Από την Δέσποινα Σάμψων //

Δεν κυκλοφορώ πολύ συχνά στην Κηφισίας στην έναρξη της βάρδιας των εξέκιουτιβ. Υπήρξα μάλλον τυχερή και τα ένσημα της καριέρας μου συγκεντρώθηκαν μετά τις 10 το πρωί. Η δουλειά μου δεν απαιτούσε τυπολατρεία και συνέπεια στο ωράριο. Ήταν περισσότερο σημαντικό να βγει ένα περιοδικό στην ώρα του και οι σελίδες του να μιλήσουν σε μια γλώσσα που δεν θα καταλάβαινε κανείς στη στενή περιφέρεια της καταγωγής του. Τα περιοδικά δεν ήταν οι χώροι που σιδερώναμε την τσάκιση στις πιέτες ή εμφανιζόμαστε με το μονόγραμμά μας στα πουκάμισα. Ούτε αγωνιούσαμε αν θα είμαστε στις 8 το πρωί βιδωμένοι στις καρέκλες μας.

Γι΄αυτό, την περασμένη Τρίτη που βρέθηκα για τις ανάγκες μιας έκτακτης προσγείωσης στις real business σε έναν παράδρομο της Κηφισίας, εκεί στο ύψος του Μεγάρου του ΟΤΕ, προσπαθούσα να ακούσω τους χτύπους της καρδιάς της εργαζόμενης πόλης. Τι έχει αλλάξει στην Αθήνα που ονειρευόταν τόσα χρόνια να γίνει Μανχάταν; Η κίνηση ήταν πάντως φριχτή. Είδα αυτοκίνητα καβαλημένα στα πεζοδρόμια – κρίμα γιατί αγοράστηκαν για να παρκάρουν σε γκαράζ και προφανώς οι οδηγοί τους δεν έχουν ακόμα κατακτήσει την πολυπόθητη θέση στο πάρκινγκ της εταιρείας. No worries! Είδα μια αγωνία που δεν υπήρχε κανένας λόγος να την υποστεί κανείς. Είδα κορίτσια ντυμένα με μαύρα παντελόνια, άσπρα πουκάμισα και μπαλαρίνες. (Κρίμα γιατί υπάρχουν κι άλλα εργασιακά outfits…) Αλλά κυρίως είδα τον μικρό Θεό της Εργαζόμενης Αθήνας. Τον τύπο που έμεινα να τον κοιτάω μέχρι να μου κορνάρουν άγρια χωρίς να μπορώ να ξεκολλήσω. Ψηλό, αδιάφορο φαινομενικά αλλά με βιαστικό βήμα που δεν ενδιαφερόταν ποιος τον έβλεπε από τα αυτοκίνητα. Κυκλοφορούσε πεζός και φορούσε φυσικά τα καλά του. Μόνο που πριν οι δείκτες δείξουν 09.00, εκείνος βούρτσιζε με επιμέλεια τα δόντια του δημοσίως. Διέσχιζε την Κηφισίας και βούρτσιζε χωρίς να υπάρχει κανένας καθρέφτης μπροστά του. Ξεκίνησε από τις εξωτερικές πλευρές των δοντιών του βουρτσίζοντας με μικρές απαλές παλινδρομικές κινήσεις. Επέμεινε στην περιοχή που σχηματίζεται πέτρα. Κρατούσε τον χρόνο του και ήταν σίγουρος ότι δεν χρειαζόταν να κάνει τίποτα περισσότερο για να τα καταφέρει. Οι business σήμερα προχωράνε με τόσο λευκά δόντια ή αστραφτερά μυαλά;

thumbnail_anoigma Despina