*(They keep calling me ..Ian Curtis (σε κρίση επιληψίας)
στον φίλο Ελευθέριο που ξέρει να κοιτάει τον κόσμο μέσα από ένα κρυστάλλινο ποτήρι γεμάτο παλιό malt και να το παραχωρεί στους άλλους, αφού ξέρει ότι (εκείνον) δεν τον πιάνει!
Αλέξ Στεφανίτης, χορογράφος
O Oskar Wilde πέρασε δύσκολες ώρες πίσω από τα κάγκελα της φυλακής, όταν έγραφε δακρύβρεχτες επιστολές, υπό τη μορφή βιβλίου μάλιστα (de profundis) , στην κακομαθημένη ξέκωλη φιλενάδα του, τον Λόρδο Αλφρεντ Ντάγκλας, που με τα λούσα και τις κόνξες της τον είχε σπρώξει στην οικονομική και καλλιτεχνική καταστροφή – και εν τέλει στη φυλακή !
-Tι ασυνήθιστο αλήθεια: να σε καταστρέφει ο άπληστος και συνήθως άπιστος έρωτάς σου – πόσα γράμματα είχε γράψει και εκείνος στην Ευτυχία, όταν τον είχε παρατήσει στην Κρήτη, για να ακολουθήσει εκείνο τον λατινοαμερικάνο διανοούμενο. Και να τώρα που εκείνη είχε ξεφύγει εκ νέου από την πορεία της και είχε ξαναπέσει επάνω του.
Μετα τις χαιρετούρες και τα αλληλοκαρφώματα μεταξύ των γυναικών, χώρισαν.
Έκαναν μερικά βήματα. Στη μαυρισμένη πόλη είχε αρχίσει να ψιχαλίζει. Ο τύπος άναψε ένα robusto και θυμήθηκε ότι η ιστορία με την Ευτυχία δεν είχε τελειώσει καλά. Με τον εσπρέσο του στο χέρι, που είχε πάρει πριν λίγο από το γωνιακό cafe, απομακρύνονταν γρήγορα σκοτεινιασμένος, όταν ξαφνικά έπεσε κάτω και άρχισε να χτυπιέται με βίαιους σπασμούς, να ουρλιάζει από τους πόνους, και να ματώνει από τα χτυπήματα στο πεζοδρόμιο – έπαθε κρίση και λιποθύμησε με το πούρο να καίει ακόμα στο στόμα του και τους καφέδες και τα αίματα να λεκιάζουν το άσπρο του πουκάμισο και το καμιλό του.
Η νεαρή γυναίκα του έσκυψε από πάνω του πανικόβλητη, όταν η Ευτυχία που είχε δει τι έγινε και κατέφθασε τρέχοντας, την παραμέρισε ευγενικά – άφησε με λίγο της είπε, το έχω ξανακάνει. Τον γράπωσε από εκεί χαμηλά και τον έσφιξε καλά στο τσάκρα των γεννητικών οργάνων.
Εκείνος ξαναβρήκε τις αισθήσεις του, ερεθισμένος ωστόσο από την λαβή, ενώ οι δυο γυναίκες τον μετέφεραν μαζί σε ένα κοντινό μπαράκι, όπου έπνιξε τους πόνους του σε ποτήρι με λίγο bourbon με σόδα και ένα χάπι degretol. Εν τω μεταξύ βέβαια, εκείνες είχαν αρχίσει ήδη να κοιτάζονται περίεργα.
– Μπορούμε να σε πάμε σπίτι να ξεκουραστείς πρότεινε η νεαρή σύζυγος του.
Στο σπίτι έβαλε να ακούσουν Ζappa και έστριψε ένα τσιγάρο για να χαλαρώσουν. Σε λίγο οι δυο κούκλες μελαχρινή και ξανθιά αγγελιάστηκαν τρυφερά και άρχισαν να χαϊδεύονται, σύντομα τα στητά φυσικά στήθη γέμισαν την εικόνα, ένα stip tease που συνοδεύονταν από πολλά υγρά παθιασμένα φιλιά μεταξύ των δυο γυναικών.
-Έλα και εσύ γλύκα, τον προσκάλεσαν – και σε λίγο έβλεπες έξι χεριά να κωλομεριαζονται, στην αρχή διστακτικά όπως επιβάλει το τακτ σε τέτοιες περιπτώσεις (για να μην μας περάσουν και για κάφρους..) και μετά απο λίγο, που δεν δίνει κανείς πια σημασία σε τέτοιες λεπτομέρειες, με μεγάλο θόρυβο μέσα και έξω από αμφισβητούμενης νομιμότητας περιοχές, γεννητικά όργανα, κλπ κλπ.
Σε λίγο οι νεαρές γυναίκες γονάτισαν μπροστά του και τον βοήθησαν να απαλλαγεί από το παντελόνι του αλλά και από ένα πρώτο κύμα νευρικότητας επάνω στο πρόσωπο και στα στήθη τους – ενώ εκείνος τις έλουζε με bourbon …
Ο τύπος λοιπόν, εκτός από καταθλιπτικός, ήταν και επιληπτικός! Τίγκα στα αντικαταθλιπτικά και τα ψυχοφάρμακα – άνθρωπος, έλεγαν, χωρίς αναμνήσεις. Κάθε πρωί που ξυπνούσε έκανε reboot. Σηκωνόταν νωρίς το πρωί, χωρίς σώμα, χωρίς σκέψεις ή συναισθήματα, χωρίς προτιμήσεις σε φίλους, ιδέες ή πράγματα, αλλά σύντομα θυμόταν κάποια πράγματα …και αργότερα προλάβαινε και νοσταλγούσε τα παλιά. Μετά όμως κοιμόταν πάλι!
Σε αυτό τον μάταιο, όπως λένε, κόσμο, είχε πρωτοβρεθεί με την Ευτυχία, μέσα από μια κρίση του, στο κολυμβητήριο που έκανε προπόνηση, κάτι χρόνια πριν.
Μια ξανθιά λεπτή ζωγράφος, με μεγάλα βυζιά, γαλάζια ματιά και φακίδες, που έκανε προπόνηση τις πρωινές ώρες μαζί του. Πάντα ευγενική και χαμογελαστή – κρατούσε ωστόσο πάντα μια απόσταση από τους άλλους – όχι βέβαια και το υπόλοιπο σώμα της, που οι καμπύλες του κόντευαν να εκραγούν, κάτω από το στενό ολόσωμο μαγιό.
Πάντα του χαμογελούσε, κάπως πικρόχολα είναι η αλήθεια, αλλά ποτέ δεν είχαν ιδιαίτερες κουβέντες.
Εκείνη, λοιπόν είχε σπεύσει επί τόπου να του προσφέρει τις πρώτες βοήθειες, όταν είχε λιποθυμήσει σε μια κρίση του στο κολυμβητήριο, που λίγο έλειψε να του στοιχίσει τη ζωή – και όταν λέμε πρώτες βοήθειες μιλάμε για τεχνητή αναπνοή, μια τεχνική που εκείνη γνώριζε καλύτερα από τους άλλους, σαν αθλήτρια που ήταν .
Άρα η πρώτη επαφή τους ever ήταν (περίπου) φιλί με γλώσσα .. Αλλά είπαμε εκείνος δεν ένιωθε τίποτα …
Με την ευτυχία του, δεν είχε πολλά πάρε δώσε, όμως θυμόταν καλά εκείνη την περίοδο με την Ευτυχία από την Κρήτη. Μετά το συμβάν στο κολυμβητήριο, είχαν γίνει φίλοι και εκείνο το καλοκαίρι τον είχε φιλοξενήσει στο νησί της.
Τη θυμόταν να περπατά αμέριμνη δίπλα του σε μια παράλια, απέραντη σαν έρημο, τόσο μεγάλη που κάποια στιγμή έχανε την καθημερινή βεβαιότητα των μέτρων και των διαστάσεων και νόμιζε ότι την έβλεπε να πετά, καθώς την εβλεπε που πατούσε στις μύτες των ποδιών της πανω στην άμμο. Τη θυμόταν μετά να κάθεται στη σκιά μιας όασης, περιτριγυρισμένη από ένα δάσος φοίνικες που το διέσχιζαν πεντακάθαρα διαφανή δροσερά ποταμάκια και από την άλλη από μια αβαθή λωρίδα θάλασσας με πράσινα διαφανή νερά και μικρές νησίδες .
Εκείνη ξεκουραζόταν τις περισσότερες ώρες ξαπλωμενη σε μια αιώρα ανάμεσα σε δυο φοινικόδεντρα χαζεύοντας τον ορίζοντα και απολαμβάνοντας τη δροσιά των εκβολών ενός μικρού τοπικού ποταμού που βουτούσε και αυτός κατά καιρούς μαζί τους στη θάλασσα και τους δρόσιζε.
Και αυτός ξαπλωμένος δίπλα της, με την λεπτή ασημένια άμμο να διαπερνά τους πόρους του και να τον εξαγνίζει, την χάζευε και o χρόνος φαινόταν να έχει σταματήσει – μονό τζιτζίκια, ζέστη και λάμψεις από παντού – και από εκείνα τα βαθιά γαλανά μάτια της, αλλά και μυρωδιές, πολλές μυρωδιές, καμένη άμμος, καμένη φύση, καμένη σάρκα, λαγνεία και πολύ σάρκα, στηθαία, μπούτια, κώλοι….
Καθόταν και την χάζευε για ώρα και εκείνη μόλις ξυπνούσε του χαμογελούσε σαν κοριτσάκι και μετά με την ησυχία της κατέβαινε από την κούνια της και τον πλησίαζε απειλητικά, τυλιγμένη σε ένα κίτρινο – πορτοκάλι pareo και ξάπλωνε τρυφερά επάνω του – την θυμόταν ακόμα να μαζεύει όπως – όπως τα εκτεθειμένα παλλόμενα στήθη της!
Και οι Smiths έπαιζαν στο κασετόφωνο δίπλα τους…; Please, Please, Please for once in my life let Me Get What I Want …Lord knows it would be the first time.. όταν της άνοιγε το πολύχρωμο περιτύλιγμα που συνήθως αποτελούσε και το τελευταίο εμπόδιο στην τρελή πορεία της και έτσι στην απόλυτη ένωση του ζευγαριού.
Η αλήθεια είναι πάντα πολύ όμορφη, σκεπτόταν εκείνος τότε .
Ήταν μια πολύ γλυκιά γυναίκα, που όμως την κατάλληλη στιγμή διεκδικούσε το δίκιο της – παντού, άλλα πρωτίστως στο sex – διεκδίκηση μια άγνωστη έννοια για εκείνον μέχρι τότε ..
Μέχρι τότε εκείνος ποτέ δεν μιλούσε στο sex. Τι να΄ λεγε άλλωστε – ο κώδικας επικοινωνίας για τέτοιες περιπτώσεις ήταν σχεδόν δεδομένος και εξαντλητικά δουλευμένος και εκείνος δεν ένιωθε έτοιμος να συνεισφέρει στην γόνιμη συζήτηση και έτσι προτιμούσε να σιωπά – όμως με εκείνη δεν μπορούσε να μην μιλά ακόμα και όταν και οι δυο είχαν πολύ γεμάτο στόμα…
Κάποια στιγμή τον βαρέθηκε και επέλεξε να μείνει για πάντα στο νησί, ενώ εκείνος έφυγε για ένα μακρινό ταξίδι για να ξεχάσει.
Ίσως και αυτή η ατυχής κατάληξη να προδιαγράφονταν τελικά, αλλά να ήταν εμφανής μονό στον κόσμο που ζούσε η Εύα – και αυτό να δικαιολογούσε και τα πικρόχολα χαμόγελά της!
