Από την Αλεξάνδρα Φεφοπούλου // *
Δεν είναι εύκολο να θυμηθώ πόσα σκυλιά μας έκαναν παρέα κατά τη διάρκεια του ταξιδιού. Σε κάθε χωριό, σε κάθε πόλη, σε κάθε μέρος που κατασκηνώσαμε ήταν δίπλα μας. Για να μας κάνουν παρέα, να μας ζητήσουν τροφή, να μας προστατεύσουν απ’ ό,τι εκείνα θεωρούσαν επικίνδυνο, να τρέξουν πίσω μας προσπαθώντας να δαγκώσουν τη ρόδα της βέσπας ή και λίγο απ’ τον αστράγαλό μου!
Αδέσποτες ψυχές σε αναζήτηση παρέας, υποψήφια φιλαράκια που σε κοιτούν μέσα στα μάτια προσπαθώντας να προβλέψουν τις προθέσεις σου. – Θα με χτυπήσει; – Θα με χαϊδέψει; – Θα με ταΐσει; – Πότε θα φύγει; – Θα με πάρει μαζί;
Η κουταβίτσα που μου έκλεψε το παπούτσι στην έρημο Ατακάμα και μ’ ανάγκασε να ταξιδέψω επί μέρες φορώντας μπότες 4 νούμερα μεγαλύτερες. Το “Τσακαλάκι” που χοροπηδούσε ενθουσιασμένο στην αυλή ενός βενζινάδικου στην Παταγονία, όπου περάσαμε ένα βράδυ. Ο τρομακτικός μαύρος σκύλος που ήθελε να παίζουμε πάσες με βότσαλα, στα νότια της Χιλής. Ο Μπρούνο που ζούσε μόνος του σ’ ένα μπαλκόνι στη Γη του Πυρός κι έκλαιγε ώσπου να τον παρηγορήσει κάποιος από μας.
Το φιλαράκι που δεν ξεχνώ ποτέ όμως, είναι εκείνος ο χοντρούλης, τυφλός απ’ το ένα μάτι, που συναντήσαμε σ’ ένα εγκαταλελειμμένο κάμπινγκ. Όταν αντιλήφθηκε την παρουσία μας, ήρθε τρέχοντας κι από εκείνη τη στιγμή, για όσο μείναμε, δεν ξανάφυγε απ’ το πλευρό μας. Γαύγισε μανιασμένα σε οτιδήποτε θεώρησε απειλή για μας κι όταν τα καθήκοντα του τελείωσαν, πέρασε όλη τη νύχτα κολλημένος πάνω στη σκηνή και συγκεκριμένα, εκεί όπου η παρουσία μας ήταν πιο έντονη…στο σημείο που είχαμε τα κεφάλια μας. Ακόμη θυμάμαι την αίσθηση απ’ τη ζεστή, χνουδωτή πλάτη του να προσπαθεί να στριμωχτεί σπρώχνοντάς μας και τον ήχο της ουράς του στο ύφασμα της σκηνής, κάθε φορά που του απευθύναμε το κλασσικό ερώτημα του ανθρώπου προς τον σκύλο: “Πού ‘ντο το αγόρι μου;!”
* Για πολύ ή για λίγο, η Αλεξάνδρα Φεφοπούλου θα λείπει από την Αθήνα. Με τον φίλο της και μια Vespa κάνουν τον γύρο της Νότιας Αμερικής. Της ζητήσαμε να στέλνει κάθε εβδομάδα μια φωτογραφία που θα καθρεφτίζει μικρά και μεγάλα «κάτι» από τη ζωή της ταξιδεύοντας. Δέχτηκε. Άραγε πόσο μακριά μπορεί να είναι η καθημερινότητα μίας ελληνικής πόλης από τις πόλεις που η Αλεξάνδρα βλέπει σήμερα; Για περισσότερα γύρω από τα ταξίδια της Αλεξάνδρας και του Στέργιου επισκεφτείτε το ιστολόγιο: https://worldvespa.wordpress.com/
