Από τον Νικηφόρο Γκολέμη // *
Μετά από ένα δίμηνο αδράνειας, ήρθε η ώρα το πανεπιστήμιο να υποδεχθεί και πάλι στις αίθουσές του τις χιλιάδες των σπουδαστών. Ανοίξαμε και σας περιμένουμε. Με κεκτημένη ταχύτητα από τις εργασίες και τη συστηματική μελέτη του τελευταίου αυτού διμήνου, περνάω κι εγώ το κατώφλι του Πανεπιστημίου, εισερχόμενος και τυπικά πλέον στο δεύτερο εξάμηνο των σπουδών.
Η αλήθεια είναι ότι η κατάσταση δεν διαφέρει και πολύ από την πρώτη μέρα του προηγούμενου εξαμήνου. Η αίθουσα ασφυκτικά γεμάτη, ενώ στην είσοδο ο γνωστός εκδοτικός οίκος νομικών βιβλίων διανέμει το ενημερωτικό φυλλάδιο με τις νέες εκδόσεις. Από κοντά και το γνωστό βιβλιοπωλείο της πόλης, το οποίο μοιράζει δωρεάν τετράδια στους τακτικότερους και καλύτερους πελάτες του. Εμάς. Σε όλο αυτό το γνωστό σκηνικό, προστίθεται και η καθιερωμένη δυσκολία του καθηγητή να συνδέσει την ψείρα του. «Άλλαξαν τα συστήματα», σπεύδει να δικαιολογηθεί, αλλά μάλλον ούτε αυτός το πιστεύει. Προφανώς και δεν άλλαξε κανένα σύστημα, απλώς όταν είσαι τεχνολογικά… χθεσινός, ξεχνάς μέσα στο δίμηνο της αποχής και τις πιο απλές διαδικασίες.
Όλα ίδια λοιπόν; Όχι ακριβώς. Παρατηρούνται δύο σημαντικές διαφορές. Η πρώτη έγκειται στην ψυχολογία, με την οποία αντιμετωπίζεις την πρώτη μέρα στη σχολή. Την προηγούμενη φορά ήσουν ο πρωτάρης, με το άγχος απέναντι στο άγνωστο και την αγωνία να μην χάσεις ούτε λέξη από τα απίστευτα πράγματα που θα ακούσεις από το στόμα του υπερκαθηγητή. Τώρα πια, δεν είσαι πλέον το «ψαράκι», δεν «τρελαίνεσαι» με το παραμικρό και αντιμετωπίζεις τα πράγματα πιο… cool.
Την άλλη διαφορά δεν την παρατηρείς αμέσως. Χρειάζεται μια δεύτερη και τρίτη ματιά, για να αντιληφθείς ότι… κάτι λείπει. Είναι γεγονός ότι οι ξένοι φοιτητές στη νομική αποτελούν… απειλούμενο είδος που κινδυνεύει με εξαφάνιση. Το προηγούμενο εξάμηνο στη Χαϊδελβέργη ξεκινήσαμε περίπου δέκα νοματαίοι δίπλα σε 250 και πλέον Γερμανούς. Με μια πρόχειρη ματιά την πρώτη μέρα του δεύτερου εξαμήνου, παρατηρώ ότι έχουμε μετρήσει απώλειες.
«Μου λείπει η χώρα μου και κυρίως μού λείπει η μητέρα μου», θυμάμαι να μου λέει η Ρομίνα, η οποία ερχόταν από τη Ρουμανία. Παρά τις προσπάθειές μας να την μεταπείσουμε να δοκιμάσει να μείνει για ακόμα ένα εξάμηνο, φαίνεται ότι το βάρος ήταν πολύ μεγάλο. Η Νεβένα από τη Βουλγαρία, από την άλλη, δεν σκοπεύει να γυρίσει στην πατρίδα της. Μπορεί να εγκατέλειψε τη νομική, την οποία βρήκε βαρετή και πολύ θεωρητική, αλλά έχει αρχίσει να σχεδιάζει τη μετεγγραφή της σε άλλο τμήμα στην ίδια σχολή. «Αυτό το εξάμηνο θα ξεκουρασθώ και θα σκεφθώ τι θα μου άρεσε να κάνω», μού εξηγεί. Πάντως, στη Βουλγαρία δεν θέλει να γυρίσει με τίποτα και νομίζω ότι μπορώ να καταλάβω το «γιατί». Για διαφορετικούς λόγους ο καθένας, δεν είναι λίγοι οι ξένοι που αποφασίζουν να πάρουν τον δρόμο της επιστροφής. Μ’ αυτά και μ’ αυτά, από τους δέκα έχουμε μείνει οι 5 να φυλάγουμε Θερμοπύλες, ελπίζοντας πως οι Μήδοι δεν θα διαβούν επί τέλους.
Και μέσα στον κυκεώνα των αποχωρήσεων και των εργασιών, έχω να αντιμετωπίσω και την απώλεια της δυνατότητας να παίζω μουσική (ο γράφων ισχυρίζεται ότι παίζει πιάνο-μπουζούκι-κρουστά, αν και κανείς δεν τον πιστεύει). Το απαγορευμένο εντός του δωματίου… σπορ, εξαιτίας της απουσίας ηχομόνωσης, δύναται να ασκηθεί μόνο στην ειδικά διαμορφωμένη αίθουσα που βρίσκεται σε ένα υπόγειο ενός διπλανού οικοδομήματος. Προφανώς, η ζήτηση είναι μεγάλη και η χρήση της αίθουσας από τον εκάστοτε ενδιαφερόμενο γίνεται βάσει προγράμματος. Το κλειδί για την αίθουσα το παραλαμβάνεις είτε «επί τόπου» από τον προηγούμενο, είτε το βρίσκεις στο γραμματοκιβώτιό σου.
Όσο απλό κι αν ακούγεται το σύστημα, δύο βιρτουόζοι εκ Κίνας ορμώμενοι, φρόντισαν να τα κάνουν θάλασσα. Κι αυτό γιατί ο προηγούμενος βιαζόταν και αντί να περιμένει τον επόμενο για να γίνει σωστά η παράδοση-παραλαβή του κλειδιού, είχε τη φαεινή ιδέα να το αφήσει στο πεζούλι έξω από το κτήριο. Αν ήταν Έλληνας, ίσως να το άφηνε στη γλάστρα ή κάτω από το χαλί. Μπορεί να τη γλιτώναμε έτσι-ποιος ξέρει; Η ουσία είναι ότι το κλειδί εξαφανίσθηκε για μερικές μέρες, μέχρι να παραδοθεί στην υπεύθυνη του συγκροτήματος. Η τελευταία μάλλον δεν ενθουσιάσθηκε με την εν λόγω εξέλιξη, καθότι εξακολουθεί για τρίτη συνεχή βδομάδα να αρνείται να μας ξαναδώσει το κλειδί, μέχρι να βρούμε ένα σύστημα που θα εγγυάται την ασφαλή παράδοσή του από τον έναν στον άλλον. Άντε τώρα να την πείσεις ότι δεν φταίει το σύστημα, αλλά ο… ευρηματικός Κινέζος.
Με καλή διάθεση, λιγότερους ξένους συμφοιτητές και χωρίς μουσική, ξεκινάμε το ταξίδι στο δεύτερο εξάμηνο της νομικής στη Χαϊδελβέργη.
*Ο Νικηφόρος δεν ζει πια στην Αθήνα. Είναι ένα από τα χιλιάδες παιδιά που γεννήθηκαν εδώ. Αλλά δεν σπουδάζουν εδώ. Ζει στην Χαϊδελβέργη. Σπουδάζει στο πανεπιστήμιό της. Η ιστορία της καθημερινότητας μπορεί να είναι η ίδια με κάθε παιδιού που γεννήθηκε εδώ. Αλλά δεν σπουδάζει εδώ.
