Του Γιάννη Παναγόπουλου //
Είναι μέθοδος αυτοεκτίμησης, όχι από τις φτηνιάρικες μεθόδους Shiva που μαθαίνεις σε ένα απόγευμα, να σε διαψεύδει μια συναυλία. Χτες βράδυ, πριν την εμφάνιση των Xylouris White στο “Ιλιον – Plus” και μετά το hype, άρθρα-ύμνους που γράφτηκαν για το πρώτο τους άλμπουμ “Goats”, σε Pitchfork, Mojo, The Guardian, σκεφτόμουν πως η παραμικρή διάψευση γύρω από το «μεγαλείο» τους θα ήταν «ήττα».
-Welcome γκρίνια. Ναι είμαι από εκείνους τους μίζερους, που όταν μουσικό σχήμα ή θεατρική παράσταση ή ό,τι άλλο έχει να κάνει με τις παραστατικές τέχνες, αυτοδιαψεύδεται από σκηνής, φορτώνουν τσαντίλα. Όχι πως τρέχει κάτι μ’ αυτό, για τον υπόλοιπο κόσμο. Αλλά δεν ήταν λίγες οι φορές που κάτι που παρουσιάστηκε ως μεγάλο, νέο, ελπιδοφόρο και από σκηνής ήταν ουδέτερο, άοσμο, «λίγο».
-Είναι βράδυ Πέμπτης 23 Φεβρουαρίου, λίγο πριν τις 10. Κόσμος πάει και έρχεται έξω από το “Ίλιον Plus”. Είμαι στο πεζοδρόμιο της οδού Κοδριγκτόνος. Έξω από το χώρο της συναυλίας, φτάνει ένα αυτοκίνητο. Ο Ψαρογιώργης, o Γιώργος Ξυλούρης βγαίνει από αυτό. Προχωρά προς την πόρτα του μαγαζιού. Ο κόσμος τον κοιτά. Εκείνος χαμογελά αμήχανα. Βρίσκει γνωστούς του. Πιάνει κουβέντα. Πιο πίσω στέκεται ο Jim White. Δεν μιλά. Κάνει βόλτες δεξιά και αριστερά. Κάλο είναι αυτό. Οι Xylouris White είναι αυτό που λένε πως είναι. Ένα ντουέτο που θέλει να «κεράσει» μουσική τον κόσμο. Το τι λέει εκείνος για την αφεντιά τους είναι απλώς μια άποψη. Τίποτε άλλο.
Οι Xylouris White ανεβαίνουν στη σκηνή. Ο χώρος είναι γεμάτος από κόσμο που δεν έχει συγκεκριμένη ηλικία. Από ασυνόδευτα νεαρά κορίτσια που έχουν πιάσει χώρο δίπλα στη σκηνή και με την πρώτη νότα χορεύουν μέχρι μπαρουτοκαπνισμένους από πανηγύρια Κρήτες που θέλουν να διασκεδάσουν με μουσική με ρίζες στον ήχο του νησιού τους.
-Η συναυλία ξεκινά. Ο Jim White παίζει τύμπανα με τον ίδιο τρόπο που θα έκανε στους Dirty Three. Το παίξιμό του είναι ωμό. Ο Γιώργος Ξυλούρης παίζει το λαούτο του, τραγουδά. Οι Xylouris White, ο ήχος που έχουν από σκηνής είναι ο ορισμός του ακατέργαστου. Του τζαμαρίσματος μουσικών που ο ήχος τους μπορεί να βγει χωρίς ηχοληπτικά στολίδια στο κοινό. Αυτό για κάποιους είναι το παρόν της μουσικής. Είμαι ανάμεσά τους.
-Οι Xylouris White από σκηνής δεν είναι σόου, δεν είναι gig. Είναι συναυλία. Είναι ιεροτελεστία. Από τη στιγμή που τα αυτιά σου συγχρονιστούν πάνω της νιώθεις πως η βουκολική τους ψυχεδέλεια, όχι άδικα, είναι είδος πρώτης ανάγκης για ανθρώπους που θεωρούν μουσική την ολοκληρωτική προσήλωση των μουσικών στη μουσική τους.
-Οι Xylouris White λένε πως παίζουν “Goatish” (μτφ. κατσικίσια) μουσική.
Δε λένε ψέματα. Ναι, είναι τόσο «μεγάλοι» να ανακοινώνουν στο κοινό το είδος μουσικής που παίζουν.
Στη σκηνή έμειναν δύο ώρες και δέκα λεπτά. Και η εμφάνισή τους ολοκληρώθηκε όταν έσπασε χορδή από το λαούτο του Γιώργη. Αυτός ήταν ο λόγος που δεν έκαναν ανκόρ. Ένας φίλος λέει τον ήχο τους Φουλαρισμένη Αρχέγονη Ψυχεδέλεια.
Δεν έχει άδικο.
Οι Xylouris White είναι όσα έχουν γραφτεί, όσα έχουν ακουστεί για πάρτη τους και ακόμα παραπάνω.
