του Γιάννη Παναγόπουλου //
O Μπογδάνος είναι κάτι παραπάνω από δημοσιογράφος – παρουσιαστής; Είναι. Τον λες και trade mark μιας δημοσιογραφίας αχαρτογράφητης στη δημοσιογραφική δεοντολογία. Τα αλήστου μνήμης λεκτικά editorial στον πρόλογο των εκπομπών του ήταν ιμαμικού χαρακτήρα. Όλοι γνωρίζαμε τι θα πει πριν το πει. Και το νερντ πάθος του για την ανατροπή της κυβέρνησης (που δεν διαφέρει από τις προηγούμενες) έφτανε σε σημεία παραπόνου κακομαθημένου μπέμπη που οι γονείς του αρνήθηκαν να του πάρουν παγωτό όταν εκείνος το ήθελε όσο τίποτε άλλο στη γη.
-Και όλα θα ήταν καλά και με τον Τάκη Τσουκαλά του φιλελε αντισηπτισμού Κωνσταντίνο αν ο Σκάι δεν αυτοτρολλάρονταν δείχνοντάς του την πόρτα της εξόδου. Σήμερα ο Κωνσταντίνος είναι γυμνός. Βορά στις ορθοπεταλιές των τρολ. Λογικά δεν έχει πρόβλημα με αυτό. Αν έχει θα είναι άδικος και ασυνεπής.
-Το γελοιότερο της υπόθεσης είναι πως ο Κωνσταντίνος χτυπά blues ποστ στα social media, οι ακουλουθητές του γράφουν τα δικά τους λυπητερά – παραπονιάρικα αφηγηματάκια μόνο που και οι δύο τους ξεχνούν κάτι. Ο φιλελέ τηλε-ιεροκήρυκας είναι θύμα εκείνου που με παρρησία υπερασπιζόταν με πάθος. Του άγιου ιδιωτικού τομέα. Στο όνομά του άνοιγε εκπομπές, στο όνομά του τις έκλεινε. Τι έγινε; Tώρα που η πόρτα της εξόδου έκλεισε και ο Κωνσταντίνος είναι έξω, ο ιδιωτικός τομέας είναι κακός; Είναι άδικος; Είναι μονόχνωτος; Είναι εμμονικός; Ρε Κωνσταντίνε, λες να φλερτάρει τον δημόσιο τομέα πίσω από την πλάτη σου;
-O Κωνσταντίνος Μπογδάνος δεν είναι τίποτε περισσότερο από φιλόδοξη τηλεπερσόνα σαν όλες αυτές που ήρθαν και παρήλθαν στην ιδιωτική τηλεόραση. Η αγορά δεν κάνει εξαιρέσεις Κωνσταντίνε. Σε στύβει και σε πετά. Στο δημοσιογραφικής big brother αισθητικής ταμπλό που έπαιξες, έχασες. Δεν είσαι ο πρώτος. Ούτε ο τελευταίος. Μέρος του κανόνα είσαι.
