Από τον Μιχάλη Καφαντάρη //
Εποχή: 1989-1992
Όταν μας βρήκε ο “Κόχραν” ήμαστε όλοι κάτω από δεκαέξι, σε αρχικό στάδιο ξεψαρώματος, δηλαδή να καπνίζεις κρεμασμένος από το παράθυρο του δωματίου για να μη σε πάρουν χαμπάρι στο σπίτι και μετά να κατεβαίνεις στο πεζοδρόμιο και ξανακαπνίζεις τις γόπες.
Ονειρευόμαστε όμως κάτι παραπάνω από αυτό. Τραβήγματα, τσαμπουκάδες, ξύλο. Όσο να πεις, μπερδεύαμε ακόμα τον κινηματογράφο με την πραγματικότητα και οι περιοχές που μεγαλώναμε τον συντηρούσαν τον μύθο. “Λέσχες” ποδοσφαιρικών ομάδων κάργα στα χουλιγκάνια στην οδό Φυλής, οι σκυλάδες της Αλεξάντερ*, οι αδελφοί Ντάλτον στα Θυμαράκια*, τα μπουμπούκια της Τζομπ*, σκινάδες στη Στοά Μπρόντγουέι*, Βικτωριανοί* στην 3ης Σεπτεμβρίου, εξωγήινοι στην Καραμαλάκη* ξέρω ‘γω.
Εμείς πάλι ό,τι ξύλο παίζαμε ήταν μεταξύ μας στο διάλειμμα και η αλήθεια είναι ότι δεν έπρεπε να μας εμπιστεύεσαι ακόμα και σε καυγά με πλαστικές κούκλες βιτρίνας. Πάλι θα βρίσκαμε τρόπο να σε αφήσουμε μονάχο και υπήρχε μεγάλη πιθανότητα να φας πολλές κλωτσιές.
Μοιάζαμε με πεκινουά που απειλούν να κατακτήσουν τον Κόσμο .
Εκτός από τον “Κόχραν”.
Ήταν δύο χρόνια μεγαλύτερος και δυνατότερος απ’ όλους μας μαζί, μία δύναμη σχεδόν υπερφυσική. Δεν ξεκινούσε όμως ποτέ τσαμπουκά πρώτος. Σ ‘αυτό μπορεί να έπαιξε ρόλο και η μάνα του, ο μόνος άνθρωπος που είχε στη ζωή και ο μόνος που φοβόταν. Ζούσαν σε ένα σπίτι πάνω στα βουνά της Πετρούπολης. Στο δημοτικό, του είπε η μάνα του:
“Μη τυχόν και με φωνάξουν και μου πουν ότι δέρνεις τα παιδάκια στο διάλειμμα …”
Ο Κόχραν υπάκουσε κι έτσι, για αρκετό καιρό, καθόταν και τις έτρωγε από τα άλλα παιδάκια. Μέχρι που μια μέρα τον χτύπησαν πολύ στο πρόσωπο. Τότε η μάνα του, είπε: “… αν όμως σε βαράνε τα παιδάκια, βάρα και εσύ.”
Μετά από δύο μέρες την φώναξαν στο σχολείο. Ο Κόχραν σε ένα διάλειμμα, πλάκωσε είκοσι παιδιά.
Τον πρώτο από εμάς που συνάντησε ήταν ο Α. Τον είχαν στριμώξει έξω από την Νόα-Νόα* δύο τύποι με ύψος γαϊδουρινό, μακό με κουκούλα χωμένο στο τζιν και μισή καρτέλα χάπια στο αίμα ο καθένας. Όπως πέρναγε ανάμεσά τους, ο ένας απ’ αυτούς του τράβηξε μια σφαλιάρα, έτσι για πλάκα …
Τον Α. τον είχαμε για τον πιο αδύναμο της παρέας.
Θα μπορούσες να το καταλάβεις όταν η κάργια η διευθύντρια του σχολείου τον έβγαζε από τη γραμμή για να πει την προσευχή. Καθώς ακουγόταν το «Πάτερ ημών», με τις μισές λέξεις κομμένες και τις άλλες να κρατιέται για να μη γελάσει, ήξερες πως ο Α. είναι αυτός που στις ταινίες σκοτώνεται πρώτος. Στεκόταν όρθιος δύο δευτερόλεπτα όταν αποφασίζαμε να τον σπρώξουμε έτσι για πλάκα…
… ο Α. έσκασε στα πλάγια ενός παρκαρισμένου αμαξιού με τα μούτρα και το μάγουλό του σκίστηκε στο χερούλι της πόρτας. Τον πήραν τα αίματα.
Όμως, το ξάφνιασμά του έγινε διπλό όταν είδε έναν άγνωστο με ξανθό κοκόρι σαν του Εντυ Κόχραν*, να πηδάει από το πουθενά και να βουτάει στον αέρα από το λαρύγγι αυτόν που έριξε τη σφαλιάρα με τέτοιο τρόπο που δεν του άφησε περιθώρια. Ο ψηλός κατάλαβε αμέσως ότι είχε να κάνει με μια ασυνήθιστη δύναμη που τον έπνιγε, έσπρωξε λίγο, αλλά γονάτισε ενώ ο άλλος που ήταν μαζί του, είχε σκίσει ήδη στη μέση ένα κουτάκι κόκα-κόλα και με τα κομμάτια δοκίμασε να κόψει τον Κόχραν στα μούτρα. Δυστυχώς γι’ αυτόν δεν ήξερε, πώς κατέληξε η φάση, όταν δύο χρόνια πριν στην Πετρούπολη, κάποιος άλλος δοκίμασε να κολλήσει πιστόλι για φωτοβολίδες στη μούρη του Κόχραν για να τον φοβίσει… ‘Ο τύπος με το κομμένο κουτάκι δεν ξανασηκώθηκε.
Από την πρώτη στιγμή που μπήκε στην παρέα θα μπορούσε λόγω δύναμης να πάρει τον ρόλο του αρχηγού όπως στις ταινίες, αλλά δεν το προσπάθησε ποτέ και αυτό τον έκανε πραγματικό αρχηγό μας. Οι υπόλοιποι βρισκόμαστε πάντα στη μέση μεταξύ του παντοδύναμου Κόχραν και του Α, του πιο αδύναμου της παρέας, κάτι σαν χρυσές μετριότητες, άλλες φορές δυνατοί, άλλες φορές βάζοντάς το στα πόδια, εξακολουθούσαμε να μοιάζουμε με πεκινουά που απειλούν να κατακτήσουν τον Κόσμο πότε δαγκώνοντας όσο μας έπαιρνε, πότε γαβγίζοντας από φόβο…
Δύο χρόνια μετά, δύο χρόνια μεγαλύτεροι όλοι. Ο Κόχραν πήρε αναβολή από τον στρατό, έχει πιάσει δουλειά και έχει βαρύνει κάπως. Αγόρασε μηχανή και μπορεί να τραβηχτεί όπου γουστάρει για πιο ενήλικες καταστάσεις. Δεν μας παράτησε όμως. Κάτι σαν μεγάλος αδελφός περνά όποτε μπορεί από την Κυψέλη. Μας δίνει και εναλλάξ τη μηχανή να κάνουμε βόλτα εκεί τριγύρω. Και το Σάββατο όπως κάτσει, «θα πάτε στο ΤΣΕΡΥ* ρε μαλάκες; Θα περάσω» μάς λέει, ανεβαίνει στη μηχανή και φεύγει να προλάβει να περάσει από τη μάνα του στην Πετρούπολη. Το πίσω φως της μηχανής χάνεται γρήγορα στο βάθος. Ώρα να φύγουμε και εμείς, σκοτείνιασε.
Στον δρόμο προχωράμε πια με λιγότερη πόζα. Ο Κόσμος γύρω μας δεν είναι το ίδιο κινηματογραφικός, αλλά παραμένει κάπως επικίνδυνος γι’ αυτούς που απειλούν να τον κατακτήσουν. Και εμείς είπαμε, δεν θα ήμαστε ποτέ σαν τον Κόχραν, όμως με τον καιρό, όλο και κάτι είχε ο καθένας να του καυχηθεί:
“Κοίτα ρε Κόχραν, μού έσπασαν τη μύτη με καρέκλα. Ευτυχώς ήταν ο Πέρρυ και σηκώθηκα …”
“Έξω από το Μουσείο σου λέω, ο ένας έβγαλε και κέρατο. Αν ήσουν εκεί τους είχαμε … ”
“Έτσι όπως μου είπες πήδηξα τη μάντρα, αλλά γάμησα το πλευρό μου… γελάς ρε μαλάκα Κόχραν; ”
Όλοι είχαμε κάτι να του δείξουμε εκτός από τον Α. που ήταν ακόμα ο πιο αδύναμος της παρέας.
Μέχρι που ένα Σάββατο βράδυ ανοίγει η πόρτα του Τσέρυ την ώρα που τα ηχεία ουρλιάζανε το “Γουόντερερ” σαν πεκινουά που απειλούν να κατακτήσουν τον Κόσμο και μπαίνει μέσα ο Α. με ράμματα στη μύτη, δεμένο πλευρό και μώλωπες στο πρόσωπο. Πριν δυο μέρες μέσα στη Λόφτ* από μια διπλανή παρέα, πετάχτηκε ένας μεθυσμένος και έβαλε άσχημο χέρι στη γκόμενά του. Του Α. του ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι. Δέκα άτομα τον κάνανε μπλε στο ξύλο αλλά αυτός, με ένα χαμόγελο ως τ’ αυτιά, μάς έδειχνε πώς έβαλε το κεφάλι κάτω και πρόλαβε να αρπάξει από τ’ αρχίδια το μαλάκα που χούφτωσε τη γκόμενά του και δεν τον άφηνε όσο δυνατά και να τον κοπάναγαν όλοι οι άλλοι μαζί. Ήταν περήφανος για τον εαυτό του αλλά πιο πολύ ανυπομονούσε να πει το σκηνικό και στον Κόχραν τώρα που θα έρθει …
Ρε μαλάκες που είναι ο Κόχραν; Άργησε…
Ο Κοχραν δεν θα ξανάρθει ποτέ πια. Ένα βράδυ που πήγαινε να δει τη μάνα του στην Πετρούπολη, μπήκε με τη μηχανή για να κόψει δρόμο, από μια αλάνα, η μηχανή βρήκε σε λακκούβα και καρφώθηκε στο ένα και μοναδικό δέντρο του οικοπέδου. Έμεινε στον τόπο.
– Μαλάκες, σήμερα κερνάω εγώ, μάς είπε ο Α. θριαμβευτικά και μετά γύρισε με ανυπομονησία προς την πόρτα του μαγαζιού που την άκουσε να ανοίγει. Πάλι άγνωστοι μπήκαν.
*Αλεξάντερ: παμπ πίσω από την Αγία Τριάδα- Αχαρνών
*Θυμαράκια: περιοχή στα Κάτω Πατήσια
*Τζομπ: Παμπ στα Σεπόλια
*Μπρόντγουεϊ: Στοά Αγ. Μελετίου και Πατησίων
*Βικτωριανοί: Ιστορική ροκαμπίλι ομάδα γνωστή και ως “Βικτόρια Kατς”
*Καραμαλάκη: Πλατεία κάτω από την Πατησίων
*Νόα-Νόα: Ντίσκο στην Πλατεία Αμερικής
*Έντυ Κόχραν: ΤΙ ΝΑ ΛΕΜΕ ΤΩΡΑ !!!
*Τσερυ: Μπαρ με μουσική ροκαμπίλι -ροκ και ρολλ στη Νεάπολη Εξαρχείων
