γράφει ο Νικηφόρος Γκολέμης //

Εβδομάδα συμφωνίας και βουλευτικών αντεγκλήσεων αυτή που μας αφήνει, με τους Τσίπρα – Ζάεφ να ανακοινώνουν την κατ’ αρχήν επίτευξη συμφωνίας για το ζήτημα του ονόματος της ΠΓΔΜ και την αξιωματική αντιπολίτευση να παίρνει άμεσα τη σκυτάλη, καταθέτοντας πρόταση μομφής κατά της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.

Τη συμφωνία είχε προαναγγείλει μία ημέρα πριν το πρωθυπουργικό διάγγελμα ο Νίκος Κοτζιάς, ο οποίος από τη συχνότητα του Kontra Channel έδωσε τον τόνο της αντιπαράθεσης που επρόκειτο να ακολουθήσει τις επόμενες ημέρες. Με την απαραίτητη χρονική άνεση και με την παρουσία του δημοσιογράφου να κρίνεται ως επιεικώς… αναιμική, ο Έλληνας ΥΠΕΞ έθεσε τις κατευθύνσεις για την επικοινωνιακή διαχείριση της συμφωνίας από πλευράς ΣΥΡΙΖΑ. Αφού εμφανίστηκε βέβαιος ότι καλύτερη συμφωνία δεν θα μπορούσε να φέρει καμία άλλη κυβέρνηση, φρόντισε να στείλει τις απαραίτητες προειδοποιητικές βολές προς όλους όσους υπήρξαν κατά το παρελθόν «διαχειριστές» του Σκοπιανού, απειλώντας ουσιαστικά με δημοσιοποίηση αποχαρακτηρισμένων εγγράφων που προφανώς «καίνε».

Αλήθεια όμως, υπάρχει κανένας που «έπεσε από τα σύννεφα» με τις διαπραγματεύσεις που διεξήγαν κατά το παρελθόν οι «μακεδονομάχοι» των σημερινών συλλαλητηρίων; Εξέπληξε κανέναν η πρόταση της ελληνικής πλευράς επί κυβερνήσεως Καραμανλή που περιλάμβανε τον όρο «Μακεδονία – Σκόπια» για τη διεθνή χρήση, με ταυτόχρονη διατήρηση της συνταγματικής ονομασίας (Δημοκρατία της Μακεδονίας) για την εσωτερική; Παρεμπιπτόντως, για να αποδίδουμε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, αυτό το Μακεδονία – Σκόπια αποτελούσε ομολογουμένως μια ευφάνταστη πρόταση. Εάν λεγόμασταν κι εμείς «Ελλάδα – Αθήνα» θα ήμαστε και επισήμως «το κράτος των Αθηνών» – γιατί νομίζετε ότι δεν παίρνει πρωτάθλημα ο ΠΑΟΚ! Περίμενε κανένας από τον υποτακτικό „yes-man“ των ευρωατλαντικών σχεδίων και μεθοδεύσεων στην περιοχή να ορθώσει ανάστημα ενάντια στο «μακεδονικό» αφήγημα του Γκρουέφσκι; Εκτός άμα υπάρχει κάποιος που πιστεύει ότι η ελληνική αντιπροσωπεία τραγουδούσε το «Μακεδονία ξακουστή του Αλεξάνδρου η χώρα», κάθε φορά που ερχόταν το «χαρτάκι» από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ και ζητούσε την επίσπευση των διαδικασιών για την ένταξη ακόμα ενός κράτους – προτεκτοράτου στα ΝΑΤΟϊκά σαλόνια.

Σε τελευταία ανάλυση, η όλη έκβαση της συμφωνίας βγάζει «στη σέντρα» όλες τις εμπλεκόμενες πλευρές. Σε πρώτη φάση, εξευτελίζει πλήρως την – προσεχώς επονομαζόμενη– Βόρεια Μακεδονία, η οποία καλείται να αλλάξει το όνομα και το Σύνταγμά της καθ’ υπόδειξιν των ξένων παραγόντων, απεμπολώντας με τη δέουσα επισημότητα κάθε έννοια λαϊκής κυριαρχίας. Πολύ περισσότερο εκθέτει όμως τους χειρισμούς της Ελληνικής Δημοκρατίας, η οποία πληρώνει τον πολιτικό λογαριασμό για την εδώ και δεκαετίες «λευκή επιταγή» που έχει παραδώσει στους ευρωατλαντικούς συμμάχους. Κι αν θεωρεί κανείς αρκετά ανησυχητικό το γεγονός ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός κατόρθωσε σε μία μόλις ώρα συνάντηση με τον πρόεδρο Τραμπ να πάρει «homework» F-16, Σούδα, δεύτερη νατοϊκή βάση και Σκοπιανό, η εικόνα ενός Έλληνα ΥΠΕΞ να κομπάζει από τηλεοπτικού βήματος για την Ελλάδα που ενισχύεται με τη συμφωνία αυτή ως «πυλώνας σταθερότητας» στα Βαλκάνια προκαλεί τον τρόμο. Διότι, ούτε λίγο ούτε πολύ, ο Νίκος Κοτζιάς επιχειρεί να παρουσιάσει την εκτέλεση των επιταγών του Στέιτ Ντιπάρτμεντ ως γεωστρατηγικό όφελος για τη χώρα, η οποία τάχα προσεγγίζει την γείτονα και την απομακρύνει από το άρμα της Τουρκίας! Αδυνατεί προφανώς να κατανοήσει ο Έλληνας ΥΠΕΞ ότι η τακτική του «καλού παιδιού» (ή μήπως του «χρήσιμου ηλιθίου»;) ουδέποτε αποδίδει σε βάθος χρόνου και αποτελεί μάλλον πολιτική αυτοκτονία, ένδειξη αδυναμίας και απουσίας σοβαρών πολιτικών επιλογών. Εξάλλου, οι καλοί μας σύμμαχοι έχουν αποδείξει ιστορικά πόσο αγαπούν τα «καλά παιδιά» και πόσο τους στυγνούς πολεμοχαρείς που «καταπατούν το διεθνές δίκαιο».

Κι ενώ όλες οι πλευρές προσπαθούν να αναγνώσουν τη συμφωνία με τον εκάστοτε βολικό τρόπο, οι κακές υπηρεσίες της τρίμηνης «μακεδονικής» φρενίτιδας έχουν ήδη αρχίσει να σκιαγραφούνται στο επίπεδο της πολιτικής αντιπαράθεσης. Η έκκληση του Κώστα Μπαρμπαρούση από το βήμα της Βουλής (!) προς τη στρατιωτική ηγεσία της χώρας (ακόμα και την επανάσταση από την «ηγεσία» την περιμένουν οι «αντισυστημικοί» της Χρυσής Αυγής) ήταν μάλλον το επιστέγασμα και ταυτόχρονα το κύκνειο άσμα όλου αυτού του «μακεδονικού αγώνα». Από τα συλλαλητήρια και τη μικροπολιτική εκμετάλλευση των διαπραγματεύσεων μέχρι τον Φραγκούλη Φράγκο και τα πρωτοσέλιδα του Στέφανου Χίου, ο Μπαρμπαρούσης προσέθεσε απλώς την τελευταία πινελιά στην όλη γκροτέσκα εικόνα της σύγχρονης Ελλάδας. Ταυτόχρονα εξέθεσε για πολλοστή φορά τον πολιτικό χώρο στον οποίον ανήκει, αφού οι «συναγωνιστές» του φρόντισαν να τον «αδειάσουν» άμα τη γνωστοποίηση της εισαγγελικής παρέμβασης, κι ενώ προηγουμένως χειροκροτούσαν όλο καμάρι για το αγωνιστικό πνεύμα που επέδειξε ο Κολοκοτρώνης του γλυκού νερού. Το ζητούμενο όμως παραμένει: Τώρα που η «αμερικανική» φόρμουλα βρέθηκε και το Σκοπιανό εισέρχεται σε φάση επίλυσης, πρέπει οπωσδήποτε να βρεθεί ένα νέο πολιτικό «τρικ» που θα θέσει μια νέα βάση διαφοροποίησης ανάμεσα στο δίπολο εξουσίας. Κι επειδή το σύνολο των κομμάτων του «δημοκρατικού τόξου» τάσσεται αναφανδόν υπέρ των ΝΑΤΟϊκών συμφερόντων, το κουκλοθέατρο με τη Μακεδονία σταμάτησε να έχει ενδιαφέρον. Η Μακεδονία ήταν «μια κάποια λύσις», αλλά σίγουρα μπορεί να βρεθεί καλύτερο άλλοθι. Εξάλλου, τα προαπαιτούμενα είναι νόμος του κράτους, το υπερταμείο ζει και βασιλεύει, η χώρα θα βρίσκεται σε εποπτεία χωρίς να παίρνει χρήματα (!) και δεν είναι καιρός να ασχολούμαστε με τέτοια, μίζερα πράγματα. Εν αναμονή λοιπόν του επόμενου «εθνικά υπερήφανου» ξεσηκωμού. Πάντα φιλικός προς το… κεφάλαιο!