Από τον Νικηφόρο Γκολέμη // *
Το δεύτερο εξάμηνο έχει μπει για τα καλά και το νιώθεις στο πετσί σου. Οι απαιτήσεις αυξάνονται, η προσπάθεια που χρειάζεται να καταβάλλεις μεγαλώνει. Κι ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, δεν λείπουν και ορισμένα… ευτράπελα που δίνουν ένα ξεχωριστό ενδιαφέρον στις διαλέξεις. Κάτι σαν την περίπτωση ενός -συμπαθέστατου- συμφοιτητή μου, ο οποίος κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης της υπόθεσης στο ποινικό, λιποθύμησε, επειδή παραήταν… σκληρή και αιματηρή για τα δεδομένα του. Στο ένα από τα δύο αιώνια ελληνικά διλήμματα, γιατρός ή δικηγόρος -το άλλο είναι κιθαρίστας ή ντράμερ- μόλις κατάφερε να κάψει και τη δεύτερη εναλλακτική. Σε κάθε περίπτωση, όλοι οι παρευρισκόμενοι χειρίσθηκαν την κατάσταση με ψυχραιμία και είχαμε ευτυχή κατάληξη.
Κι ενώ άλλοι λιποθυμούν διαβάζοντας μια υπόθεση… ρουτίνας, ο γράφων πήγε να λιποθυμήσει όταν άκουσε ότι επιτέλους μας δίνουν μετά από έναν μήνα και κάτι το κλειδί για τον ειδικό χώρο της μουσικής. Με το ίδιο σύστημα φυσικά, απλώς υποσχεθήκαμε ότι θα είμαστε πιο προσεκτικοί. Στην πραγματικότητα, απλώς κάνουμε τον σταυρό μας, για να μην ξαναπέσουμε εμείς πάνω στην κινεζική εφευρετικότητα και το κλειδί στο ντουλάπι της υπεύθυνης. Ας κοιτάξουμε όμως τη θετική πλευρά, η οποία λέει ότι πλέον έχουμε κλειδί και δωμάτιο διαθέσιμα.
Φθάσαμε αισίως τις δεκαπέντε σελίδες εδώ στο Fragile, δεκαπέντε διαφορετικές εμπειρίες, δεκαπέντε ταξίδια. Δεκαπέντε προσπάθειες να μεταφερθεί ένα ιδιαίτερο βίωμα σε όλους εσάς που δείχνετε το ενδιαφέρον σας. Η απόφαση να αφήσεις τη χώρα σου και να σπουδάσεις στο εξωτερικό είναι μια απόφαση τολμηρή, μια αναζήτηση για έναν καινούριο δρόμο και εν τέλει ένα ρίσκο που δεν ξέρεις αν θα σου βγει. Ανεξάρτητα από το τελικό αποτέλεσμα, προσθέτεις στη φαρέτρα σου μια χρήσιμη και μοναδική εμπειρία, η οποία θα σε συνοδεύει -πιθανόν- για αρκετό καιρό στη ζωή σου.
Σε αυτές τις δεκαπέντε σελίδες του ημερολογίου, προσπάθησα να σκιαγραφήσω τη ζωή μου στη Χαϊδελβέργη, παροτρύνοντας έτσι κι άλλους να μην φοβηθούν να δοκιμάσουν κάτι ανάλογο. Μοναδικός οδηγός αυτούς τους τέσσερις μήνες ήταν η διάθεση να προσφέρω μια πολύπλευρη καταγραφή που θα έχει κάτι να δώσει στον αναγνώστη. Σε αυτή τη φάση, δεκαπέντε σελίδες είναι αρκετές. Μια συνέχιση της στήλης θα έθετε εν αμφιβόλω τη χρησιμότητά της, κινδυνεύοντας να παρασύρει μαζί και τις ξεχωριστές εμπειρίες που ήδη εξιστορήθηκαν.
Έτσι, μετά από 15 σελίδες ημερολογίου σε 4 συνολικά μήνες, η στήλη αποφασίζει να κάνει ένα διάλειμμα, ελπίζοντας ότι όλον αυτόν τον καιρό κατάφερε να δώσει μια άλλη οπτική σε όλους όσοι τη διάβασαν. Σε αυτούς τους αναγνώστες λοιπόν θα ήθελα να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ, αφού ήταν ο καθοριστικός παράγοντας που με ενθάρρυνε να συνεχίζω την προσπάθεια. Το εγχείρημα του ημερολογίου μπορεί να σταματάει για την ώρα, όμως δεν θα χανόμαστε. Θα εξακολουθούμε να είμαστε μαζί εδώ, στο Fragile, με θέματα που αφορούν τόσο τη φοιτητική ζωή όσο και την επικαιρότητα. Ανυπομονώ να ξανασυναντηθούμε στις φιλόξενες διαδικτυακές “σελίδες” του Fragile.
*Ο Νικηφόρος δεν ζει πια στην Αθήνα. Είναι ένα από τα χιλιάδες παιδιά που γεννήθηκαν εδώ. Αλλά δεν σπουδάζουν εδώ. Ζει στην Χαϊδελβέργη. Σπουδάζει στο πανεπιστήμιό της. Η ιστορία της καθημερινότητας μπορεί να είναι η ίδια με κάθε παιδιού που γεννήθηκε εδώ. Αλλά δεν σπουδάζει εδώ.
