον κινηματογράφο έχουν δημοσιευτεί στα περιοδικά «Γραφή», «Σύγχρονος Κινηματογράφος» και «Γράμματα και Τέχνες”. Την περίοδο από 2009 έως 2010 οργάνωσε στο Εργαστήρι Ποίησης του Ιδρύματος Τάκης Σινόπουλος τον κύκλο εκδηλώσεων «Ποιητές στην οθόνη». Έχει εκδώσει μία ποιητική συλλογή με τίτλο «Αλλαγή αιώνα» από τις εκδόσεις ΑΓΡΑ. Τέλος, είναι συνιδρυτής από το 1988 μαζί με τους Θάνο Λαμπρόπουλο και Γιάννη Βαρβαρίγο της εταιρείας παραγωγής ΠΕΡΙΠΛΟΥΣ.

Σκηνοθεσία: Στέλιος Χαραλαμπόπουλος

«Απάτη σε μαύρο φόντο»
Ακόμα και μια απάτη στην ευρωπαϊκή ένωση διαθέτει… στιλ και γραφική πλήξη έτσι που να μετατρέπει ένα παραδοσιακό γκανγκστερικό φιλμ σε άοσμο κι άγευστο επιδόρπιο… Ο Μπενουά Μαζιμέλ και ο Ζεράρ Ντεπαρντιέ πρωταγωνιστούν σε μια ταινία που θέλει να βάλει στο μικροσκόπιο ένα σκάνδαλο που συντάραξε τη Γαλλία αλλά και ολόκληρη την Ευρώπη την προηγούμενη δεκαετία. Το σκάνδαλο για το colpo grosso στοίχισε σύμφωνα με υπολογισμούς 1,6 δις. ευρώ στη Γαλλία και 5 δις. σε πανευρωπαϊκό επίπεδο…

Γκανγκστερικό φιλμ πάνω στην αληθινή ιστορία του πιο προσοδοφόρου εγκλήματος στη σημερινή ευρωπαϊκή ένωση. Όλα ξεκινούν από έναν επιχειρηματία που καταστρώνει ένα σχέδιο για την κλοπή των φορολογικών κονδυλίων που διανέμει η γαλλική κυβέρνηση, στο πλαίσιο μιας αναδυόμενης αγοράς γύρω από το εμπόριο δικαιωμάτων εκπομπής ρύπων CO2. Ένα σχέδιο που εξελίσσεται στη ληστεία του αιώνα και χαρακτηρίζεται από διαφθορά, προδοσία και δολοφονίες.

Μια περιπέτεια βγαλμένη από την πραγματικότητα καθώς την περίοδο 2008-2009, 12 άνθρωποι έστησαν στη Γαλλία μια τεράστια απάτη που δεν άργησε να έχει ευρωπαϊκό αντίκτυπο. Οι συμμετέχοντες στο «μεγάλο κόλπο» αγόραζαν σε μια χώρα της Ε.Ε. δικαιώματα εκπομπών ρύπων χωρίς να πληρώνουν ΦΠΑ και, κατόπιν, τα πωλούσαν σε άλλη μαζί με τον ΦΠΑ. Σύμφωνα με υπολογισμούς που έγιναν αργότερα, η απάτη στοίχισε 1,6 δις. ευρώ στη Γαλλία και 5 δις. σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Σχεδόν μια δεκαετία αργότερα, το 2017, τα 12 αυτά άτομα ήρθαν αντιμέτωπα με τη δικαιοσύνη, με τη μεγαλύτερη ποινή να ισούται με 8 χρόνια φυλάκισης.

Σκηνοθεσία: Ολιβιέ Μαρσάλ

Παίζουν: Μπενουά Μαζιμέλ, Γκρανζ, Ιντίρ Σεντέρ, Λόρα Σμετ, Μίκαελ Γιούν, Ντάνι, Πάτρικ Καταλίφο, Μουσά Μαασκρί, Ζεράρ Ντεπαρντιέ

«Το απώτατο σημείο της ανθρωπότητας»
Να το πούμε από την αρχή: Αν μετά από χιλιάδες χρόνια κάποιοι εξωγήινοι «διαβάσουν» το Voyager I και II δεν πρόκειται να βρουν πουθενά σημάδια της ελληνικής σκέψης που διαμόρφωσε την ύπαρξη του πλανήτη Γη. Κι αυτό γιατί φρόντισαν οι τύποι της ΝΑΣΑ που τα εκτόξευσαν!

Αυτό καθ’ αυτό το εν λόγω ντοκιμαντέρ έχει πολύ ενδιαφέρον καθώς αναφέρεται στην επιχείρηση μιας ομάδας επιστημόνων της ΝΑΣΑ που το 1977 εκτόξευσαν το διαστημόπλοιο Voyager που, με υπολογιστική μνήμη μικρότερη από 1/260.000 της μνήμης ενός σύγχρονου κινητού τηλεφώνου, ξεκίνησε να εξερευνήσει τα πιο απόμακρα σημεία του ηλιακού μας συστήματος! Από τότε το Voyager (αλλά και το «αδερφάκι» του που εκτοξεύτηκε λίγο αργότερα) στέλνει στη Γη εκπληκτικό οπτικό υλικό από σημεία που η ανθρώπινη εμπειρία δεν έχει αγγίξει ποτέ στο παρελθόν, από πλανήτες όπως o Ποσειδώνας, ο Ουρανός, ο Κρόνος και ο Δίας. Πέρα όμως από αυτήν τη λειτουργία ως το πιο απόμακρο σημείο του σύμπαντος που έχει προσεγγίσει ποτέ ο άνθρωπος, το Voyager είναι μια πραγματική κιβωτός της παγκόσμιας ανθρώπινης εμπειρίας.

Το διαστημόπλοιο έχει σχεδιαστεί έτσι ώστε να μεταφέρει μαζί του, για χιλιάδες χρόνια ακόμα που προβλέπεται ότι θα διαρκέσει το ταξίδι του, ένα σημαντικό περιεχόμενο και μήνυμα του ανθρώπινου πολιτισμού σε μια ενδεχόμενη συνάντησή του με εξωγήινη ζωή.

Είναι πιθανόν, κάποτε πολλές χιλιάδες χρόνια αργότερα όταν ο ήλιος του ηλιακού μας συστήματος δεν θα λάμπει πια, αυτό το μικρό διαστημόπλοιο να παραμείνει, η τελευταία ένδειξη ότι υπήρξε κάποτε ανθρώπινη ζωή στον πλανήτη που μας φιλοξενεί. Εξοπλισμένο από τους δημιουργούς του με έναν χρυσό δίσκο που περιλαμβάνει ήχους της Γης, εικόνες, χαιρετισμούς και μουσικές που έχουν επιλεχθεί να συνοψίζουν την ανθρώπινη ουσία, το Voyager είναι έτοιμο για τη συνάντησή του με μορφές ζωής εκτός του πλανήτη μας.

Σκηνοθεσία: Εμερ Ρέινολντς

«Το μπαλκόνι-Μνήμες Κατοχής»
Λιγκιάδες: Το “Μπαλκόνι” των Ιωαννίνων. Στην Ήπειρο αντίκρυ από τα Γιάννινα, σε μια πλαγιά του Μιτσικελιού, απλώνεται το χωριουδάκι Λιγκιάδες.
Έχει την τύχη να έχει θέα όλα τα Γιάννενα και την «ατυχία» να φαίνεται από την πόλη και όλη την γύρω περιοχή. Οι Γερμανοί πέρασαν κι από εδώ….

Και το εν λόγω ντοκιμαντέρ καταγράφει αυτό το θανατερό πέρασμα των χιτλερικών από τους Λιγκιάδες… Ήταν Κυριακή 3 Οκτωβρίου 1943: Οι μισοί κάτοικοι του χωριού βρίσκονται πίσω απο το βουνό Μιτσικέλι στο χωριό Καρυές Ζαγορίου για τη συγκομιδή καρυδιών. Στην πλαγιά του βουνού, 5 με 6 συγγενείς του γαμπρού ενός σαρακατσάνικου γάμου πάνε στα κονάκια να παραλάβουν την νύφη σύμφωνα με το τοπικό έθιμο. Αργά το μεσημέρι, Γερμανοί αλπινιστές καταδρομείς της μεραρχίας Εντελβάις εισβάλουν στο χωριό. Σκοτώνουν αδιακρίτως βρέφη, παιδιά, γυναίκες, γέροντες και τυλίγουν τα σπίτια στις φλόγες. Κάποιοι καίγονται ζωντανοί. Ώρες μετά, οι υπόλοιποι κάτοικοι επιστρέφουν για να βρουν τις οικογένειές τους απανθρακωμένες.Την επόμενη ημέρα ένα μωρό 14 μηνών βρέθηκε από τους συγχωριανούς του να θηλάζει στη νεκρή μητέρα του όντας τραυματισμένο από ξιφολόγχη στην πλάτη.

1989: Ένας Γερμανός ιστορικός επισκέπτεται το χωριό και με ένα κασετόφωνο συλλέγει μαρτυρίες από τους επιζήσαντες του ολοκαυτώματος. Αργότερα ανατρέχει στα γερμανικά στρατιωτικά αρχεία για περαιτέρω έρευνα.

2011: Ο ιστορικός αυτός, Christoph U. Schminck Gustavus, καθηγητής Ιστορίας Δικαίου του Πανεπιστημίου της Βρέμης, εκδίδει την τριλογία “Μνήμες Κατοχής”. Το τρίτο βιβλίο επικεντρώνεται στο ολοκαύτωμα των Λιγκιάδων.

2014: Ο πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας Joachim Gauck επισκέπτεται τους Λιγκιάδες και για πρώτη φορά Γερμανός αξιωματούχος ζητά δημόσια “Συγνώμη” για τα εγκλήματα των ναζί στην Ελλάδα.

Ο σκηνοθέτης Χρύσανθος Κωνσταντινίδης, μεγαλώνει με τις ιστορίες των Λιγκιάδων, του τόπου καταγωγής του. Το 2013, θέλοντας να μοιραστεί τις ιστορίες αυτές κι αφού έχει συναντήσει τον Christoph U Schminck Gustavus, ξεκινά να καταγράφει στο φακό του μαρτυρίες από επιζήσαντες και από τους απογόνους τους. Το βιβλίο του καθηγητή γίνεται ιστορικός σύμβουλος και συνοδοιπόρος αυτού του εγχειρήματος.

Σκηνοθεσία: Χρύσανθος Κωνσταντινίδης

Η Χαμένη Λεωφόρος του Ελληνικού Σινεμά
Η ενότητα προβολών «Η Χαμένη Λεωφόρος του ελληνικού σινεμά» που χρωματίζει με νέα ματιά παλιά ελληνικά φιλμ του ΝΕΚ (Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου), κάνει μια παράκαμψη προς το ελληνικό σινεμά τεκμηρίωσης, χωρίς να ξεχνάει το δρόμο της μυθοπλασίας, όπως αυτός μας χαρίζει σημαντικά Ντοκουμέντα…Και θα προβάλει τις ταινίες:

Δευτέρα 30 Απριλίου: 18.00 Μακεδονικός Γάμος του Τάκη Κανελλόπουλου
Αλδεβαράν του Ανδρέα Θωμόπουλου

20.30 Αλουμίνιον της Ελλάδος του Ρούσσου Κούνδουρου
Μέγαρα των Σάκη Μανιάτη και Γιώργου Τσεμπερόπουλου

22.15 Θηραϊκός Όρθρος των Κώστα Σφήκα και Σταύρου Τορνέ
Μαύρο + Άσπρο των Νίκου Ζερβού και Θανάση Ρεντζή
Παρασκευή 4 Μαϊου: 22.30 Ο Μεγάλος Ερωτικός του Παντελή Βούλγαρη.

00.15 Λάβετε Θέσεις του Θόδωρου Μαραγκού.

Στον Κινηματογράφο Άστορ

«Η ζουγκλοπαρέα»
Ανάλαφρο γαλλικό φιλμ κινούμενων σχεδίων με … ηθικοπλαστικές περγαμηνές για τους μικρούς θεατές. Τρυφεροί χαρακτήρες και ατελείωτη δράση με επίκεντρο τη σημασία της φιλίας και της οικογένειας.
Ο Μορίς μπορεί να μοιάζει με πιγκουίνο – αλλά βαθιά μέσα του είναι πραγματικός τίγρης! Μαζί με τους φίλους του, τη “Ζουγκλοπαρέα”, θέλει να διατηρήσει την τάξη και τη δικαιοσύνη στη ζούγκλα, όπως έκανε η μητέρα του πριν από αυτόν. Αλλά ο Ίγκορ, το πονηρό κοάλα, με τη βοήθεια του στρατού των ανόητων μπαμπουίνων θέλει να καταστρέψει τη ζούγκλα μια για πάντα. Η Ζουγκλοπαρέα – σπεύδει στη διάσωση!

Σκηνοθεσία: Νταβίντ Αλό

Με τις φωνές των: Παναγιώτη Αποστολόπουλου, Χρήστου Πλαΐνη, Τάκη Σακελλαρίου, Άγγελου Λιάγκου, Δημήτρη Παπαδάτου, Βίνας Παπαδοπούλου

«Εκδικητές: Ο πόλεμος της αιωνιότητας»
Και να σκεφτείς ότι γι’ αυτή την ψηφιακή σαπουνόπερα του διαστήματος που την … απολαμβάνεις τρώγοντας ποπ κορν σπίτι σου, οι δαιμόνιοι Αμερικάνοι παραγωγοί απαγόρευαν μέχρι χτες οποιαδήποτε αναφορά σε αυτό το κατασκεύασμα μπας και κλαπεί η ηλιθιότητά του!

Οι ίδιοι παραγωγοί μας πληροφορούν ότι συμπίπτει με την επέτειο 10 χρόνων από τότε που το κινηματογραφικό σύμπαν της Marvel συστήθηκε στο κοινό με τον Iron Man το 2008 – ε, αυτό κι αν είναι για γέλια…

Το στόρι, λοιπόν, λέει ότι: Οι «εκδικητές» και οι σύμμαχοί τους συνεχίζουν να προστατεύουν τον κόσμο από απειλές που κανένας άλλος δεν μπορεί να χειριστεί, αλλά μία πολύ πιο σκοτεινή δύναμη έχει εξαπολυθεί: o Thanos. Ο απόλυτος κυρίαρχος της κακής φήμης διαγαλαξιακά δεν θα σταματήσει μπροστά σε τίποτα για να αποκτήσει τους έξι λίθους της αιωνιότητας προκειμένου να κάνει δική του την εξουσία ολόκληρου του σύμπαντος και φυσικά της ανθρωπότητας. Οι Εκδικητές συστήνουν μία ομάδα με μέλη από όλο το κινηματογραφικό σύμπαν της Marvel και όλοι μαζί οι υπερήρωες πρέπει να θυσιάσουν πολλά περισσότερα από κάθε άλλη φορά, σε μία προσπάθεια να νικήσουν τον πανίσχυρο Thanos πριν επιτεθεί και καταστρέψει ολόκληρο το σύμπαν.

Σκηνοθεσία: Άντονι και Τζο Ρουσό
Παίζουν: Ρόμπερτ Ντάουνι Τζιούνορ, Κρις Χέμσγουορθ, Μαρκ Ράφαλο, Κρις Εβανς, Σκάρλετ Τζοχάνσον, Μπένεντικτ Κάμπερμπατς, Τομ Χόλαντ, Τσάντγουικ Μπόουσμαν