του Γιάννη Παναγόπουλου //
Ο πληθυντικός είναι άβολος. Ορίζει ένα πλαίσιο αχρείαστης πλαστικής ευγένειας ή τουλάχιστον έτσι νομίζω. Ο ενικός είναι περισσότερο ελεύθερος, είναι πιο λείος. Περίμενα την ηθοποιό Ιουλία Γεωργίου στο θέατρο Olvio, τσεκάροντας ενημερώσεις στο facebook όταν έφτασε φουριόζα στο ραντεβού μας. “Καλησπέρα. Τι κάνετε;” είπε. Πληθυντικός (!) σκέφτηκα. Απάντησα “Τι το θέλεις αυτό; Γιατί πληθυντικός;”. Είπε κάτι σαν “έχεις δίκιο” και μετά συνεχίσαμε τη συνέντευξη μας. Στην παράσταση «4 λεπτά & 12 δευτερόλεπτα» η Ιουλία ερμηνεύει το θύμα μιας βιντεοέκθεσης. Στ’ αλήθεια το κάνει τόσο πειστικά που σε βάζει στη διαδικασία να σκεφτείς τους νέους όρους ηθικής ανάμεσα στους ανθρώπους και την διαδικτυακή επικοινωνία. Αυτή είναι μια συνέντευξη που έγινε στον ενικό (τελικά).
-Πώς θα περάσει επαγγελματικά ο χειμώνας του 2018;
-Ας βάλουμε και κάτι από 2017 μέσα. Τον χειμώνα θα βρίσκομαι στο θέατρο Olvio, παίζοντας στο έργο “4 λεπτά και 12 δευτερόλεπτα” του James Fritz, σε σκηνοθεσία Νικορέστη Χανιωτάκη και Γεράσιμου Σκαφίδα. Επίσης σκοπεύω να τελειώσω τη διπλωματική μου για το μεταπτυχιακό στο οποίο φοιτώ, στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών γύρω από το θέατρο στην εκπαίδευση.
-Έχω την αίσθηση πως φτάνοντας εδώ, σήμερα, τώρα σπούδαζες για πάντα. Είναι έτσι;
-Μπορείς να το πεις και έτσι. Έχω τελειώσει την ΑΣΠΑΙΤΕ, μια πανεπιστημιακή σχολή που δεν είχε σχέση με το θέατρο. Ήταν απαίτηση της μητέρας μου να την παρακολουθήσω. Από εκεί κράτησα λίγα, όπως για παράδειγμα τη σχέση με τον αγαπημένο μου καθηγητή. Τον Βασίλη Πανταζή που πλέον ζει στη Γερμανία. Μετά από τις σπουδές στο πανεπιστήμιο πήγα στο Θέατρο Τέχνης. Τέσσερα οι σπουδές στην ΑΣΠΑΙΤΕ, τρία στη δραματική σχολή. Από 2013 και μετά μπήκα στο μεταπτυχιακό που σου έλεγα πριν.
-Μεγάλωσες στα Γιάννενα. Στο σπίτι σας υπήρχε θεατρικό ερέθισμα;
-Οι γονείς μου αγαπούσαν πολύ τη μουσική. Πήγα ωδείο. Παίζω από μικρή πιάνο. Ο πατέρας μου ήταν αυτοδίδακτος μουσικός. Λες και η μουσική ζούσε μέσα του, μπορούσε να παίξει με ευκολία πολλά όργανα. Ήταν ένας βιοπαλαιστής αλλά παράλληλα και ένας άνθρωπος που του άρεσε η δημιουργία. Εγώ λάτρευα το σινεμά. Στο Λύκειο ξεχνιόμουν εκεί. Όταν ήρθα στην Αθήνα στα 18 άρχισα να βλέπω με μανία και προσήλωση θέατρο.
-Πες μου λίγο για το δρομολόγιο Γιάννενα – Αθήνα. Έφτασες στη μεγάλη πόλη με εισιτήριο χωρίς επιστροφή;
-Ήθελα να έρθω στην Αθήνα και δεν το διαπραγματευόμουν. Τα Γιάννενα τα λατρεύω. Πάω τέσσερις φορές στο χρόνο εκεί. Αλλά δεν νομίζω πως μπορώ να επιστρέψω. Στο μέλλον ίσως αλλάξω άποψη αλλά δεν το σκέφτομαι προς το παρόν.
-Η ανωνυμία της Αθήνας τι σου λέει;
-Τη λατρεύω. Και μου αρέσει η μοναξιά. Μεγάλωσα σε πόλη που ο ένας γνωρίζει τον άλλο. Και το κουτσομπολιό είναι κάτι που δεν αντέχω. Η Αθήνα έχει τα δικά της θέματα. Είναι κουραστική αλλά έχει το χαρακτήρα της μητρόπολης. Δεν νομίζω πως είναι η πόλη μου. Ούτε τα Γιάννενα είναι η πόλη μου. Δεν ξέρω αν αυτό σημαίνει πως θα υπάρξει και τρίτη πόλη στη ζωή μου.
-Πες κάτι για την πόλη που φαντάζεσαι ως ιδανική;
-Θα έχει ελευθερία έκφρασης των ανθρώπων. Και έχει ευκαιρίες. Η ιδανική πόλη δίνει ευκαιρίες στους ανθρώπους που ψάχνουν κάτι συγκεκριμένο. Κάπου αυτή η πόλη υπάρχει.
-Ερμηνεύεις τον ρόλο της γυναίκας-θύματος στην παράσταση 4 λεπτά και 12 δευτερόλεπτα. Πες μου, η ανταλλαγή βίντεο ανάμεσα στους χρήστες των ηλεκτρονικών κοινωνικών δικτύων είναι ο νέος κινηματογράφος;
-Είναι η νέα μας καθημερινότητα. Η εικόνα μας σήμερα είναι αυτό που μας απασχολεί περισσότερο από κάθε τι άλλο και κυρίως μας απασχολεί το πώς μας βλέπουν οι άλλοι. Ο κινηματογράφος είναι κάτι πολύ διαφορετικό, πολύ πιο σύνθετο, γι’ αυτό και πιστεύω ότι δεν μπορεί να αντικατασταθεί. Ωστόσο τα βίντεο έχουν κατακλύσει τις ζωές μας και είναι πολύ εύκολο να τα βγάλει και να τα δει ο καθένας. Είναι απλώς ένα κλικ μακριά.
-Στο ίδιο έργο ο ρόλος που ερμηνεύεις δεν απέχει και πολύ από την πραγματικότητα που έχουν βιώσει πολλοί άνθρωποι. Πώς σου ακούγεται αυτό;
-Όταν διάβασα το έργο για πρώτη φορά μου φάνηκε οικείο, ίσως επειδή το θέμα της σεξουαλικής παρενόχλησης είναι ένα μεγάλο ζήτημα των ημερών. Κατά τη διάρκεια των προβών και μελετώντας την Κάρις έφτασα αρκετά κοντά στην κατανόηση του πώς είναι να εκτίθεσαι ανεπανόρθωτα και η αίσθηση αυτή είναι πραγματικά σκληρή.
-Τι είναι αυτό που μπορούμε να ονομάσουμε νέο στο θέατρο;
-Δεν ξέρω αν υπάρχει κάτι που δεν έχει ξαναγίνει στο θέατρο. Ακόμη και το μεταμοντέρνο θέατρο έχει παλιώσει. Για μένα νέο είναι κάτι που ενεργοποιεί τις αισθήσεις μου. Μια απλή καθαρή ιστορία, μια σκηνοθετική ανησυχία, μια ερμηνεία εκτός ορίων.
-Η σχέση σου με τα social media ποια είναι;
-Τα παρακολουθώ, είμαι μέσα σ’ αυτά, άλλα τα κοιτάω από απόσταση.
-Υπήρξε κάτι που επαναπροσδιόρισες στη διάρκεια του 2017;
-Θα ακουστεί τετριμμένο ίσως αλλά επαναπροσδιόρισα το τι θέλω και το τι μου χαρίζει χαρά. Η ζωή τρέχει κι αυτά αλλάζουν πολύ γρήγορα.
-Από τη σκηνή βλέπεις τους θεατές; Υπάρχει χρόνος να “διαβάσεις” τις αντιδράσεις τους;
-Δεν κεντράρω στους θεατές. Όμως μπορώ να δεχτώ την ενέργεια που δίνουν. Κάθε παράσταση είναι διαφορετική. Μερικές φορές είναι σαν να βρίσκονται μέσα στην παράσταση, σαν να είναι μαζί σου, “συνένοχοι”. Αν νιώσω ότι δεν υπάρχει επαφή, προσπαθώ να αλλάξω τον ρυθμό.
-Εκτός από τις σκηνές των θεάτρων, τα ίδια τα θέατρα, ποιο είναι το πιο θεατρικό σημείο της πόλης;
-Τα σημεία συνάντησης. Όπου μπορούν να συναντηθούν άνθρωποι με ανθρώπους, με τόπους, με αντικείμενα.
∠Οι παραστάσεις «4 λεπτά & 12 δευτερόλεπτα» ολοκληρώνονται στο θέατρο Olvio στις 19 Δεκεμβρίου
Το έργο,
Η Νταϊάνα και ο Ντέιβιντ έχουν αφιερώσει την ζωή τους για να δώσουν στον γιο τους, Τζακ, την ευκαιρία που εκείνοι δεν είχαν ποτέ, να γίνει ένα ευυπόληπτο μέλος της κοινωνίας. Αλλά ένα αναπάντεχο γεγονός -ο ξυλοδαρμός του Τζακ από τον αδερφό και τον πατέρα της κοπέλας του- απειλεί να καταστρέψει τα πάντα…
Ένα ερασιτεχνικό βίντεο του Τζακ διάρκειας 4 λεπτών και 12 δευτερολέπτων, είναι το κλειδί που θέτει σε αμφισβήτηση τους πάντες και τα πάντα γύρω από τη ζωή τους, αλλά και σε κίνδυνο τη ζωή του Τζακ…
ΒΡΑΒΕΙΑ: 2015 Circle Theatre Award, Soho Theatre’s 2013 Verity Bargate 2nd Award
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Μετάφραση: Νικορέστης Χανιωτάκης
Σκηνοθεσία: Νικορέστης Χανιωτάκης, Γεράσιμος Σκαφίδας
Φωτισμοί: Νίκος Βούλγαρης
Ερμηνεύουν: Χρήστος Σαπουντζής, Μαργαρίτα Βαρλάμου, Ιουλία Γεωργίου, Νικόλας Φουρτζής
Μέρες και ώρες παραστάσεων: Δευτέρα και Τρίτη στις 21:30
Διάρκεια: 85 λεπτά (χωρίς διάλειμμα)
Εισιτήρια: Ταμείο: 12€ κανονικό, 9€ μειωμένο (για φοιτητές, ανέργους, ΑΜΕΑ), Προπώληση: από 8€
