Από τον Νικηφόρο Γκολέμη // *
Η πόρτα χτυπάει. 11 το πρωί. Επιτέλους ήρθαν να μου φτιάξουν τη βρύση μετά από 3 μέρες… λειψυδρίας. Ανοίγω και βλέπω ένα παιδί στην ηλικία μου, με εμφανή χαρακτηριστικά… ανατολικής Ευρώπης στο πρόσωπό του. ΟΚ, αυτός σίγουρα δεν είναι ο υδραυλικός. «Καλημέρα», χαιρετάει στα γερμανικά, «είμαι ο νέος συγκάτοικος». Από την προφορά του στα γερμανικά επιβεβαιώνεται η πρώτη μου εικασία σχετικά με την καταγωγή του νέου μας φίλου. Το ρωσικό στοιχείο… ουρλιάζει!
Μού συστήνεται ως Βλαντ. «Από το Βλαντίμιρ;», ρωτάω κατευθείαν, για να κάνω τον έξυπνο. «Όχι, από το Βλάντισλαβ», απαντάει, «αλλά το Βλάντισλαβ δεν το ξέρει κανείς και επειδή δυσκολεύονται εδώ στη Γερμανία να το προφέρουν, έκανα την απαραίτητη… περικοπή». «Βλάντισλαβ δεν λεγόταν μια σειρά ηγεμόνων στη Βλαχία;», τον ρωτάω. Εξεπλάγη που κάποιος είχε ξανακούσει αυτό το όνομα. Τελικά, τον έκανα τον έξυπνο. Mission accomplished.
Κι επειδή μόνο με το όνομα του συγκατοίκου και τις εξυπνάδες μου, στήλη δεν βγαίνει, προχώρησα στη… λεπτομερή ανάκριση του νέου αυτού προσώπου στη φοιτητική εστία. Ο Βλαντ είναι ένα συνεσταλμένο παιδί, που μετράει αυτά που λέει. Για να καταφέρω να αποσπάσω τόσες πολλές κουβέντες από το στόμα του, δεν δίστασα να καταφύγω σε… αθέμιτα μέσα, όπως τις – ελάχιστες μεν, πάντα χρήσιμες δε – γνώσεις της ρωσικής που κατέχω. Το τελικό αποτέλεσμα με αφήνει πέρα για πέρα ικανοποιημένο, αφού κατάφερα να… χαλαρώσω λίγο τον – αρκετά αγχωμένο και φανερά έξω από τα νερά του – συγκάτοικό μου.
Ο Βλαντ λοιπόν μάς έρχεται από το Καλίνινγκραντ της Ρωσίας. Μια περιφέρεια ολίγον τι… παράξενη, αφού είναι αποκομμένη γεωγραφικά από τον κύριο κορμό της Ρωσίας. Ευρισκόμενο κάπου μεταξύ Πολωνίας και Λιθουανίας, το Καλίνινγκραντ αποτελεί το «κέντρο ελέγχου» της ρωσικής αρκούδας στην περιοχή. Αυτή η απόσταση από τη μητέρα Ρωσία και η γειτνίαση με άλλα κράτη, δίνουν στην περιφέρεια αυτή έναν πιο κοσμοπολίτικο χαρακτήρα, καθιστώντας την πιο… ανεκτική και φίλα προσκείμενη σε ξένες επιδράσεις.
Έτσι λοιπόν, ο Βλαντ, όπως και αρκετοί συνομήλικοί του, φοίτησε σε σχολείο όπου διδάσκονταν ξένες γλώσσες. Επέλεξε τα γερμανικά, έφτασε σε ένα καλό επίπεδο και αποφάσισε να τα μαζέψει από το Καλίνινγκραντ και να έρθει στη Γερμανία. Ο δρόμος για τον Βλαντ βέβαια μέχρι την ολοκλήρωση των σπουδών του είναι μακρύς. Καθώς προέρχεται από χώρα εκτός ΕΕ, ο Βλαντ δεν μπορεί να γραφτεί κατευθείαν στο τμήμα που επιθυμεί. Θα περάσει πρώτα δύο εξάμηνα επιπλέον εκμάθησης γερμανικών και άλλων σχολικών μαθημάτων και όταν τα ολοκληρώσει με επιτυχία, θα μπορέσει να εγγραφεί σε κάποιο τμήμα του πανεπιστημίου. Εύλογα λοιπόν μού γεννάται η απορία: «Γιατί να περάσεις όλην αυτήν την ταλαιπωρία, ενώ έχεις ένα Λομονόσοφ στα πόδια σου;»
Ο ένας λόγος που μου αποκαλύπτει είναι η οικονομική κρίση στη Ρωσία. Το ρούβλι καταρρέει στις ισοτιμίες (αυτό το ήξερα) και η κατάσταση στενεύει αρκετά (αυτό δεν το φανταζόμουν). Χαρακτηριστικό είναι ότι αμέσως με ρώτησε για τις εργασιακές ευκαιρίες στην πόλη, αφού με τς ισοτιμίες σε αυτό το επίπεδο, είναι αδύνατο για τους γονείς του να καλύπτουν όλα τα έξοδά του σε ρούβλι. Ευτυχώς, η προσφορά part time θέσεων εργασίας στη Χαϊδελβέργη… υπερκαλύπτει τη ζήτηση (ναι, ναι, γίνεται και αυτό σε ορισμένα μέρη του κόσμου), οπότε χρειάζεται απλά χρόνο και διάθεση. Τον καθησυχάζω.
Το δεύτερο αίτιο της… φυγής, ομολογώ ότι με έπιασε λίγο απροετοίμαστο. Ο Βλαντ κατήγγειλε ούτε λίγο ούτε πολύ ότι η εκπαίδευση στη Ρωσία είναι ένα βασίλειο διαφθοράς και αναξιοκρατίας, όπου οι πλούσιοι μπορούν και αγοράζουν τους βαθμούς. Λόγο να μην τον πιστέψω δεν έχω, έξυπνος άνθρωπος φαίνεται και (για να βρίσκεται εδώ) είναι, οπότε αφήνω την άποψή του εξ ολοκλήρου στην κρίση σας.
*Ο Νικηφόρος δεν ζει πια στην Αθήνα. Είναι ένα από τα χιλιάδες παιδιά που γεννήθηκαν εδώ. Αλλά δεν σπουδάζουν εδώ. Ζει στην Χαϊδελβέργη. Σπουδάζει στο πανεπιστήμιό της. Η ιστορία της καθημερινότητας μπορεί να είναι η ίδια με κάθε παιδιού που γεννήθηκε εδώ. Αλλά δεν σπουδάζει εδώ.
