Πόσο ασφαλής και πόσο πολιτισμένος είναι ο πολιτισμός που μετριέται με τις φορές που μπορεί να διαλύσει τον πλανήτη; Ή που θεωρεί πως βρίσκεται μπροστά απ’ τους άλλους γιατί μπορεί να αναπαραστήσει μέρος της φύσης όταν το θέλει ή όταν το χρειάζεται; Πόσο πολιτισμός είναι ο πολιτισμός που τακτοποιεί τον πλανήτη καθορίζοντας την ύπαρξη, την εξέλιξη ή τον θάνατο άλλων πολιτισμών που γεννήθηκαν πλάι του; Το παρακάτω κείμενο δεν είναι μια ακόμα κολεξιόν λέξεων που τα “χώνει” στον τρόπο ζωής του “δυτικού” ανθρώπου. Είναι ένα ντοκουμεντάρισμα στιγμών ταξιδιού στην Ινδία που έκανε πρόσφατα η δασκάλα γιόγκα Σίσσυ Φραγκιαδάκη (Sissy Fragho)* και μιλά για τη χαρά τού να ανοίγεις τα μάτια σου σ’ έναν κόσμο που συμβιώνει με το περιβάλλον του χωρίς να νιώθει πως θέλει να το ορίσει.
Όταν τον Σεπτέμβριο ανακοίνωσα ότι πάω για δουλειά (ως assistant teacher σε εκπαιδευτικό πρόγραμμα δασκάλων γιόγκα) στην Γκόα για 3 εβδομάδες κ θα πάρω και τον 7χρονο γιο μου μαζί, δεν περίμενα όλες αυτές τις δραματικές αντιδράσεις το ομολογώ. “Πρόσεχε πού θα πας, άσε το παιδί εδώ, μην τον πάρεις, είναι επικίνδυνα, τι θα τρώτε; εμβόλια; ελονοσία;” Σχεδόν όλοι προσπάθησαν να με αγχώσουν και να με αποτρέψουν. Η αλήθεια είναι ότι κάποιες φορές παραλίγο να με πείσουν… Πού το πάω το παιδί…; Μετά σκέφτηκα ότι, αφού ο μπαμπάς του με εμπιστεύεται (και τον ευχαριστώ για αυτό) και ο παιδίατρός του μου είπε οτι δε χρειάζεται κανένα έξτρα εμβόλιο, καμία έξτρα πρόληψη, δε μας κρατούσε τίποτα.
Κάτι άλλο που συνειδητοποίησα ήταν ότι όλες οι θρίλερ προειδοποιήσεις έρχονταν από τους πιο άσχετους ανθρώπους και όσο εγώ έδειχνα ότι δε μασάω για 3 μήνες αντιμετώπισα τις πιο ακραίες φοβίες ανθρώπων που δεν είχαν πάει καν Ινδία. Προετοιμάστηκα αγοράζοντας ένα φαρμακείο με ομοιοπαθητικά, φυτικά και δυτικής ιατρικής φάρμακα, αντιβιώσεις, αντισταμινικά, βελόνες βελονισμού, συμπληρώματα διατροφής κλπ. Πήρα λοιπόν το παιδί (το οποίο θα έχανε και 9 μέρες σχολείο με τη σύμφωνη γνώμη σχολείου και μπαμπά) και ξεκινήσαμε για Γκόα με 2 βαλίτσες, 1 σάκο, 2 στρωματάκια γιόγκα, 2 backpacks και 1 λάπτοπ. Το ταξίδι είχε διάρκεια περίπου 30 ώρες: Αθήνα, Άμπου Ντάμπι, Βομβάη, Γκόα και 2 ώρες με αυτοκίνητο για το Morjim. Φτάσαμε στη μέση του πουθενά, σε μια μικρή ζούγκλα με καλύβες που φυσικά είχαν κανονικά, μπάνιο, κουζινάκι κλπ. Ο Ντάνιελ ενώ σε 30 ώρες δύσκολου ταξιδιού (το immigration της Ινδίας είναι απελπιστικά αυστηρό και αργό) δεν είχε γκρινιάξει ούτε λίγο, ξενέρωσε με το μπάνιο της καλύβας..
//•Στα μέρη που πήγα εγώ στην Γκόα οι άνθρωποι δέχονται όλες τις θρησκείες και ζουν ειρηνικά μ’ αυτό γιατί όπως είπε και ο Άναντ: Στον κόσμο υπάρχουν περίπου 3.000.000 θεοί και θεές με πάρα πολλά ονόματα, όλες οι γιορτές είναι καλοδεχούμενες όπως ένα ακόμα παιδί σε μια πολύτεκνη οικογένεια. Περισσότερη πίστη, περισσότερη χαρά//
Από την επόμενη ημέρα ο Ντάνιελ (ο οποίος είναι δίγλωσσος) έκανε 2 φίλες Ινδοαυστριακές (6 και 12 χρονών), κόρες των ιδιοκτητών του ασράμ μας, την Ντεβίκα και την Πρία, οι οποίες μιλούσαν άπταιστα 3 γλώσσες γιατί ζουν 6 μήνες Ινδία και 6 μήνες Αυστρία. Τη μέρα που ξεκίνησα τη δουλειά στις 7:30 το πρωί ήμουν αγχωμένη, πώς θα ξυπνήσει ο Ντάνιελ, πώς θα κατέβει να φάει, με ποιον θα κάτσει όσο εγώ δουλεύω… πφφφφ. Σιγά σιγά άρχισα ν’ ακούω τα γέλια του και κατάλαβα ότι χέστηκε που εγώ δουλεύω, αυτός τρέχει στην αυτοσχέδια παιδική χαρά μες στη ζούγκλα με την καινούρια του φίλη. Από τη δεύτερη μέρα λοιπόν εγώ στις 7:30 ξεκινούσα δουλειά κ ο Ντάνιελ πήγαινε για 2ωρη γιόγκα και διαλογισμό με τον βραχμάνο μπαμπά των κοριτσιών, παρεμπιπτόντως στην Αθήνα τον παρακαλάω να κάνει γιόγκα.
Τη δεύτερη μέρα, μετά το μάθημα, ο βραχμάνος τού έμαθε να σκαρφαλώνει σ’ ένα από τα αρχαιότερα και μεγαλύτερα Banyan tree της Γκόα. Στο πρωινό 10-17:00 οι συμμετέχοντες στο εκπαιδευτικό είχαμε ώρα σιωπής, διαλέξεις, μεθοδολογία, ανατομία κλπ., έτσι η οικογένεια του βραχμάνου είχε αναλάβει από τις 7:30 μέχρι τις 17:00 τον Ντάνιελ: πρωινό, μπάνιο στη θάλασσα, μεσημεριανό κλπ. οπότε το ένα πρόβλημα λύθηκε χωρίς κανέναν κόπο. Να σας πω εδώ ότι απ’ την πρώτη μέρα ο Άναντ (ιδιοκτήτης του center/βραχμάνος/healer/με χιούμορ) μάς προέτρεψε να πίνουμε νερό βροχής φιλτραρισμένο για να μην επιβαρύνουμε με πλαστικά τη ζούγκλα κι έτσι κάναμε. Το φαγητό ήταν ayurvedic vegetarian (χωρίς αβγό) και κάθε γεύμα (κάθε μέρα) ήταν διαφορετικό με σκοπό να αποτοξινώνει, να φέρνει ισορροπία και ευεξία στον οργανισμό. Ακόμα κ αυτό άρεσε στον Ντάνιελ, ένα πρωί είδα να τον ταΐζουν φύτρες φασολιών και μετά καρπούζι.
Την τέταρτη μέρα πια συνειδητοποιήσαμε ότι ζούσαμε με μαϊμούδες, μια τεράστια κουκουβάγια στο μέγεθος ενός νηπίου, μερικά τουκάν, βατράχους, φίδια, ποντίκια, τεράστιες πεταλούδες, σκίουρους και γεράκια. Περπατούσαμε παντού ξυπόλητοι, παντού, γίναμε ανάδοχοι στα αδέσποτα κουτάβια και γατάκια της γειτονιάς, κοιμόμασταν με σαύρες και τριζόνια πάνω απ’ το κεφάλι μας. Ο πιο κοντινός πολιτισμός ήταν στα 10′ περπάτημα, όσο το να βγούμε στην παραλία. Μια μέρα η κολλητή μου πήρε τον Ντάνιελ και την Ντεβίκα για μπάνιο, τους πήρε το τρελό ρεύμα της περιοχής και ήρθε το baywatch της παραλίας Aswem και τους μάζεψε. So f** what! Το μάθαμε και προσέχουμε περισσότερο.
Άλλα πράγματα που μας συνέβησαν είναι πράγματα που του συμβαίνουν κάθε καλοκαίρι σε οποιοδήποτε μέρος της Ελλάδας. Τσάκισμα γονάτου, αγκώνων, αγκάθια, τσιμπήματα κλπ. Ο βραχμάνος που προανέφερα ειναι ο ιδιοκτήτης του χώρου και ο ίδιος δάσκαλος γιόγκα και φυσικά ινδουιστής, ωστόσο είχε προσωπικά φροντίσει να περάσουμε όλοι μαζί με την οικογένειά του χαρούμενα Χριστούγεννα, αφού τραγούδησαν οι κόρες του (με χορωδία εμάς) χριστουγεννιάτικα τραγούδια, μας κέρασαν υπέροχα βίγκαν μπισκότα και γλυκά ενώ είχαν δώρα και για τον Ντάνιελ, όπως κ για τα δικά τους παιδιά, και μας έμαθαν να χορεύουμε Μπόλιγουντ. Στα μέρη που πήγα εγώ στην Γκόα οι άνθρωποι δέχονται όλες τις θρησκείες και ζουν ειρηνικά μ’ αυτό γιατί όπως είπε και ο Άναντ: Στον κόσμο υπάρχουν περίπου 3.000.000 θεοί και θεές με πάρα πολλά ονόματα, όλες οι γιορτές είναι καλοδεχούμενες όπως ένα ακόμα παιδί σε μια πολύτεκνη οικογένεια. Περισσότερη πίστη, περισσότερη χαρά.
//•Κάναμε ακριβώς ό,τι μας είπαν να μην κάνουμε, ήπιαμε χύμα νερό, αγκαλιαστήκαμε με ανθρώπους που μέχρι εκείνη τη στιγμή μάς ήταν άγνωστοι, περπατήσαμε τόσο ξυπόλητοι όσο δεν έχουμε περπατήσει ποτέ, φιληθήκαμε με αδέσποτα ζώα, αψηφήσαμε το χάπι της ελονοσίας γιατί τα κουνούπια τους εκεί είναι σουπερφλώροι σε σχέση με τα δικά μας εδώ//
Το πιο κοντινό μας “χωριό” δεν ήταν το πιο τουριστικό, δεν ειχε ρέηβερς ας πούμε, αλλά οι πλούσιοι Ρώσοι έκαναν πολύ αισθητή την παρουσία τους. Στο Αραμπόλ, που είναι το πιο τουριστικό, έβλεπες φουλ ρέηβερς νεογκοάτες (sic) και κάποιους ξεχασμένους από τα 90s, στα μίνι μάρκετ έμπαιναν όπως μετά από 3μερο πάρτι στην Ικαρία στα 00s. Την τελευταία μέρα πήγα σ’ άνα αυθεντικό γκοατικό trance festival και ενώ τη σιχαινόμουν αυτή τη μουσική (άκουγα techno τότε) εκεί την χάρηκα τόσο πολύ με 2 ποτά (4,5€), χόρεψα όσο δεν είχα χορέψει τον τελευταίο χρόνο, όλα τα τύμπανα ήταν live σε όλα τα act. Ο κόσμος χαλαρός κ χαρούμενος χωρίς να είναι ζαβωμένος. Α, και πού ήταν ο Ντάνιελ όσο εγώ χόρευα; Καταρχάς είχε την επιλογή να έρθει μαζί αν ήθελε γιατί το φεστιβάλ ξεκίνησε στις 19:00 σε ανοιχτό χώρο με μουσική ίσα για να γίνεται πάρτι και όχι για να κατουριέσαι πάνω σου απ’ την ένταση, επίσης πολύ σωστά φωτισμένο χωρίς φωτορυθμικά, επομένως είχε κι αρκετά πιτσιρίκια, όμως αυτός επέλεξε πιτζάμα πάρτι με τις φίλες του στο “χωριό μας”. Ήταν η τελευταία μας νύχτα εκεί, την περάσαμε όσο καλύτερα γινόταν, ήμασταν ευτυχισμένοι.
Κάναμε ακριβώς ό,τι μας είπαν να μην κάνουμε, ήπιαμε χύμα νερό, αγκαλιαστήκαμε με ανθρώπους που μέχρι εκείνη τη στιγμή μάς ήταν άγνωστοι, περπατήσαμε τόσο ξυπόλητοι όσο δεν έχουμε περπατήσει ποτέ, φιληθήκαμε με αδέσποτα ζώα, αψηφήσαμε το χάπι της ελονοσίας γιατί τα κουνούπια τους εκεί είναι σουπερφλώροι σε σχέση με τα δικά μας εδώ. Αψηφήσαμε τις συμβουλές να προσέξουμε ποιον εμπιστευόμαστε και αφεθήκαμε σε ανθρώπους τόσο αυθεντικά ευγενικούς και εξυπηρετικούς, ανθρώπους που έδειχναν τρομερό σεβασμό και υπομονή στα παιδιά σαν να ειναι ιερά… ήταν συγκινητικό. Την τελευταία μέρα μάς γέμισαν δώρα. Ακόμα και άνθρωποι που έχουν λιγότερα από μας μας έδωσαν δώρα και μας είπαν: see you next year. Όλα τα φάρμακα που αγόρασα θα πάνε στον “Άλλο άνθρωπο” κοινωνική κουζίνα. Εμείς δεν τα χρειαστήκαμε.
Ευχαριστώ πολύ την Tanya Popovic, το Shri Gaia Institute και το Swaha yoga center γιατί χωρίς αυτούς δε θα ζούσαμε αυτές τις μαγικές στιγμές.
*Η Σίσσυ Φραγκιαδάκη είναι δασκάλα γιόγκα, aerial γιόγκα και δημιουργός του “The Social Yogis Project”. Ενός εγχειρήματος που επιδιώκει να βάλει τη φιλοσοφία της γιόγκα στις ζωές των ανθρώπων της πόλης με ελεύθερη πρόσβαση για όλους. Τα μαθήματα (yoga, aerial yoga, pilates, pilates ballet, σύγχρονο χορό, anusara yoga, yin yoga, σεμινάρια και θεραπείες) πραγματοποιούνται από ομάδα έμπειρων δασκάλων σε διαμορφωμένο χώρο στα Πετράλωνα (Κειριάδων 13) και προσφέρονται σε πολύ χαμηλές τιμές. Περισσότερες πληροφορίες για το πρόγραμμα των μαθημάτων και γενικά για το πρότζεκτ, που προσωρινά έχει μετονομαστεί σε “The Τζάιαντ Yogis Project”, μπορείτε να βρείτε εδώ
https://www.facebook.com/thegaiantyogisproject/
κι εδώ
