Από τον Γιάννη Παναγόπουλο //
Πιθανότατα ο RΠЯ είναι το πιο «προσγειωμένο» electro – pop αστέρι που κυκλοφορεί στην Αθήνα. Κοίτα τον. Χτες βρεθήκαμε γύρω στις 4.00μ.μ. στα Άνω Πατήσια. Σε ένα καφέ. Από τη Λαμπρινή, που είναι στο σπίτι του, έφτασε με τα πόδια. Είπε πως μετά την συνάντησή μας θα κατέβαινε στο Μοναστηράκι, με τον ηλεκτρικό. Λίγους μήνες πριν ήταν τουρνέ στη Βόρεια Αμερική. Νέα Υόρκη. Σαν Φρανσίσκο. Βοστόνη. Ντάλας. Το ντουέτο Keep Shelly In Athens είναι σκηνοθεσία του. Από το 2010 κερνούν τη γη σωστά λιμαρισμένη Dream Pop. Κομμάτια τους κυκλοφορούν παντού. Ευρώπη. Αμερική. Ασία. Guardian και Gorilla VS Bear έγραψαν διθυράμβους για τη μουσική τους. Η τελευταία γράφεται, ηχογραφείται στο πουθενά της Ελλάδας, ακούγεται σε κλαμπ, σόου μόδας, hip μητροπόλεων του κόσμου. Τι άλλο; Ο RΠЯ σπάνια λέει: «όχι». Είπε: «ναι» στην ερώτηση «Μπορούμε να δούμε την Αμερική που έζησες μέσα από φωτογραφίες σου ταξιδεύοντάς τη;»
-Αμερική, βόρεια. Πώς είναι να κάνεις περιοδεία εκεί;
– Ήταν η τέταρτη που κάναμε. Αυτή τη φορά, φτάνοντας από την Αθήνα στην Νέα Υόρκη, το πρόγραμμα έγραφε: 37 μέρες – 33 συναυλίες. Τελικά κάναμε δύο λιγότερες.
-Γιατί;
-Πριν φτάσουμε για το gig του Τορόντο κλάταρε το βαν που ταξιδεύαμε. Κάηκε η μηχανή του. Συμβαίνουν αυτά. Ήταν η πρώτη φορά που περιοδεία μας δεν είχε εσωτερικές πτήσεις. Όλα έπρεπε να γίνουν οδηγώντας ανατολικά με πορεία δυτικά.
-Πώς το έζησες όλο αυτό;
-Όπως του άξιζε. Σαν ροουντ–τριπ εξαντλητικής διάρκειας. Περάσαμε ερήμους. Είδαμε πόλεις και επαρχίες των Η.Π.Α. Ήμασταν άτυχοι. Το βαν «πέθανε» στον Καναδά. Αν αυτό είχε γίνει στις Η.Π.Α. θα είχαμε αμέσως όχημα αντικατάστασης. Θα κάναμε τις συναυλίες που τελικά χάσαμε. Δεν είμαι ακόμα σίγουρος αν στη Βόρεια Αμερική είμαστε μπάντα που μπορεί να δικαιολογήσει 30 πόλεις. το ένα βράδυ παίζαμε στο Ντάλας και την επόμενη στο Φοίνιξ. Οδικώς η απόσταση είναι δέκα ώρες. Μπορεί και παραπάνω. Υπήρξαν φορές που το ταξίδι ανάμεσα σε ένα live και το επόμενο ήταν διάρκειας 14 ωρών. Αυτό σήμαινε πως έπρεπε να φύγουμε αμέσως μετά από μια συναυλία, να κοιμηθούμε ενδιαμέσως σε ένα μοτέλ της πλάκας και την επόμενη μέρα να συνεχίσουμε το ταξίδι. Μια ατάκα που κάποια στιγμή έπαιξε στο βαν ήταν:
-«Σε πόσες ώρες φτάνουμε;»
-«Σε τέσσερις».
-«Α… τόσο λίγο. Δηλαδή φτάσαμε».
-Πότε θεωρείς μια περιοδεία πετυχημένη;
-Όταν βρίσκει ανταπόκριση στο κοινό και τους επαγγελματίες του είδους. Μια περιοδεία στις Η.Π.Α. δεν γίνεται για πλάκα. Το κάνεις για να βιοποριστείς. Πας για οικονομικούς λόγους και αυτό είναι ξεκάθαρο. Η Αμερική είναι μεγάλη αγορά.
-Ποια «ακτή» των Η.Π.Α. σε ενδιαφέρει περισσότερο;
-Πριν πάμε εκεί νόμιζα πως θα μου πήγαινε περισσότερο η Ανατολική Ακτή. Νέα Υόρκη. Ουάσινγκτον. Βοστόνη. Πηγαίνοντας στην δυτική ακτή θα έλεγα πως μου πάει περισσότερο.
-Πώς είναι το Σαν Φρανσίσκο;
-Υπάρχουν περιοχές του που έχουν μείνει στο 1969. Η πόλη είναι ένα ζωντανό μουσείο που μέσα του βλέπεις το χτες, το σήμερα και το αύριο της τέχνης. Στο Σαν Φρανσίσκο, το 2013 είχαμε παίξει ένα secret gig. Μόνο για 100 προσκλήσεις, σε ένα κοινό που η ηλικία του δεν ξεπερνούσε τα 25. Απίστευτη εμπειρία. Το όλο πράγμα διοργάνωναν κάτι τύποι από το μάρκετινγκ της Google και αν δεν κάνω λάθος της Pay Pal. Έχουν, από κοινού, φτιάξει κάτι που θα λέγαμε βραχίονα πολιτισμού. Μας κάλεσαν να παίξουμε. Η αμοιβή ήταν εξωφρενικά καλή. Έκλεισαν πεντάστερο ξενοδοχείο και, βγαίνοντας από αυτό για να πάμε στο gig, μας περίμενε λιμουζίνα. Ο χώρος που εμφανιστήκαμε είχε κάτι από το παρόν των διοργανωτών που σε εμάς φάνταζε μέλλον. Απίστευτα φώτα. Φουτουριστικές κατασκευές. Το αστείο ήταν πως την επόμενη μέρα βραδιά έπρεπε να κοιμηθούμε σε μοτέλ. Έπρεπε να συνεχίσουμε την περιοδεία μας. Δικαιολογεί κυρίως μοτέλ στη διάρκειά της.
– Μετά από τέσσερις περιοδείες…
-Σόρυ για τη διακοπή αλλά πάει μόνο του. Μετά από τέσσερις περιοδείες στην Αμερική, σκέπτεσαι πώς θα μπορούσε να είναι η πέμπτη. Θα ήθελα να κινηματογραφηθεί. Μια μπάντα που είναι αγγλόφωνη, που έχει το «γνώθι σαυτόν» και φιλοδοξία να κάνει κάτι σ’ αυτές τις αγορές, πρέπει να κινηθεί δουλεύοντας ασταμάτητα. Το πράγμα δεν πάει όπως στην Ελλάδα. Όπου ο κύκλος των φίλων και των γνωστών κουμαντάρει τα πάντα. Αν θέλεις να κινηθείς στο εξωτερικό με τον ίδιο τρόπο που γίνεται στην Ελλάδα, καλύτερα να το ξεχάσεις. Εμείς δεν είχαμε καμία γνωριμία. Στρωθήκαμε στη δουλειά και χρησιμοποιώντας το διαδίκτυο αρχίσαμε να σπρώχνουμε τη μουσική μας. Αν έχεις να πεις κάτι, κάποιος θα σε τσιμπήσει. Κάτι θα γίνει. Οι Keep Shelly In Athens, ξεκινώντας το 2010, δεν είχαν τίποτε.
Δύο χρόνια αργότερα κάναμε live στο εξωτερικό. Ήρθε δίπλα μας ένα γραφείο που έκλεινε συναυλίες και βήμα–βήμα ήρθαν πράγματα που δεν φανταζόμασταν πως θα έρθουν. Μπορεί να έχω κάνει λάθη στήνοντας την μπάντα. Ίσως να μην ήμουν έτοιμος γι’ αυτό. Με πλησίαζαν άνθρωποι και έλεγαν διάφορα. Διεκδικούσαν τη συνεργασία μας. Δεν είχα γνώση αν όσα έλεγαν ήταν αληθινά ή όχι. Βασιζόμουν μόνο στο ένστικτό μου. Σήμερα γνωρίζω πως θα μπορούσα να είχα κάνει κάποια πράγματα καλύτερα. Δεν πειράζει. Μια χαρά είμαστε. Αν εξαιρέσεις metal μπάντες σαν τους Rotting Christ, που έχουν παίξει κυριολεκτικά παντού, νομίζω πως στην pop λίγκα έχουμε κάνει πρωτόγνωρα πράγματα.
– Δεν θα έπρεπε οι Keep Shelly In Athens να αλλάξουν έδρα;
-Αυτή είναι μια ερώτηση που κάνουν οι πάντες. Κοίτα, από την αρχή είχα την ίδια αυτοκαταστροφική τρέλα. Θέλω να είμαι εδώ. Θέλω η μπάντα να γυρίζει τον κόσμο αλλά η βάση της να είναι η Ελλάδα. Οι καλλιτέχνες που θέλουν να κάνουν κάτι έξω φεύγουν. Το όλο πράγμα το προσεγγίζω αλλιώς. Πες το όπως θες…
-OK, είσαι ο τρελός του χωριού;
-Ναι. Μπορεί και να μην τα καταφέρω. Τελικά, κάποια στιγμή, να φύγω έξω. Μέχρι να έρθει αυτή η ώρα θα το παλεύω με τον δικό μου τρόπο. Με αντίξοες συνθήκες.
-Στην Ελλάδα αναφέρεσαι;
-Καλά, εδώ ζούμε τον ορισμό της αυτοαναφορικότητας.
-Δεν είναι κάτι καινούριο αυτό. Όλο το στόρυ της ελληνικής αγγλόφωνης «ανεξάρτητης» σκηνής είναι μια διαρκής μουρμούρα. Ένα σίριαλ παρεξηγήσεων.
-Εδώ, δυστυχώς, παίζει χοντρά η προσωπική σχέση. Ξεκινώντας δεν μπορούσα να εξασφαλίσω τίποτε σε αυτό το κομμάτι. Όταν βγάλαμε τις πρώτες μας δουλειές διάβαζα reviews από το εξωτερικό. Κάποια ήταν μέτρια, κάποια άσχημα, κάποια πολύ καλά. Εδώ, στις δέκα κριτικές οι εννέα μάς έθαβαν. Και μετά; Μετά διάβαζα – έβλεπα φίλους να εκθειάζουν φίλους. Τελικά το πράγμα είχε τη δική του «δικαιοσύνη». Έγραψαν για τους Keep Shelly In Athens o Guardian και το Pitchfork. Τα κείμενά τους μας εκθείαζαν. Αυτό που, ίσως, δεν έγινε στην Ελλάδα έγινε στο εξωτερικό. Μια χαρά. Καμία κακία παίδες.
Φρέσκοι Keep Shelly In Athens εδώ:
