Ήμουν ένα ευτυχισμένο παιδί. Δεν είχα ζήσει απογοητεύσεις. Δεν είχα να αντιμετωπίσω σοβαρά ζητήματα. Η ζωή κυλούσε ομαλά, παιδικά, ξέγνοιαστα, χωρίς πίεση.

Μεγάλωσα μέσα στην πόλη. Σε μια πόλη που έχτιζε με μανία δεξιά και αριστερά πολυκατοικίες. Χώρος μηδέν για παιχνίδι. Παιχνίδι έπαιζε μόνο μέσα στο σπίτι. Μέσα στα δωμάτια για την ακρίβεια.

Μπορεί και αυτό να με βοήθησε σαν καλλιτέχνη. Ίσως αυτό. Όταν κλεινόμουν μέσα σε ένα δωμάτιο αισθανόμουν εξαιρετικά δημιουργικός και περνούσα άπειρο χρόνο φτιάχνοντας πολύ ωραία πράγματα, κυρίως comics, αντιγράφοντας εκείνα της εποχής, κυρίως πολεμικού περιεχομένου.

Ήμουν αρκετά δημιουργικός.

Όλη μου η παιδική μου ζωή χωριζόταν σε δύο εποχές. Σε αυτή της πόλης και σε αυτή της εξοχής. Στο Πόρτο Ράφτη όλα ήταν εντελώς διαφορετικά. Το χώμα. Η θάλασσα. Νομίζω έδιναν μια άλλη διάσταση στην ύπαρξή μου. Μπορώ να πω ότι αποτελούσαν τα συνθετικά στοιχεία μίας εμπειρίας; Ναι, αυτό θα πω.

Στα 16; Στα 17; Αποφάσισα ότι η πόλη δε μου έκανε, και πως ήθελα να ζήσω στην εξοχή. Από την πόλη, φίλοι, γνωστοί, έμειναν αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας των τεσσάρων τοίχων.

Δεν μπορώ να θυμηθώ ποιος μου πρωτομίλησε για τη Σχολή Καλών Τεχνών. Μάλλον ο πατέρας μου. Σε μια κουβέντα μου είπε ότι για να μπω στη σχολή δε χρειαζόταν ιδιαίτερο διάβασμα αλλά σχέδιο και ζωγραφική. Μπήκα με την τρίτη.

Την εποχή εκείνη η ΣΚΤ είχε σοβαρά προβλήματα στέγασης. Φλοξενούνταν σε 4 ή 5 διαφορετικά κτίρια, διάσπαρτα. Τα νοίκιαζε δηλαδή. Δεν άργησε να έρθει η κατάληψη ενός μεγάλου κεντρικού κτιρίου στη γωνία 3ης Σεπτεμβρίου και Πολυτεχνείου από μία μεγάλη μερίδα φοιτητών. Μέσα σε αυτά τα 2000 τ.μ. σε κτίριο του 1925 ήρθα σε επαφή με ανθρώπους που είχαν τη στόφα των Εξαρχείων. Πρεζάκια, αλήτες, τεμπέληδες και άλλοι τεμπέληδες, και όλοι αυτοί ανακατεμένοι με τους ζωγράφους.

Το ανακάτεμα αυτό μού φαινόταν ιδιαίτερα γοητευτικό και μπορώ να πω ότι άσκησε πάνω μου μεγάλη επιρροή. Έμεινα στην κατάληψη τρία χρόνια. Εκεί γνώρισα και τη γυναίκα με την οποία απέκτησα τα τρία παιδιά μου.

Τα μετέπειτα έργα μου σίγουρα επηρεάστηκαν από τον χώρο και την περίοδο αυτή. Ήταν έργα με μία άγρια ομορφιά. Είχαν έναν αέρα brutal.

Στα 30 μου, με τρία παιδιά, κάνω τεράστιο βήμα και φεύγω οριστικά από την Αθήνα.

Ένας άνθρωπος στα 30 του έχοντας τρία παιδιά να φροντίσει οφείλει να είναι υπεύθυνος. Υποχρεώθηκα ή, αν θες, αναγκάστηκα και έγινα.

Συμπίεσα τα όνειρά μου, έκανα βζζζ μια απότομη προσγείωση και προσαρμόστηκα. Ακριβώς έτσι όπως το απαιτούσε η ζωή. Ναι, νομίζω αυτό έκανα. Έκανα όσο μπορούσα τέχνη και ό,τι μπορούσα για να συντηρήσω την οικογένειά μου.

koutroulis2
O Γιάννης

Ο κόσμος δεν είναι αυτός που θα ήθελα να ζω. Δεν θεωρώ πως χαράζει μία όμορφη πορεία. Και από τη στιγμή που κάποιος εκφράζει μία τέτοια θέση αυτόματα καλείται να δώσει μία λύση, ή έστω μία εξήγηση. Θεωρώ, λοιπόν, ότι ο κόσμος θα έπρεπε να καταναλώνει λιγότερο. Αυτό, τίποτα άλλο. Αυτό.

Όσο για τον δικό μου προσωπικό κόσμο, αυτός προσπαθεί να ακολουθήσει ακριβώς την άποψη όσα λιγότερα έχεις ανάγκη, τόσο το καλύτεροσυνεχώς να αντιστέκεσαι στα υλικά «θέλω».

Την τέχνη τη βλέπω σαν νησί. Σα μια σανίδα σωτηρίας. Με σώζει ή με απομονώνει από την παγίδα που λέγεται καταναλωτισμός και παγιδεύει τους ανθρώπους.

Προσπαθώ μέσω της τέχνης να κάνω αυτά που έκανα παιδί. Η τέχνη ισούται με ένα παιχνίδι. Είναι ένα παιχνίδι για ενήλικες. Όπως και ο έρωτας. Γι’αυτό και η τέχνη προϋποθέτει την ύπαρξη του έρωτα.

Ένα παιδί αγαπά κάποια από τα παιχνίδια του και αυτά που δεν του αρέσουν τα παρατάει, τα αφήνει στην άκρη. Και μετά προκύπτει το εξής, πόσο σοβαρά είναι τα παιχνίδια σου, πόσο τίμια παίζεις, και τι ποιότητα έχουν αυτά;

Η απάντηση είναι η γέφυρα για να καταλάβει κάποιος τι τον ενδιαφέρει σχετικά με την τέχνη.

Εγώ απλώς φτιάχνω τα παιχνίδια που ήθελα να παίζω.

 

δείτε: weinspire.gr