Του Γιάννη Παναγόπουλου //

Λέσβος. Το Βατικανό της γκαντεμιάς; Μητρόπολη του πόνου;  Με σεβασμό ειλικρινή στη γυναίκα που έχασε τη ζωή της και τους συγγενείς της, στους ανθρώπους που τα σπίτια τους χάθηκαν από τον προχτεσινό σεισμό, αν δεν ζεις στη Λέσβο, ζεις οπουδήποτε αλλού στην Ελλάδα, αν ακούσεις το όνομά του νησιού, θα σκεφτείς αυτό που σου σέρβιρε η μιντιακή υστερία της Αθήνας. Πως οι άνθρωποι εκεί δεν ζουν “κανονικά” γιατί τα καραβάνια των προσφύγων έχουν κατακλύσει το νησί. Πως οι άνθρωποι ζουν με το φόβο του επόμενου κύματος κακοτυχίας που θα τους πνίξει. Ώρες – ώρες σκεφτόμαστε πως στο επόμενο διάστημα αν γίνει σεισμός, κάπου εκεί κοντά στη Λέσβο, θα βγουν τρομολαγνορεπορτάζ που κάπου ανάμεσά τους θα σκάσει και η κλάσσικ φράση “Ξυπνούν μνήμες από τον καταστροφικό σεισμό της 12ης Ιουνίου….”

-Ο μιντιακοπανικός σε παγώνει. Σε απομακρύνει από την αλήθεια. Άραγε χτες βράδυ μετά το σεισμό που έπληξε την περιοχή, η ζωή στο νησί πώς ήταν; Άλλαξε; Πόσο άλλαξε; Αν γνωρίζεις κάποιον από τη Μυτιλήνη κάνε μας τη χάρη και πάρτον τηλέφωνο. Ρώτησέ τον πού κοιμήθηκε χτες βράδυ. Ρώτησε τον γι’ αυτό που άκουσες και πήγαινε κάπως έτσι “για τις ώρες αγωνίας που περνά το νησί”. Η Βρίσα, το χωριό, ισοπεδώθηκε. Αλλά στο νησί οι άνθρωποι ζουν. Συνεχίζουν να ζουν.

Οι τελευταίες πληροφορίες λένε πως χτες βράδυ η Μυτιλήνη πέρασε όπως περνά κάθε βράδυ. Οι άνθρωποι βγήκαν από τα σπίτια τους ντυμένοι και από επιλογή. Δεν πέρασε από το μυαλό τους να κοιμηθούν σε αντίσκηνα. Δεν πέρασε από το μυαλό τους να μην επιστρέψουν σπίτι γιατί φοβόντουσαν το επόμενο “χτύπημα του Εγκέλαδου”.

-Η Νατάσα Παπανικολάου είναι κανονικός άνθρωπος. Έχει κανονικούς γονείς. Είναι δημοσιογράφος. Κάποτε ζούσε στην Αθήνα. Σήμερα κάνει το ίδιο στη Λέσβο. Λέει: “Χτες βράδυ, γύρω στις 2.30π.μ. και αφού είχαμε μιλήσει στα τηλέφωνα με τους δικούς μας δεκάδες φορές για να τους πείσουμε πως δεν βούλιαξε το νησί, αγριεμένοι από την ένταση της μέρας δέκα τρελοί κλείσαμε μέχρι και τις πόρτες στο καφενείο «Π» και ταμπουρωθήκαμε μέσα του. Λάθος κίνηση τη λες μετά από σεισμό αλλά αυτό κάναμε. Ο Παναγιώτης έβαζε μπύρες και μουσικές «για την τελευταία νύχτα του κόσμου». Ξορκίσαμε τον φόβο ως τα ξημερώματα αγκαλιασμένοι. Η Λήδα κρατούσε αγκαλιά τα μωρά της παρέας, Ιάσονα και Πάολο, που δεν φοβόντουσαν πια. Όταν μετά το πρώτο μούδιασμα η ζωή στην πόλη κυλούσε κανονικά, το μυαλό “έτρεξε” στο Πλωμάρι και τη Βρίσα. Οι φίλοι μας εκεί μας επιβεβαίωσαν πως είναι καλά. Η Βρίσα ισοπεδώθηκε. Είναι θλιβερό. Το ίδιο θλιβερά είναι και τα σχόλια «πού είναι οι αλληλέγγυοι και μόνο για τους λαθρομετανάστες νοιάζεστε». Όμως το νησί ζει. Οπότε ναι, στο “Π” θα πάμε ξανά. Ως την επόμενη συντέλεια.”

-Ο σεισμός είναι σεισμός. Σε τρομάζει, ζεις μαζί του.  Και η Λέσβος παραμένει νησί, το νησί που έχεις συνηθίσει. Εκείνο που πας να συνηθίσεις είναι η τσιριδοτρομοκρατία μιας δημοσιογραφίας που σου σερβίρει τρόμο….γιατί στην πραγματικότητα την είδηση γραμμένη την έχει, εκεί που το μελάνι δεν έπιασε ποτέ.

 

πηγή φωτογραφίας ΑΠΕ- ΜΠΕ/ ΑΠΕ-ΜΠΕ /ΟΡΕΣΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ