Από την Αργυρώ Σταματάκη //

Jackie. Μετά τη δολοφονία του Προέδρου John F. Kennedy, η Πρώτη Κυρία Jacqueline Kennedy παλεύει μέσα από τη θλίψη να ανακτήσει την πίστη της, να παρηγορήσει τα παιδιά της και να καθορίσει την ιστορική κληρονομιά του συζύγου της.

Το Νοέμβριο του 1963 ζευγάρι ερωτευμένων επιστρέφοντας από το ραντεβού του, έκοψε για λίγο ταχύτητα κάπου στην οδό Βεΐκου, εκεί στο ύψος του τότε αδιαμόρφωτου άλσους, για να δώσει μερικά φιλιά υπό μουσικές της εποχής στο ράδιο. Το τραγούδι διακόπηκε απότομα και τα φιλιά πάγωσαν στο άκουσμα της αναγγελίας για τη δολοφονία του προέδρου των ΗΠΑ Τζον Κένεντι! Το ζευγάρι ήταν οι μετέπειτα γονείς μου.

Natalie Portman as "Jackie Kennedy" in JACKIE. Photo by Pablo Larrain. © 2016 Twentieth Century Fox Film Corporation All Rights Reserved

-Η Χιλιανή σκηνοθετική εκδοχή της Ζακλίν Μπουβιέ (σ.σ. “Τζάκι” Κένεντι Ωνάση), από τον σκηνοθέτη Πάμπλο Λαραΐν,  ενσαρκωμένη τελικά αξιοπρεπέστατα από τη Νάταλι Πόρτμαν, ήταν ο καθοριστικός λόγος που θέλησα να δω την ταινία. Μια βιογραφία δύο ημερών, με διαφορετική σεναριακή προσέγγιση και απίθανα μονταρισμένες εναλλαγές.

-Η διάσημη για πολλά χρόνια μετά, γλυκιά, αινιγματική  και ενίοτε αμήχανη μπροστά στις κάμερες Πρώτη Κυρία Τζάκι, το επόμενο 48ωρο της δολοφονίας  του συζύγου της ματώνει, γίνεται διάφανη και αφήνει να δεις την απελπισία της, τον πόνο και το θυμό της-όλες τις αντιδράσεις του ανθρώπου που βιώνει αυτό το τραγικό γεγονός από αυτή τη θέση. Συμμετέχεις στο τρομερό παρασκήνιο όλου εκείνου του χαμού. Αγέρωχη μια βδομάδα αργότερα και προσπαθώντας να συγκρατήσει λυγμούς και ουρλιαχτά αγανάκτησης έχοντας πάρει μία και μόνο μία ανάσα, δίνει, από το νέο της σπίτι πλέον, ανασκοπική συνέντευξη του συμβάντος σε έναν αποφασιστικό  δημοσιογράφο.

jackieheader

-Πρωταγωνιστικό και συμβολικό ρόλο έχει το ματωμένο πια ροζ ταγέρ, το οποίο αρνείται να βγάλει από πάνω της ώστε να δουν όλοι την ωμή βία της στιγμής (από διαφορετικές σεκάνς) των τριών μοιραίων πυροβολισμών μερικά εκατοστά παραδίπλα της, που τίναξαν στον αέρα τα μυαλά του αγαπημένου της αλλά και τον κόσμο της.

-Καθηλωτικό το σάουντρακ, αν μπορεί να χαρακτηριστεί έτσι η πένθιμη, μονότονη με μικρές παραλλαγές, μουσική της Μίκα Λέβι-ήταν σε τεράστιο βαθμό ένας από τους λόγους που μου άρεσε η ταινία.

 –Κρατάω τη συνομιλία της Τζάκι με το Μπομπ Κένεντι λίγο πριν τη νεκρώσιμη ακολουθία. Απομονωμένοι στο δωμάτιο του προέδρου Λίνκολν να αγωνιούν για το πώς θα έμενε στην ιστορία ο μόλις δύο χρόνια πρόεδρος Τζον-Ich bin ein Berliner! Σκέφτηκα τι έγραφε ο Ίρβιν Γιάλομ στον Κήπο του Επίκουρου. Ο τρόμος για το θάνατο βρίσκεται στην αγωνία της υστεροφημίας μας. Η ζοφερή πιθανότητα να μη σβήσουμε όχι σαν υλική υπόσταση, αλλά σαν υπόσταση στη σκέψη των άλλων.

Τελικά η Τζάκι Κένεντι-Ωνάση (παρακαλώ), θα διαπίστωνε κάπου παρακάτω ότι αυτός ο φόβος κατατροπώθηκε όχι μόνο για τον JFK αλλά και για την ίδια!

Αμερικανικογαλλική ταινία

Σκηνοθεσία: Πάμπλο Λαραΐν  Σενάριο: Νόα Οπενχάιμ

Πρωταγωνιστούν: Νάταλι Πόρτμαν, Πίτερ Σάρσγκαρντ, Γκρέτα Γκέργουιγκ, Τζον Χαρτ